Það fór vel um hrossin í fjárhúsinu í Lækjarhúsum eftir slagveðursrignunguna.

 Sá sem átti að gæda okkur á laugardeginum ,Eyjólfur eða Eyfi kom á móti okkur þegar komið var niður úr Almannaskarðinu ásamt konu og 2 börnum.
 Þetta var greinilega þungavigtarfjölskylda í hrossaræktinni og var ekki illa ríðandi.

  Þegar komið var í hús um kvöldið var sest yfir mögulegar reiðleiðir á svæðinu með gædunum báðum. Niðurstaðan var sú að breyta verulega upphaflegum áætlunum. Fara skemmtilegar leiðir í héraðinu og keyra síðan hrossunum tvívegis á næturstað .
Í fyrra skiptið frá Jökullónina að Litla Hofi og síðan frá Svínafelli vestur yfir Skeiðarársand að Hvoli í Fljótahverfinu en þaðan yrði síðan riðið síðasta daginn að Kirkjubæjarklaustri. Óþarft er að taka fram að þjóðvegurinn kom nánast ekkert inn á þessar leiðir.  Þegar hross voru síðan rekin inn á laugardagsmorguninn var eitt hrossið stinghalt og reyndist vera með skurð á framfæti. Kjartan dýralæknir sem hafði tekið á móti okkur daginn áður og ætlaði að fylgja okkur úr hlaði, skellti í hana penicillíni og lét mig fá sprautu handa henni daginn eftir , Hún var síðan keyrð milli áningastaða og síðar bættust 2 önnur við sem heltust.

  Nú hefði maður átt von á rólegheitum í rekstrinum en þegar lagt var af stað tóku tveir klárar sig útúr og reyndust í meira lagi framsæknir . Voru þar komnir tveir þeirra sem Skúli kom með kvöldið áður. Leiðin upp með Hornafjarðarfljótinu var skemmtileg en lætin í klárunum voru slík að við Eyfi þurftum að blindhleypa langa leið til að ná þeim.
 Ég hef aldrei upplifað það áður að ístaðið væri ítrekað slegið fram af löppunum á mér en svona er að ríða hrossum sem eru dinglandi löppunum í allar áttir. Á næsta áningarstað kom svo í ljós að Stígandi hafði tapað framfótarskeifu í látunum en mjúkt var undir og hófurinn óskemmdur..
 Það var dálítið um að skeifur töpuðust og Auðun sem sá um járningarnar að mestu leiti fékk náttúrulega klapp á bakið og  ..... fyrir aðstoðina.
  Já það fór að rigna þegar kom fram á daginn og um það er við komum að Smyrlárbjargarvirkjun fór að bæta í .Þegar þarna var komið sögu var Öddi kominn aftur í hópinn og fylgdi okkur síðan líka næsta dag ,ekki sem gæd og ekki vegna þess að við værum leiðinleg.
 Þarna kom að heilsa upp á hópinn, héraðshöfðinginn aldni, Ingimar á Jaðri. Átaldi hann skipuleggjendur ferðarinnar harðlega fyrir að hafa skipulagt reiðtúr um Suðursveit án samráðs við hann. Það var löngum bjargráð félaga minna þegar í óefni var komið ,reksturinn verið rekinn ínn á moksprottin tún eða eitthvað þaðanaf verra að benda á mig og segja að þetta væri eini alvörubóndinn í ferðinni og allt væri honum að kenna. Gripu þeir nú til þess ráðs. Ingimar vildi þá vita hvaðan ég væri og það var eins og við manninn mælt að allar átölur voru gleymdar en rifjað upp að fyrir margt löngu hafði hann heimsótt foreldra mín ásamt stórmennunum, þeim Sveini í Völundi og Hauki á Snorrastöðum. Eftir að hafa faðmað mig og strokið, brá Ingimar sér síðan í bíl sinn og kom með reykt læri af veturgömlum sauð. Að sjálfsögðu taðreykt, og reyndist þetta lostæti mikið. Meira að segja Auðun sem borðar helst ekki nema mauksoðinn fisk spændi í sig hrátt hangikjötið. Nú var  lagt á "Olíufjallið". Riðum við þar uppí svarta þoku eftir góðum akvegi en þegar komið var langt uppí þokuna var rekstrinum beint útaf veginum og inná línuveg sem lá niður fjallið og allt til næturstaðar hestanna Lækjarhúsum.
 Mér var falið það hlutverk að sjá til þess að allt lestaði sig inná hliðarveginn og beið ég þarna síðasta manns. Á eftir honum kom síðan Ingimar (með bílstjóra) og steig ég af baki til að vökva með honum lífsblómið áður en ég myndi  hverfa aftur inn í forreiðina.
 Sem við stöndum þarna, kemur til baka útúr þokunni brúnt hross og tekur strikið niður veginn til baka. Varð nú fátt um kveðjur hjá okkur félögunum en þegar ég sá hversu ákveðið hrossið var og sýndist jafnframt að það myndi vera úr héraðinu( ekki að spyrja að Hornfirska geðslaginu), afskrifaði ég það og reið eftir ferðafélögunum. Heldur sló á rigninguna í bili og niður úr þokunni komumst við og enduðum að Lækjarhúsum. Þar voru móttökurna höfðinglegar, öll hross sett inn í fjárhús (fyrrv refahús) og gefin rúlla. Öllum bílum hafði verið ekið að Lækjarhúsum um morguninn  og sáu þeir sem ökufærir voru, um að koma mannskapnum að Hala þar sem gist var næstu nótt. Þangað heimsóttu okkur Lækjarhúsahjón, þau  Laufey og Gulli, ásamt Axel og frú á Krók en Axel skyldi gæda okkur næsta dag. Að sjálfsögðu mætti líka Ingimar á Jaðri og áttum við þarna afskaplega ánægjulega kvöldstund. Og það var alltaf stöðug framför í söngnum.

