Það var mikið flakk á Dalsmynnispakkinu í dag.
 Reyndar var byrjað á því að lesta " nýju" byggflutningsgræjuna okkar Yrkjamanna.



  Það tók innan við klukkutíma að lesta  rúmum tíu tonnum af byggi sem yngri bóndinn skutlaði síðan til kaupandans. Að því loknu brugðu yngri bændurnir sér til borgar óttans og hafa ekki sést síðan.

   Við þessi öldruðu vorum líka á fleygiferð um vesturlandið, fyrirvinnan á fundi í Borgarnesi en ég þurfti á Akranes að sækja  dót í húsið okkar gamlingjanna en nú standa fyrir dyrum allskonar endurbætur á því á árinu. Það er að verða  30 ára gamalt og bóndinn ekki sá alnatnasti í viðhaldsdútlinu.

  Smiður búsins er allt í einu orðinnn hinn vinnufúsasti, eftir allkonar undanfærslur megnið af þessari öld svo það eru nú til jákvæðar hliðar á kreppunni, hvað sem hver segir.

  Og vorblíðan lék við hvern sinn fingur og sá gamli sem ég hitti í Borgó og spáði löngum illviðrakafla og snjóþyngslum hafði engin áhrif á góða skapið. Ég gleymdi meira að segja að fara í ríkið og orðin veruleg hætta á að maður hætti að rata þangað, núna þegar fer að vora( 7- 9 - 13.).

 Og áætluð Selfossferð á morgun, frestast um viku sem er fínt, því nú er í nógu að snúast í sveitinni.  



  

   Skíturinn var löngum til vandræða í sveitinni og ég þekki dæmi þess að menn hafi hreinlega hrökklast frá búskap vegna þess að hann óx þeim yfir höfuð.

  Í dag er hann mikils virði og menn eru á tánum að nýta hann sem allra best í áburðargjöfinni.

Þegar Siggi Jarls. var að gera áburðaráætlunina með mér, fullvissaði hann mig um að nú reiknuðu menn með mun betri nýtingu búfjáráburðarins en gert hefði verið til langs tíma, og þegar hann útlistaði fyrir mér að ekki þýddi heldur að bera of mikið á af honum heldur, trúði ég því næstum alveg. Ég tók hinsvegar af skarið þegar mér fannst hann vera orðinn dálítið grófur í niðurskurðinum á innflutta áburðinum og sagðist nú ekki trúa hverju sem er.

  Gærdagurinn fór í að keyra taðið undan fénu og hálminn undan kálfunum.



  Þetta er keyrt í hauga sem eru látnir brjóta sig í ótiltekinn tíma þar til einhver nennir að aka þeim í flög til niðurplægingar. Áður hefðu haugarnir trúlega endað sem hólar í landslaginu, en ef áburðarverðið hrynur ekki á næstu árum verður þetta allt gjörnýtt.
  Vinum mínum á austurbakkanum verður það síðan sérstakt ánægjuefni að leigja mér Samsoninn sinn í dreifinguna. Það toppar ekkert þá græju í taðið og skeljasandinn, enda keypt í réttu dótabúðinni.



 Kvígukálfarnir sem voru allt í einu komnir hálfum m. neðar í stíunni sinni fannst þetta furðulegur dagur.



   Og Snilld og Dáð kíktu rannsakandi inn á rollurnar svona til að vita hvort bóndinn hefði verið að spara hálminn við þær. Nú þegar tíðin batnar verður kannski tekin kennslutörn með .þær, áður en kindurna verða of þungar á sér.


  Nú eru góðviðri á Nesinu og vor í lofti, mettað peningalyktinni sem fylgir svartagullinu. 


  

 Já, þú ert kominn á kaf í hrossaræktina, sagði kunningi minn sem hringdi í mig fyrir nokkru.

Ég játaði því glaðhlakkalega og með nokkurri sjálfsánægju og bætti síðan við að ég ætti meir að segja einn og hálfan stóðhest. Einn á þriðja vetur og hálfan á fjórða.

  Áttu þá hóp af hryssum spurði kunninginn með vantrúarhreim , því hann vissi að ég hafði verið hættur öllu hrossastússi á tímabili.

  Nei sagði ég enn glaðhlakkalegri, ég á nú bara eina hryssu.

Hvað ert þú þá að gera með stóðhesta spurði kunninginn?

Ég svaraði þeirri spurningu nú aldrei.



  Sindri frá Keldudal er á fjórða vetur undan Hágang frá Narfastöðum og Ísold frá Keldudal.



 Móðirin, amman og langamman hafa allar hlotið heiðursverðlaun fyrir afkvæmi.



  Þegar ég spurði tengdasoninn hvort ætti að fara að panta dýralæknirinn fyrir vorið, glotti hann og sagði.  Þetta er allavega gott sæti.

  Já nú fer að styttast í vorið.