Það er rólegt í heyskapnum þessa dagana.

  Ég er hinsvegar allvel settur með önnur verkefni og læt mér ekki leiðast.

Nú hafa orðið kynslóðarskipti í vinnuhundunum mínum og þessa dagana er ég að venja nýja gengið mitt á að vinna saman ásamt því að komu flautuskipunum inn í forritið hjá þeim.

 Dáð frá Móskógum er að verða 3 ára og var notuð talsvert s.l. haust.


 Ég kann ágætlega við hana í vinnunni og hef sjaldan kynnst svona hlýðni áður. Hún vinnur ekki mjög vítt en mér finnst það fínt, sérstaklega þegar komið er í fjallaleitirnar.
 Foreldrar hennar þau Mac á Eyrarlandi og Dot í Móskógum voru bæði flutt inn mikið tamin og eru frábærir fjárhundar. Það að þau voru óskyld öllum  B C hérlendis, gefur mér mikla möguleika í ræktuninni þegar velja skal hund fyrir hana.

 Tinni frá Staðarhúsum sem er að verða tveggja ára er orðið mikið taminn og algjörlega klár í haustvinnuna.


 Ég kann ákaflega vel við þennan hund og það er gagnkvæmt. Hann hefur óþarflega mikla vinnuvídd en ég hef ekkert gert í því, enda hentar það mér vel í heimavinnunni. Þau verða því fullkomið tvíeyki í fjöllunum hvað þetta varðar. Bæði eru skemmtilega ákveðin og hiklaus í framgöngu og ef guð lofar, verður tilhlökkunarefni að leiða þau saman í fyllingu tímans.

 Þriðja dýrið sem verið er að vinna í er Snilld frá Dýrfinnustöðum undan Asa frá Dalsmynni og Frigg frá Daðastöðum.


  Snilld er að verða 4 ára, mikið tamin og að mörgu leyti öflugur fjárhundur. Hennar vandamál eru óþarflega mikill  vinnuáhugi og henni hættir til að vinna of nálægt þegar kemur að fínvinnunni.

  Það er verið að slípa þetta til og undirbúa hana undir að smala með nýjum eiganda í haust ef tekst að lenda eigendaskiptum farsællega.

 Það gengur ágætlega að slípa þau Dáð og Tinna saman enda bæði skemmtileg í tamningarvinnunni.



 Hér er Dáð í pásu og Tinni að vinna.



 Og Tinni bíður  hér frekari fyrirmæla hinn rólegasti meðan Dáð er send af stað.

Síðan eru þrjár tíkur í uppvexti hér og eru komnar á grunntamningaraldurinn.

 Frá v. Korka frá Miðhrauni F. Tinni. M.Táta frá Brautartungu.  Spes og Blondie frá Dalsmynni. M.Dáð. F. Glókollur frá Dalsmynni.
 Ef væntingar standast verður ein þessarra valin sem ræktunartík að lokinni tamningu, en hinar munu gera garðinn frægan á ókunnum smalalendum.

 Það sem angrar mig þessa dagana er að það gengur ekki upp að vera á fullu í búrekstri, temja 6 hunda og vera síðan með 3 reiðhesta á járnum.
 

 Mér finnst alltaf meira til fjallagrenjanna koma, þó kannski blási oft kalt og stundum sé svo lágskýjað að maður lendir upp í skýjum lágnættisins í orðsins fyllstu merkingu.
 Maður er öruggari með sig og kann betur á rebbann þar, heldur en niðri á láglendinu þar sem kannski gerir áttleysu þegar verst gegnir og allt fer í uppnám.

 Og ekki er hægt að jafna saman umhverfinu með neinum  jákvæðum hætti fyrir flatneskjuna.
 Ég ætla að því leyfa ykkur að verða samferða á uppáhaldsgrenið sem að sjálfsögðu er innst á Núpudalnum

 
Hér fyrir miðri myndinni er móbergsdrangurinn Grenstrípur en á bakvið hann ber Steinahlíðarkollinn við himin og rétt grillir í toppinn á Skyrtunnunni fram af honum.



 Hér er sjálft grenið en ég fór ríðandi á það í þetta sinn. Ég þori að fullyrða að það hefur ekki verið gert áður enda síðasti 1/2 km ekki neinn hestavegur en þetta svæði er undantekningarlítið smalað gangandi.



 Gatkletturinn eða Gatsteinninn stendur hér stakur innaf Grenstrípnum en undir honum er gat sem glittir í, á myndinni.



 Hér er horft til suðurs frá greninu niður Grengilið og til v. sést fremst í Grenstrípinn og fremsta hluta Hvítuhlíðarkollsins fjær.



 Fyrstu árin mín í vinnslunni var oft á þessu greni og yrðu dýrin vör við mig komu þau gjarnan fram á brúnina hér ( vesturátt) til að taka vind af mér og átta sig á stöðunni. Eftir að ég eignaðist alvöruriffil gátu þau farið flatt á því.



 Það er svo sameiginlegt með öllum þessum móbergsmyndunum að þegar gerðist lágskýjað urðu þær óþekkjanlegar og mér fannst ég sjá skimandi rebbahaus uppfyrir allar brúnir.



 Hér sjáið þið svo Hrafnaklett. Hérna megin hans er djúpt gil, Háahryggsgilið sem sést ekki. Hinumegin klettsins er Hvítuhlíðarhvappið og við himin ber Hvítuhlíðarkollinn þar sem hann teygir sig upp að Múlabrekkunum.

 Þetta verður væntanlega síðasta grenjabloggið mitt, allavega þetta árið og takk fyrir að fylgja mér alla leið hingað.

Allt frá því að Faraóinn dreymdi 7 feitar kýr og 7 magrar hafa menn lifað í þeirri vissu að árferðið væri á sífelldri hringrás og góðærinu fylgdi að lokum dapurt árferði og öfugt.

 Það er þó sem betur fer til fullt af bjartsýnismönnum sem trúa því að góðæri sé komið til að vera og fyllast endurnýjaðri bjartsýni þegar aftur kemur vor í dal í aprílok og sumrin verða á ný eins og þau eiga að vera.

 Það er búið að ganga fínt í bygginu í nokkur( örfá) ár og þegar kemur fram áhugavert yrki til olíuræktar förum við sem höfum gaman af að rótast í fósturjörðinni með fína dótinu okkar, á flug.


Svona litur byggakurinn út sem síðast var sáð í og þar sér maður ekki gulnuð blöð í bland eins og á þeim elstu.

 Það er líklegt að þetta vor og sumar muni ná okkur aftur niður á jörðina en þó verður spennandi að sjá hvernig ökrunum reiðir af í svona árferði.

Akurdoðran sem á eftir að gera okkur ríka þegar góðærið kemur aftir inn í hringrásina fór of seint niður og fer sér rólega í þurrkunum. Nái hún að þroskast á þessu sumri er ljóst að það eru bjartir og orkumiklir tímar framundan.


 Svona leit hún út í dag og fyllti mig sannri gleði því langt að séð er akurinn fjarri því að vera að taka lit.


 Svona leit hann út í nálægð og fyrrnefndur byggakur sem sáð var í á sama tíma er til vinstri.

 Já það gæti í versta falli farið svo að þetta byggár verði líkt þeim fyrstu þegar ræktendurnir réttlættu byggræktunina með því að hún væri svo skemmtileg. 

 Mér finnst hún nú reyndar bara skemmtileg þegar vel gengur.

En ég held að sjálfsögðu hinu fram þegar allt er komið í klessu.