Það fór vel um okkur í tjaldstæðinu við Húnaver  eftir að hafa flúið norður Kjöl úr rigningunni sunnanlands.
 Veðrið var fínt en rigningarlegt í vestrinu. Það var ákveðið að dóla á Blönduós í sund og plana svo daginn í framhaldinu.
  Því miður var ekkert sund í boði á Blönduósi fyrr en eftir 2-3 ár og var ákveðið að doka ekki við eftir því. Hinsvegar var stutt í rigninguna í vestri og því var stefna tekin austur. Á Skagaströnd var að vísu sundlaug í boði en opnunartíminn hentaði okkur ekki.
  Þar var unglingavinnan greinilega á fullu og ungmenni á öllum götum að snurfusa.
Það leyndi sér ekki að þau voru ákaflega misáhugasöm við vinnuna og nokkur greinilega í þessu með sama hugarfari og Íslendingar taka þátt í  Ólympíuleikunum.

  Það var orðið nokkuð langt síðan Skaginn var keyrður og ákveðið að fara hann þrátt fyrir grunsemdir um  að gæði vegarins yrðu trúlega svipuð og þá. Vegurinn reyndist vissulega vel varðveittur og byggðin með ströndinni virtist reyndar líka vera á svipuðu róli og í den og engir hvítabirnir sjáanlegir..



 Nú var komið við á Kálfshamarsvíkinni en þar voru um 100 íbúar fyrir um einni öld. Þeir lifðu á sjósókn og kofarústirnar fylltu mann af einkennilegum tilfinningum  um hörkuna í lífsbaráttunni fyrir rúmum mannsaldri. En stuðlabergið var hinsvegar alveg meiriháttar þarna.



 Girðingarnar sumstaðar á Skaganu bentu til þess að nokkur reki væri til búdrýginda og vinnan við girðingarna ódýr.

 Það var  gott að koma í Skagafjörðinn eins og alltaf og sundlaugin í Varmahlíð klikkaði náttúrulega ekki.

 Handverkskonan á Hjaltastöðum reyndist svo ekki vera heima en hún var þá  bara heimsótt á handverkshátíðina á Hrafnagili. Ég kolféll alveg fyrir vestunum hennar svo nú verð ég að koma við
hjá henni í næstu norðurferð til máltöku.

 Eftir að hafa yfirfarið handverkin af mikilli nákvæmni var dólað suður Eyjafjörðinn í leit að góðu plani og læk eða á til að stoppa við yfir nóttina.
 Fiskidagurinn á Dalvík freistaði okkar ekki, enda er ég einfari að eðlisfari og þoli illa biðraðir og mannmergð.

Allt um það seinna. (kannski?)
 

   Skógræktarfélag Heiðsynninga er með um 75 ha. skógræktarreit í landi Hrossholts.
 
 Þarna er elsta plöntunin orðin vel sýnileg og lúpínan búin að breiða úr sér á aðalmelnum í girðingunni.



 Austurbakkarollurnar voru að tína síðustu plönturnar uppúr víðisskjólbeltinu þegar hún Snilld birtist eins og skrattinn úr sauðaleggnum og tók smá æfingu fyrir komandi landskeppni.



 Þær eru verulegt vandamál fyrir skógræktar, akuryrkju og bara almenna bændur á vesturbakkanum.
 Vandamálin eru svo bara til að leysa þau og það verður gert áður en lýkur.


 Mér finnst nú melurinn bara ágætur lúpínulaus og göngufærið gerist ekki betra. Heimasætan er svo bara hin hressasta þrátt fyrir að vera svotil nýmætt af Dönskum dögum.


 Hér er Öspin komin vel af stað í flóanum og mun vaxa hratt næstu árin.



 Og andafjölskyldan á Haffjarðaránni sýndi okkur flugsund með miklum tilþrifum.



 Ungmennin sem gróðusettu talsvert í upphafi gerðu það af meira kappi en forsjá svo þetta er alltof þétt. Það þarf víða að grisja svo komist lag á þetta.



  Það fer vel um grenið undir holtunum.



 Í brokflóanum leyndist mikið af bláberjalyngi með hlussustórum berjum sem afastelpunni leist ákaflega vel á. Ömmunni reyndar líka.

 Skóræktin er fín meðan trén skyggja ekki á útsýnið.

En þá finnst mér nú alltaf réttast að saga þau umsvifalaust niður.  


 

 
  Ég var með stressaðra móti við að múga há á sunnudaginn, þegar ég var beðinn að kíkja á 5 mán hvolp svona uppá grín!

  Hvolparnir hjá okkur í sveitinni eru nú aldir upp með ýmsum hætti, allt frá því að vera svona nokkurn veginn sjálfala og uppí það að agast eftir bókinni þar sem öllu klúðri er sleppt.

 Þeir sem gera þetta í alvöru gæta þess að halda verðandi fjárhundi sem mest frá búpeningi þar til farið er að temja hann.

 Þegar þeir eru orðnir nokkurra mán. er samt stundum prófað hvort áhuginn sé vaknaður með því að sleppa þeim í kindur. Ef áhuginn er kominn er gaman að spá í taktana hjá þeim, en þeir geta gefið mjög ákveðnar vísbendingar um framhaldið.

 Þrátt fyrir stressið féll ég umsvifalaust fyrir þessu, enda fátt skemmtilegra en spá í ótamda efnilega Border Collie hvolpa.

 Píla litla frá Háleggstöðum hafði trúlega aldrei séð kind áður og var því hin rólegasta meðan Vaskur sótti kindurnar.



 Pílu leist svo ekkert á þessi fyrirbrigði frekar en nokkrum skógræktarbændum sem ég þekki. Það risu á henni hárin og hún gelti að þeim. Það er reyndar meira en skógræktarbændurnir geta enda ekki allir hárprúðir.

 

  Þetta tók á og Píla var orðin móð í æsingnum þót lítið yrði úr hlaupunum í þetta sinn. Enginn áhugi kominn enn.
 Ég spái því nú samt að hún eigi eftir að verða liðtækur smalahundur áður en lýkur.

 Tveir mánuðir í viðbót og þá gæti eitthvað áhugavert verið að koma í ljós.

Og tveir mánuðir eru stuttur tími í uppeldi og tamningu góðs fjárhunds.