 

                Þessi áningarstaður beið okkar þegar komið var niður úr Almannaskarðinu.

  Gædinn sem lóðsa átti okkur þennan fyrsta dag hét Örn Þór , kallaður Öddi. Hann mætti stundvíslega kl. 9.30.með tvær möppur undir hendinni  sem í voru fjöldi korta með reiðleiðum um fjörur og firnindi. Mér leist ekki á blikuna þegar hann byrjaði að fara yfir leiðir sem stæðu til boða síðasta reiðtúrsdaginn því okkur félögunum hættir oft til að breyta áætlunum sem ákveðnar eru að morgni og ráðum ekki við meira en að liggja yfir því sem liggur fyrir næstu klukkutímana. Þegar Öddi hafði áttað sig á þessu fór hann nákvæmlega yfir þær leiðir sem til boða væru þennan daginn. Það eina sem við óskuðum var að sem minnst yrði þvælst með þjóðveginum. Þá lýsti gædinn fyrir okkur fjallabaksleiðunum  og þegar hann sá að öllum leist vel á þær, benti hann okkur á að við værum mánuði of fljót á ferðinni og allt væri ófært fyrir aur. Síðan voru skoðaðar þær leiðir sem  lágu fjarri vegi að neðanverðu. Eftir að hafa velt vöngum yfir þeim sagði Öddi okkur það að ef við ætluðum að ríða milli Svínhóla og Fornustekka á skikkanlegum tíma og hæfilegri dagleið yrðum við að gjöra svo vel að halda okkur með veginum að mestu leiti og lauk þar með kortayfirlegunni.
   Svínhólabóndinn tók vel á móti okkur, var greinilegu mun óhaltari en kvöldið áður og sagðist hafa sofið sérstaklega vel og hjartað virkaði sem aldrei fyrr.
   
   Það var síðan lagt á þjóðveginn með reksturinn og vegna mikillar reynslu á ferðabyrjunum var sem flestum skipað í forreiðina. Allt kom þó fyrir ekki og reksturinn sprautaðist framúr okkur og náðu aðeins þau harðskeyttustu að komast framúr og halda afturaf hópnum þó greitt væri farið. Öddi sem er mikill áhugamaður um hestaferðir hefur síðust árin komið upp 60 hestagerðum víðsvegar á svæðinu kringum Hornfjörðinn og nutum við góðs af þessu frábæra framtaki í ferðinni. Gerðunum sem er dreift á reiðleiðir með sirka 5 km. millibili eru einföld og falla yfirleitt vel inní umhverfið. Reknir eru niður nokkrir sívalir staurar , settur á þá strengur úr sléttum vír og nylonborði í hliði.  Við Stafafell var áð í einu slíku og hver birtist þá annar en Ásgeir á Svínhólum. Sagðist hann ætla að bjóða okkur upp á "Íslending" sem reyndist vera tær vökvi heimagerður og auðvitað afbragðsgóður. Eins og áður getur er Ásgeir mikill mannþekkjari og hefur hann áttað sig á því, að ef hann hefði boðið þetta í upphafi ferðar sæti hann trúlega uppi með okkur enn.
 Nú var stutt í brúna yfir Jökulsá í Lóni sem reyndist okkur nú versti kaflinn á ferðalaginu.
Brúargólfið er járnklætt timburgólf og sagði Öddi að við skyldum teyma reiðhrossin á undan og halda rekstrinum fyrir aftan okkur. Þarna upphófust miklar skelfingar því lausu hrossin ærðust gjörsamlega þegar út á brúna kom , ruddust á okkur sem á undan voru og spyrntu sér hvort á móti öðru og féllu hvert um annað þvert og lá við slysi þegar eitt okkar þeyttist út í handriðið í látunum. Reyndum við þá að víkja og láta hrossin sleppa framúr sem tókst að nokkru en sum sneru við á brúnni. Þrír hnakkhestar töpuðust með því sem áfram fór en þau hross tóku síðan sprettinn niður með á. Ákváðum við Stígandi að yfirgefa þennan kaos og elta hrossin. Þau stöðvuðust síðan á eyri við varnargarð mikinn  og tókst mér að ná hnakkhrossunum og senda þau til baka með næsta sem kom. Það var síðan hátt í klukkutíma barningur að ná restinni yfir og fengu stjórnendur vegamála á svæðinu mikil hikstaköst þennan föstudagsmiðdag.

