Oft hef ég á norðurleið rennt augunum inn Sanddalinn og heitið mér því að keyra einhverntímann þarna inneftir. Eins og um mörg önnur góð áform hjá mér hefur ekkert orðið úr því.

 Þegar Hvammsbóndinn hringdi í mig á dögunum og bauð mér í leitir tók ég því strax - í huganum, en dræmlega í samtalinu. Alltaf betra að láta ganga aðeins eftir sér.

 Laugardagurinn fór semsagt í það að smala Sanddalstunguna og Hvammsmúlann.

Og honum var ágætlega varið.


 Ég verð nú að láta þess getið í lítillæti mínu að í leitinni var slegið tvöfalt met. Tungan var leituð á skemmri tíma en dæmi eru um og leitarstjórinn minntist þess ekki að engin kind hefði sloppið á þessu svæði hér,  í fyrri leit.

 Hér er suðurendi Sanddalstungu, vestan hennar liggur Mjóidalur en Sanddalur að austan.
Þetta svæði er sakleysislegt að sjá og virðist auðsmalað en þegar fer að líða á leitina og féð er komið sunnarlega í dalina fer það að að leita upp og inneftir aftur.

 
Leitarslóðinn var nú býsna grófur á köflum en Sverrir og Patrolinn létu sig hafa það að koma leitarmönnum á gangnaskil.

Á leitarskilum borgfirðinga og dalamanna. Snjófjöllin í baksýn.

Ég mætti hinsvegar þungvopnaður til leiks á hjóli og með tvo alvöruhunda. Þetta teymi svínvirkaði svo á þessu svæði.

 Þarna kynntist ég nokkuð sérstæðum fjárstofni sem á nú samt trúlega ættingja hér vestra. Sjá hér.

 Þetta er ekki þykkvaxið fé,allt mislitt og í tveim - þremur reyfum. Það er ekki mjög félagslynt að eðlisfari og fer því gjarnan í allt aðrar áttir en kynsystur þeirra í leitum.



 Þessi hér að ofan er ágætt sýnishorn og rétt náðist á myndina þar sem henni lá talsvert á.

 Hér fyrir neðan  er hún svo komin til byggða en enn nokkuð sérsinna. Þetta eintak var alveg óvanalega mikil um sig og eðlileg í útliti miðað við frænkur sínar.


                                                                                                                                                                 Aðsend mynd.

Þessar kindur hlýddu samt hundunum sæmilega nema ein.

Ég veit nú ekki hvort hún ætlaði í hundana eða yfir þá, en óheppnin var með henni þennan daginn því bæði Vaskur og Snilld voru í útkallinu þegar hún lagði til atlögu.
  Mér sýndist hún vera á a.m.k. 70 km. hraða þegar hún yfirgaf átakasvæðið og stefndi meira að segja í hárrétta átt.

 Það voru uppundir tíu svona eintök sem létu hafa  fyrir sér en allar komust þær til byggða.

 Ég get svo reynt að friða alvöruvini landsins og gróðursins með því að fjórhjól á svona dekkjabúnaði og í höndunum á manni sem veit hvað hann er að gera, skilur eftir sig minni ummerki en tveir hestar.

 Hér er smalagengið svo komið yfir á Hvammsmúlann með Bauluna í baksýn. Þarna voru hundarnir ekki lengur orðnir til stórræðanna.

Það sem mér sýndist erfiðast í leitinni var glíman við að koma því fé sem lenti inn í skógarkjarrinu í Hvammsmúlanum áfram.

Þarna var verið að troða sér gegnum götulaust kjarrið og eins og leitarstjórinn sagði þurftu gangnamenn óspart á andlegri uppörfun að halda sem hann veitti þeim gegnum talstöðvarnar.

 Það er alltaf stór stund í lífi sauðfjárbóndans að sjá fé sitt koma af fjalli og hér er Hvammsbóndinn að yfirlíta hjörðina nokkuð sáttur við daginn.



Það munu væntanlega birtast hér landslagsmyndir úr leitinni áður en lýkur.

Nú fer allt að gerast í rollustússinu en hér í Eyjarhreppnum verður leitað á morgun og réttað í Þverárrétt á sunnudaginn.

 Og það gengur stundum mikið á í réttunum.

Og blogggestirnir mínir eru komnir í smalastuð því það eru margar heimsóknir í smalaalbúmin frá fyrri árum.

 Það er Rauðamelsfjallið og Svínafellið sem verða smöluð á morgun en það er nú fyrst og fremst vinir mínir á Austurbakkanum sem eiga það fé sem þar er.

 Félagi Arnar er greinilega búinn að taka á því í leitinni , annað ístaðið týnt og kominn með farþega.

 Hér er verið að koma niður í fyrra en nú lítur út fyrir toppveður í bæði leit og rétt.

Ég sem hef verið einn af föstum punktum tilverunnar á öðruhvoru þessara leitarsvæða eins lengi og elstu menn muna verð samt fjarstaddur á morgun.

 Og það er óvanalega mikill spenningur í loftinu því nú fer ég á alveg glænýtt leitarsvæði upp í Norðurárdal.
 Í gamla daga meðan á aðalvillimennskunni stóð, var ég í því að safna nýjum leitarsvæðum en það er nú eiginlega aflagt.

En það er nú enn toppurinn að komast á ferskt svæði.

 Vegna þess hve lítið er að gera í sveitinni reyna menn að finna sér eitthvað til dundurs.

Mín heittelskaða er því orðinn forfallinn skógræktandi en það er einn af örfáum leyndum göllum sem ég hef uppgötvað gegnum tíðina.

 Reyndar er allt í fínu lagi með skógræktina þar til trén fara að skyggja á fjallasýnina eða annað útsýni.



 Hér eru 3000 plöntur af sitkagreni tilbúnar í að fara að berjast fyrir lífi sínu í Snæfellsku tíðarfari.
Vegna stöðugra þurrkasumra er gróðursett á haustin.




 Þetta hér er nú að vísu verk Margrétar í Dalsmynni og sýnir ákaflega vel hvað hægt er að gera í veðursældinni og ofurjarðveginum á Nesinu. Og Lúpínan klikkar náttúrulega ekki eða þannig.



 Já,já, þetta er allt að koma en nokkur ár í að þessar skyggi á fjöllin.



 Það eru 25 ha, settir í þetta skógræktarverkefni sem er unnið með Vesturlandskógum og bendir margt til þess að nokkur gullfalleg holt og melar verði skóglendinu að bráð.

 Til þess þarf samt að koma á þau gróðurþekju og á morgun verður bóndinn settur í að dreifa úr úrgangsheyrúllum.

Það má svo deila um hvort það gerir hann meðvirkan eða meðsekan.