Þó norðanáttin sé að mestu gengin niður andar köldu í morgunsárið.

Og það er eiginlega slydda en ekki regndropar þessi pínulitla úrkoma sem er í gangi í augnablikinu.

 Já það hefur slegið á hitatölurnar og nú er svona hefðbundið íslenskt vor í kortunum.

Þrátt fyrir að allt hafi gengið rosalega vel í sveitinni það sem af er, og puðið verið miklu léttara en oft áður er ég samt kominn á ofurskammtana í kaffinu sem tilheyra þessum árstíma.

Það er innan við þriðjungurinn af fénu óborinn, og óvanalega margt komið út af lambánum.

Nokkur lömb hafa drepist í fæðingu en ekkert þeirra sem hafa komist á lappirnar, sem er mjög fínt.

Og af þessum 8 þrílembum eru einungis 2 sem ganga með öllum . Þær eru komnar út og fá að valsa um aðaltúnin, meira að segja með leyfi yngri bóndans sem getur orðið dálítið grassár þegar blessuð sauðkindin  er annarsvegar og beljutúnin hinsvegar.



  Frjósemin hjá gemsunum hefur líka verið í lagi þetta árið og enginn þeirra sem borinn er, mun þurfa að ganga með tveimur lömbum.

 Já það er engin þörf að kvarta og þar sem akuryrkjan hefur gengið frábærlega þetta vorið er nú verið að vinna og sá í flögin sem loka á með grasfræi.

 Samkvæmt skipuritinu átti ekki að gera það fyrr en seinnipartinn í sumar en það getur oft verið skynsamlegt að taka skipuritin upp og breyta þeim eftir því hvaðan vindurinn blæs og hvernig vorið kallar á mann.
 Ég hafði meira að segja tíma til að fara með girðingunni um tamningarhólfið mitt í gær og gera það alveg lúshelt.


 Hér var verið að ræða við nemendahóp á ýmsum aldri og eftirtektin leynir sér ekki. Það er alltaf verra í þessum bransa þegar ekki er hlustað á kennarann.

Sem betur fer eru nokkrar ær + gemsar geldar. Þær verða teknar frá í dag, svo hundatamningarnar  geta hafist og  verið síðan framdar með eðlilegum hætti í sumar.

 Reyndar liggur ekki mjög mikið fyrir í þeim efnum aldrei þessu vant, en þar getur skipuritið breyst á einni nóttu eins og í jarðræktinni.


  Hér er áð við Breiðamerkurlónið 2008.

Hrossapestin er að ganga yfir og þá styttist í að restin af ferðahestunum verði komið á járn og farið að liðka þá.

 Já Það er ekki mjög leiðinlegt þessa dagana.

 Ég velti því stundum fyrir mér á þessum árstíma, hvort aldrei hafi komið slæmt vor í gamla daga.

Þá er ég að tala um svona 40 ár plús aftur í tímann.

 Ekki nóg með að  í endurminningunni sé alltaf  blíða og hamingja heldur var vorið umgengist af fullri virðingu.

Öllum skólum lokið fyrir sauðburð hvort heldur á möl eða mold.

Meira að segja alþingismennirnir voru sendir heim í sauðburðinn og vorið.

Enda urðu þeir til margfalt minni vandræða þá en nú.

 Þó gránað hafi í fjöll í nótt finnst mér að þetta vor sé líkt þessum gömlu góðu.

Það var staðfest í gær þegar ég sá að byggið var farið að gægjast uppúr ökrunum.



Og barnabörn komin í pottinn hjá ömmu.



Aron Sölvi er nokkuð sáttur við það.



Óbornu rollurnar fá að viðra sig yfir daginn og hjartað hennar Höllu Sifjar, ofarlega í hlíðinni vinstra megin við skriðuna orðið vel grænt.



Þrastarhreiðrið á stillansinum sýnir útsjónarsemi foreldranna, en nú er vissara að loka skemmu og hlöðudyrum .
Annars hefst óðara mikil fuglaumferð inn, með allskonar efni til hreiðurgerðar.




 Og Móri kallinn sem hefur umgengist grenjaskyttuna af mikilli lítilsvirðingu í vetur var farinn að ergja mófuglinn verulega.

 Þegar hann toppað svo lítilsvirðinguna við gömlu grenjaskyttuna með því að bögga lambféð í túnunum gekk hann of langt.

 Já vorkoman er í góðum gír.

Nema það mætti fara að senda þingmennina heim.

 Það sló verulega á norðaustan belginginn þegar við komumst í var við hraunið.

Klukkan var rúmlega 9 að kveldi þennan föstudag og spenningur í loftinu, því framundan var nýfundið greni sem átti að hreinsa upp um nóttina.

 Það var enginn annar en stórskyttan og refabaninn , mágur minn hann Bjarni á Kálfárvöllum sem hafði fundið grenið um morguninn.

Hann var í vegavinnu á svæðinu  og í fyrstu ferð um morguninn sá hann tófu skjótast yfir veginn og upp vikurbrúnina að Bæjarhrauninu á Ytri Rauðamel.