  Um nóttina var gist á Fornustekkum og nutu hestar og menn gestrisni hornfirskra hestamanna. Þarna bættust í hópinn Jonni og Skúli, sem var grillmeistari ferðarinnar enda var efnt til mikillar grillveislu sem endaði síðan með lítils háttar söngæfingu með nokkrum hestamönnum úr héraði.
 

  frá v. Dagný,Jón El.(bakvið,) Ásgeir, Svanur, Auðun,Gunni og kellingarvínið góða.

             Leiðin austur með hestana er um 600 km.héðan en stærsti hluti hrossanna var þó fluttur úr bænum. Það þarf ekki að hafa mörg orð um fólk sem flytur hross  slíka vegalengd til þess að ríða út í nokkra daga, enda sleppi ég því af tillitsemi við okkur ferðalangana.Við Einar ásamt Katrínu, vorum á trailernum með 10 hross. Þau voru laus í tveim stíum og fer mjög vel um þau. Auðun og  Stjáni voru með sína fjögurra hesta kerruna hvor og Jói og Ingibjörg voru með tveggja hesta kerru. Áður höfðu verið flutt 9 hross að Svínhólum  Lóni. Þar hafði hringferðinni lokið fyrir 7 árum efir 18 tíma áfanga úr Snæfelli. Nú átti að loka  þessari hringferð sem hófst á Kirkubæjarklaustri á síðustu öld.

      Við vorum snögg að losa hrossin á afleggjarann áður en við hentum upp girðingu til að minnka girðingarhólfið  fyrir þessa einu nótt. Ásgeir bóndi í Svínhólum var sóttur til að stjórna aðgerðum. Hann er eldsprækur öldungur kominn á níræðisaldur ,hvikur og léttur á fæti en stakk við eftir slit á hásin í fyrra. Hafði frá mörgu að segja og lá ekki á skoðunum sínum. Þegar Huntsmaðurinn í hópnum kom með púrtarann til að fagna þessum áfanga og ná endanlega  úr sér hrollinum eftir 18 tíma áfangann fyrir 7 árum lét Ásgeir sér fátt um mjöðinn finnast en bragðið væri þó ágætt. Þar sem honum hafði verið bent á eina alvörubóndann í hópnum taldi undirritaður rétt að sækja Whiskíið.
 Hafi Ásgeir verið í einhverjum vafa um hver væri aðalmaðurinn í hópnum var hann það ekki lengur og meðan við fórum yfir heimsmálin ásamt öllum hinum málunum þarna í vorblíðunni hélt meðalfólkið sig við "kellingarvínið." Þegar það upplýstist að hann væri nú með hjartagangráð og lifði á ómældum dagskammti af pillum og hefði ströng fyrirmæli um að neyta ekki áfengis leist mér ekki á blikuna og gerði mig líklegan til að loka fyrir veitingarnar. Þegar Ásgeir sá hvert stefndi fullvissaði hann mig um að hann væri löngu dauður ef hann hefði fylgt þessu læknisráði og tókum við þá óðara gleði okkar á ný.
  Hann upplýsti okkur nú um það, að í hrossahópnum sem komið var með til hans helgina áður hefði sloppið hryssa inn á heimatúnið og síðan hefði sloppið veturgamall foli úr nærliggjandi girðingu til hennar . Yndu þau vel hag sínum á túninu og væru í svona smá keleríi öðruhvoru. Þegar hann sá að okkur brá nokkuð við þessi tíðindi fullvissaði hann okkur um að folinn mynd ekki gagnast merinni enda  rétt um ársgamall. Ef eitthvað hefði gerst þyrftum við engu að kvíða. Þarna myndi þá verða til þvílíkt gæðingsefni að við fátt yrði jafnað. Folinn hefði borið svo af sláturfolöldunum  að ekki hefði komið til greina að láta hann fara. Gríðarlega stór og fallegur,reistur og fótaburðurinn skemmdi nú ekki fyrir.
 Þessar lýsingar vöktu umsvifalaust áhuga manna og stefndi nú óðara í hugsanleg viðskipti. Þó var talið rétt að geyma þau til morguns svo hægt væri að berja gripinn augum.

  Hópurinn sem þegar þarna var komið taldi  12 manns hélt síðan til gistingar á Stafafelli. Þar stillti síðan söngfólkið saman raddirnar fyrir væntanlegan söngflutning fyrir Suðursveitunga og aðra höfðingja sem ráku á fjörur okkar í ferðinni.