Laugargerðis og Lýsuhólsskóli hafa sinnt grunnskólaþjónustunni á sunnanverðu nesinu af mikilli alúð í árabil. Nú eru hinsvegar blikur á lofti  í þeim málaflokki þar, eins og víðar.

 Línuritið fyrir nemendafjöldann er á niðurleið í augnablikinu og rekstrarstaða sveitarfélaganna krefst lækkunar á kostnaðarliðum þó að þó sú krafa sé missterk eftir sveitarfélögum.

  Eyja og Miklaholtshreppur og Kolbeinstaðarhreppur, nú Borgarbyggð hafa rekið Laugargerði samkvæmt helmingaskiftareglu í talsverðan tíma en nú stefnir í breytingar á því.

 Formlegar viðræður um samstarfið eru að hefjast og skal engu spáð um niðurstöðu þeirra.

Þó er ljóst að  breytingar munu verða í framhaldinu, í versta falli dregur Borgarbyggð sig útúr samstarfinu. Í besta falli mun rekstrarformið breytast án þess að nemendur verði þess beint varir en uppstokkun á rekstrinum mun bæði koma við starfsmenn skólans og rekstur Eyja og Miklaholtshrepps.

 Hvernig sem þessar viðræður fara, er nokkuð ljóst að enginn bilbugur er á sveitamönnunum að reka skóla  áfram enda aldir upp við það að vandamálin séu til að leysa þau.


  Breiðablik er nokkuð miðsvæðis á nesinu og kannski  verður á einhverjum tímapunkti  skoðað  að kenna hér.

 Vegalengdirnar í næstu þéttbýlisskóla eru einfaldlega þær, af nánast öllu sunnanverðu nesinu að akstur með nemendur þangað er vond lausn. 

 Að leggja upp með að aka börnum allt uppí 60- 70 km. vegalengd með tilheyrandi stoppum og akstri um misjafna hliðarvegi fimm daga í viku ætti að vaxa öllum í augum. Líka foreldrunum í þéttbýlinu sem krefjast þess að dreifbýlisskólarnir leggist af svo hægt sé að setja peninginn í þéttbýlisskólana.

 Ekki er ólíklegt að innan nokkurra ára verði farið að skoða heildarlausn grunnskólans á sunnanverðu Snæfellsnesi með hagmuni nemenda leiðarljósi.

Þeir hagsmunir geta hugsanlega slegið aðeins á hreppamörkin sem eru nú í rauninni aðeins strik á korti og auðvitað í talsverðri útrýmingarhættu. 
 

 Nú er vinnan við Aðalskipulag Eyja - og Miklaholtshrepps á lokasprettinum.

 Það var um 1996 sem talsvert landsvæði í sveitarfélaginu var sett á náttúruminjaskrá. Það var að sjálfsögðu gert án nokkurs samráðs við landeigendur sem hrukku sumir við, að sjá  landið sitt skyggt á ýmsum kortum án þess að vita nokkuð hvað það þýddi

 Það að land fari á náttúruminjaskrá hefur ekkert með nýtingu þess að gera en bendir á að þarna séu ýmis náttúruleg verðmæti fyrir hendi.


 Þetta svæði nær yfir Löngufjörur þar sem þær liggja í sveitarfélaginu. ströndina og ósnortna votlendisflóa í landi. 

 Þetta svæði nær frá og með Stakkhamarsnesi í vestri að Haffjarðará í austri og kemur við lönd 11 jarða. 

 Við skipulagsvinnuna kom fram sú hugmynd að athuga hvort áhugi væri á því hjá landeigendum að friða þetta svæði eitthvað frekar.
 Á fundi með þeim í gær kynnti Guðrún Jónsdóttir arkitekt sem sér um skipulagsvinnuna,  þá möguleika sem felast í friðun svæðisins og möguleika heimamanna í því að móta reglur um friðunina ef þeir tækju frumkvæðið í því.


    Jökull Helgason byggingarfulltrúi. Guðrún og oddvitinn  Eggert Kjartansson.

 Það fór nú eins og ég vissi, að þeir landeigendur sem þarna mættu höfðu dálítið takmarkaðan áhuga á því að koma sér undir ofurvald stóra bróðurs. Menn höfðu greinilega takmarkað álit á 
" sérfræðingunum" sem kæmu til með að fjalla um alla mögulega og ómögulega hluti í friðlandi.

 Sérstaklega var bóndinn sem lenti " blásaklaus "  í " kexrugluðum" eða allavega afar smásmugulegum landverði uppi á hálendinu í sumar ákaflega var um sig. Hann ætlar ekki að upplifa þá reynslu aftur á fjörunum hjá sér.

 Mér hefur hinsvegar þótt áhugavert í þessu máli sá möguleiki að setja hverfisvernd á tiltekið svæði eða mannvirki.

 Þá geta þeir sem er umhugað um að varðveita eitthvað á landinu sínu sett á það hverfisvernd í samráði við sveitarstjórn. Sveitarstjórnin setur reglurnar um varðveisluna og svæðið er merkt inná skipulagið. Þetta gæti átt við stór svæði eða lítil, t.d  heilu landsvæðin, álagablett, leyfar af gömlum  mannvirkjum, rústir ýmiskonar o.sv.frv.

 Þarna yrðu það semsagt heimamenn sem véluðu um hlutina frá upphafi til enda og settu reglurnar.

 Þetta var fínn fundur og niðurstaðan afdráttarlaus.

  Ekkert friðland í bili,  enda ágætlega friðvænlegt þarna niðurfrá í augnablikinu. 
 

 Rétt eins og vegir útrásarvíkinga og kúlulánaaðalsins eru illrekjanlegir um myrkviði fjármálaheimsins eru vegir sauðkindarinnar yfir sumarmánuðina torraktir.

   Nokkru eftir lokahreinsun sauðfjár í Hafursfellinu vestanverðu sáust tvær hvítar kindur komnar í Skálina.

 Þær héldu sig efst í hlíðinni eða neðst í klettunum  og voru ekki árennilegar fyrir gamalreyndan smalann sem er löngu hættur að hafa ( mjög)  gaman af  tvísýnu rugli og erfiðum ævintýrum.

 Siggi á Minni  Borg var því settur í að fylgjast með því hvenær þær kæmu svo neðarlega í hlíðina að hægt væri að drattast þarna inneftir með nokkru öryggi til  að ná þeim.

 Færið gafst svo í dag og þarna reyndust tvö lömb á ferðinni.



 Lömbin  voru langt að komin af sitt hvorum bænum niður í Hraunhrepp, Hólmakoti og Hrafnkelsstöðum.

Þau voru ljónstygg, sérstaklega það kollótta og höfðu greinilega lent í einhverjum hasar í haust.

 Hvar það hefur gerst og hvaða leiðir þau hafa komið eftir að þau urðu viðskila við mæður sínar er óráðin gáta.

Ágætis efni í villifé.