 Hann vissi að þarna var einhversstaðar greni sem leitað var að, og brá skjótt við og fór í humáttina á eftir lágfótu og sá hvar hún hvarf inn í hraunkantinn.

 Séð yfir Bæjarhraunið að hluta og yfir á Austubakkann. Þarna er mikið framboð af húsnæði fyrir rebbana jafnvel meira en húsnæðisframboðið fyrir þá tvífættu að lokinni hrunveislunni.

 Eftir að hafa séð úr fjarlægð hvar hálfvaxnir hvolparnir tóku á móti læðunni hélt hann vegagerðinni áfram enda stresslaus maður.

 Á þessum árum var ég oftast einn að dunda í grenjavinnslunni og þegar Bjarni sagði mér þessi tíðindi á leið heim í helgarfríið seinnipart dagsins sagði ég honum það strax að hann yrði að loka málinu með mér um kvöldið.

 Þetta var í áliðnum júlí og helgin hjá mér bókuð í annað og þar sem hann hefði komið mér í þessa klípu yrði hann að klára dæmið með mér.

 Og þarna vorum við mættir.

Þegar við sáum heim á grenið voru yrðlingarnir á leik og annað fullorðna dýrið hjá þeim.

Við tókum stóran sveig til hliðar og laumuðumst inn í ógreiðfært hraunið til að reyna að komast í
færi en þarna voru greinilega erfiðir staðhættir til að liggja, og við allsendis ókunnugir aðkomuleiðum dýranna.

 Þegar við töldum okkur vera að komast í færi urðum við varir við dýrið af greninum, þar sem það var komið í vindáttina af okkur. Það var í ágætu færi og var hið rólegasta að spá í þessa óboðnu gesti.

 Feilskotin eru alltaf jafn dj. fúl en við félagarnir sögðum þó fátt þegar hausinn á rebba hvarf niður fyrir hraundranginn sem hann hafði kíkt yfir, eftir að kúlan hafði farið eitthvað annað en áætlað var.

 Við sáum hann síðan birtast á vikuröldu talsvert frá og hann var ekki kvekktari en það, að þar settist hann og íhugaði hvað væri í gangi.

 Nú var þetta orðið alvöru færi og nú vandaði Bjarni sig.

Handsmíðaði riffillinn stóð undir væntingum í þetta sinn og þarna féll hvítur refur.
Það vaklti furðu okkar hvað holdafarið var gott á dýrinu miðað við hvolpahópinn og það að áliðið var sumars og væntanlega mikið starf að bera björg í bú.

 Nú var að koma sér fyrir og eftir miklar bollaleggingar settist Bjarni að í færi við grenið en ég fór aðeins suður með hraunkantinum til að taka á móti læðunni ef hún kæmi þá leiðina.

 Klukkan var langt gengin í eitt þegar ég heyrði skothvell af greninu og þar stóð félaginn yfir mórauðu dýri þegar ég kom að.

Þetta reyndist hinsvegar líka vera  refur, mórauður á lit og var greinilega önnur fyrirvinna heimilisins, og öllu magrari en sá sem fyrr féll.

 Nú var ekki um annað að ræða en koma sér fyrir á nýjan leik og bíða læðunnar ef hún væri ekki búin að verða vör við okkur í þessum barningi.

 Ég hafði komið mér fyrir undir stórum hraunkletti og á vinstri hönd var gjá þvert inn í hraunið.

Þarna hafði ég góða yfirsýn eftir fjárgötu sem lá þarna með hraunjaðrinum og markmiðið að ná læðunni áður en hún tæki lykt af greninu, kæmi hún þessa leiðina.

Þetta virtist ætla að taka tímann og klukkan farin að halla í 3.

 Allt í einu kemur lágfóta á mikilli ferð út úr hrauninu og er um 4-5 m. frá mér þegar við verðum vör hvort við annað.
 Þegar hún verður vör við mig var nú frekar gefið í, tekin vinkilbeygja og gatan tekin á öllu útopnu.

 Hún hefur væntanlega átt sér einhverja leið gegnum hraunið, tekið lykt af Bjarna á greninu og ákveðið að koma sér í burtu hið snarasta.

 Ég var hinsvegar með haglarann í lúkunum í þetta sinn og þetta var akkúrat augnablikið sem ég var heppinn  en lágfóta óheppin.

 Þetta reyndist vera hvít læða nokkuð komin til ára sinna.



 Næstu árin var yfirleitt á þessu greni og alltaf sömu vandamálin að koma sér fyrir þannig að skyttan væri ánægð með vinnuaðstöðuna.

 Nú hefur ekki verið á Bæjarhraunsgreninu í nokkur ár en einhversstaðar á svæðinu er komið greni sem er í notkun á hverju vori.

 Og  ég er löngu búinn að leggja haglabyssunni inni í skáp og held mig alfarið við riffilinn í viðureigninni við lágfótu.

Áhugamenn um vetraveiði ættu svo að kíkja á þetta myndband. HÉR.