Já þetta er trúlega  í fyrsta sinn í samanlagðri sauðburðarsögu minni sem ég er sestur niður fyrir kl. fjögur að morgni með kaffibolla. Til vitnis um að ístöðuleysið er algjört, er Nóakropp í hinni hendinni. Eins gott að síðasta sauðburðarhrinan stendur yfir. Við lauslega skoðun frúarinnar á frjósemisstöðunni kom í ljós að þrílembufjöldinn helst nokkurnveginn í hendur við einlemburnar það sem af er sauðburði.Síðasta sólahringinn  eru hlutföllin þó 4 á móti einni einlembu. Þar sem stærsti hluti(lítill) einlembnanna var í sæðishópnum nýttist hann illa í þrílembingadæminu og stefnir nú í að þó nokkrar ær muni ganga með þrem lömbum í sumar. Nú felst aðal undirvenjufídusinn í því, að venja þrílembing undir tvílembu sem er vænlegri til að ganga með þrjú en orgínal  móðirin. Það er svo dálítið blóðugt að þrátt fyrir mikla snilld minnar heittelskuðu við þessa iðju tekst ekki alltaf að fá einlembu til að taka að sér aukalamb, sérstaklega ef það er orðið nokkurra daga gamalt. Þá falla  stundum  nokkur ókristileg orð um lundarfar blessaðrar sauðkindarinnar  af munni undirritaðs en húsmóðirin er eins og menn vita mun dannaðri hvað þetta varðar.
 
  Nú er byggsáningu lokið þetta vorið og endaði með því að hér var ákveðið að sleppa sáningu í rúma 5 ha. Þarna var um að ræða akra sem átti/á að loka með grasfræi jafnframt og þar sem  að eyða þarf nokkrum tíma í frágang fyrir það, var ákveðið að við værum fallnir á tíma og rétt að snúa sér að öðrum vorverkum. Því miður er afkoman í byggræktinni þannig, að ekki dugar að láta alvöru búreksturinn víkja fyrir henni eins og gerst hefur í vor. Það var fyrst í dag (gær) sem verið var að sá rýgresinu sem á að slá a.m.k. tvisvar og ekki farið að koma áburði á tún enn, sem er orðið löngu tímabært. Það þarf því að hugsa þessa akuryrkju "aðeins"  upp á nýtt fyrir næsta vor. Það var svo loksins í gær sem ég komst í fyrstu yfirferð á girðingum. Framkvæmd var " skemmri skírn" á hluta fjall/túngirðingarinnar til að koma rafmagninu áleiðis niður fyrir veg svo hægt sé að ná einhverri stjórn á fjárbeitinni. Nú var alvöru snjór í vetur og þótt hann sé fínn fyrir snjósleðana kom í ljós að talsverð vinna liggur í girðingum umfram það sem verið hefur undanfarin ár.

  Já það verður tilhlökkunarefni(eða þannig) að komast í sauðfjárveikigirðinguna sem er örugglega undir snjó að hluta enn og verður það fram á sumar.

 Ég verð óneitanlega var við það að mín heittelskaða lítur mig tortryggnu rannsóknarauga eftir hina ógætilegu spurningu mín úr goðafræðinni. Eftir á að hyggja verður að viðurkennast að spurningin bendir til mjög alvarlegra bilana á harða diski undirritaðs sérstaklega ef haft er í huga að hann er/var sérstakur áhugamaður um málaflokkinn og er ekki ótrúlegt að endað verði í ásatrúaflokknum áður en lýkur.
 Það góða við þessa uppákomu er þó það, að frúnni er enn umhugaðra um velferð mína en fyrr (var í góðu lagi) þó hún sé ekki farin að ganga jafn langt í kröfu sinni um hvíldartíma mér til handa og stóri bróðir ríkið gengur gagnvart atvinnubílstjórum þessa lands.

  Af sauðburði er það hinsvegar að frétta að með heimkomu heimasætunnar fór allt að gerast og fjölgar nú fénu jafnt og þétt. Stærsta vandamálið í augnablikinu er óhófleg frjósemi og þegar ógæfusöm móðir missti einlembinginn sinn í fæðingu og tók tvö að sér í staðinn var það talsverður léttir. Hún tók upp á arma sína tvílembing undan júgurbólguá og þrílembing undan gamalær. Nú er lifað í stöðugum ótta um að lömbin verð þrjú í stað tveggja því þrílembumetið sem slegið var í fyrra er komið í verulega hættu. Þetta gerist þrátt fyrir að svokallað fengitímaeldi er löngu liðið undir lok í Dalsmynni, kjarnfóður( bygg) ekki gefið nema gemlingum eftir áramót og síðan eftir burð þar sem því verður viðkomið í jötuleysi nútímans.

  Það er svo óþarft að taka fram, að nú eru engar spurningar bornar upp við kvöldverðarborðið nema að vel ígrunduðu máli.

           
         Funi er tveggja vetra undan Von frá Söðulsholti (mf. Adam frá Meðafelli) og Parker frá Sólheimum. Þegar við Árni
( fyrrv.eig.Parkers) voru sveitungar og vinir í gamla daga gengu flest uppátækin hjá okkur upp. Það lítur ekki illa út með árangurinn af því þegar  við lögðum saman í púkk í hrossaræktinni. 
Þó ótrúlegt sé er enn laust undir Funa fyrir 2-3 hryssur( af 10.) í sumar. (Fleiri myndir í albúmi.)

        Það er eitthvað að honum Funa sagði dóttirin í símanum og var dálítið áhyggjufull í röddinni.  Þó mér stæði málið nærri, finnst mér stundum vont þegar ég, á kafi í dagsins önnum, með slatta af vandamálum á bakinu þarf að taka inná mig einhver viðbótarvandamál. Þó ég afgreiði ekki málin að hætti Rómakeisara í den, verð ég stundum önungur til að byrja með. Dóttirin sem er alin upp við önugleika föðursins hélt þó ótrauð áfram og sagði að það væri komin gráleit slikja yfir annað augað á folanum og rynni mikið úr því. Ég veit ekki hvernig goðafræðin kom í hugann við þessi tíðindi en ósjálfrátt fór ég að velta fyrir mér hvort það hefði verið Óðinn eða áttfætti klárinn hans sem var blindur á öðru auga. Þar sem ég taldi ólíklegt að dóttirin hefði svar við þeirri spurningu, spurði ég hvort hún sæi einhverja áverka á eða við augað.Svo var ekki og þar sem hún hefur nokkurt álit á sjúkdómsþekkingu gamla mannsins, kvað ég uppúr með það, að skella ætti penicillíni í folann og ég myndi svo hringja í Rúnar (dýralækni) þegar ég kæmist í morgunkaffið. Áður en kom að því lágu fyrir frekari upplýsingar. Það væri lítið gat á hornhimnu augans og gráa slikjan væri útfrá því. Rúnari þótti þetta lítilvægt, ráðlagði meðferðina næstu dagana og eftir að ég hafði lagt nokkuð að honum staðfesti hann pencillínið í vöðva" svona til öryggis" þegar ég svo birtist í hesthúsinu með penicillinlyfið í augað lagði ég á herslu á, að það hefði verið hárrétt ákvörðun með sprautunina í upphafi og ætti að endurtaka hana á morgun.

    Ég held svo að mín heittelskaða hafi sannfærst um að ég væri endanlega kominn yfirum, þegar ég spurði uppúr einsmanns hljóði yfir kvöldmatnum hvernig það hefði verið með þá Óðinn og  Sleipni, hvor þeirra hefði verið blindur á öðru auga.