Það var lagt af stað kl. 7 frá Hestamiðstöðinni en hrossin eru keyrð inní Litla Langadal á Skógarströnd.
 Þetta er klukkutíma akstur og síðan tekur um einn og hálfan tíma að ríða suður á Flatir þaðan sem leitum er skipt.

 Í gegnum tíðina hafa margvíslegar útgáfur verið á leitartilhögun á Rauðamelsfjallinu. Lengstum var farið ríðandi sunnanað og menn leituðu síðan gangandi frá Flötunum.
 Í nokkur ár voru leitirnar hestlausar að mestu. Menn ýmist keyrðir inn á Litla Langadalinn eða þeir þrömmuðu inn allt fjall.

 Nú eru semsagt allir ríðandi og hafa verið það þessi fáu ár sem ég hef tekið þátt í leitum þarna.


 Allt að verða klárt í Litla Langadal en Einar skutlaði okkur inneftir á Trailernum þó hann kæmist ekki með í leitina í þetta sinn.

 Aldrei þessu vant vorum við á góðum tíma á Flötunum og Langidalurinn greiðfær í þetta sinn en í fyrra var hann var eins og hafsjór yfir að líta eftir endalausar stórrigningar.

 Hér sést hluti leitarmanna áður en leitum er skipt. Leitarstjórinn sjálfur fór ásamt fleirum ríðandi frá Heydalsveginum til að smala Sátuna austanverða.

 
Ég var síðan efstur í vesturfjallinu en Dóri í Sátunni, annarsvegar vegna frábærra smalahæfileika okkar en ekki síður fyrir að við vorum þeir einu sem vorum með hunda.

 Það er oft harðsótt að ná rollunum inní leitina og halda þeim þar og góðir hundar algjör forsenda fyrir því að það gangi almennilega.
 Ég þurfti að fara óvanalega hátt í innfjallinu og lenti í vandræðum með að koma hrossunum yfir Hestgilið. Reyndar höfðum við Hyrjar farið þarna í fyrra með miklum látum  en þegar ég kom að staðnum núna leist mér ekki á að koma tveim hrossum yfir þar . Það var því farið enn ofar og yfir fórum við en þar var nú teflt á það tæpasta.



 Bára og Hyrjar fengu síðan að finna fyrir því í leitinni, því ekki er bara að leitarsvæðið breikki verulega eftir því sem sunnar kemur heldur er sú tilhneiging afar rík  hjá leitarmönnum að þétta sig austurávið og enda ég yfirleitt með nokkurra km. breitt svæði aleinn og yfirgefinn. Ekki nóg með það heldur er þetta alveg dj. erfitt svæði með ófæra urðarfláka,klettaborgir og hraun.

 Eftir að hafa farið upp um allt og síðan kominn aftur niður og austurfyrir Ölkeldugilið, leist mér ekki á blikuna því engir leitarmenn sáust og heldur farið að bæta í rigninguna. 
 Ég náði samt í leitarstjórann í símann og þrátt fyrir að hafa allan mannskapinn einhversstaðar í nágrenninu fullyrti hann að allt væri komið í klessu en lofaði samt að hækka sig aðeins og koma og taka við þessu hjá mér svo ég kæmist aftur upp í hraunið.


Það fylgir leitarstjórninni mikil ábyrgð og þegar sést fyrir endann á farsælli leit getur  fjallkóngurinn, Jón í Kolviðarnesi, slakað aðeins á

 Munkurinn sem átti að vera næstur mér í leitinni hafði misst undan klárnum og var sendur niður  því þarna er ekki fýsilegt að vera á ójárnuðu.

  Þetta gekk samt allt upp og við tók síðan nokkur bið við Gluggaborgina eftir að safnið þokaðist vestur hlíðina.


  Ég fann skjólgóðan stað fyrir hrossin sem enn voru með allt undir sér þó mikið hefði gengið á og búið að leggja þau í allskonar ófærur sem ekki voru hestum bjóðandi.
 Hyrjar missti svo skeifu fljótlega eftir þetta.


 Snilld er eitthvað íhugul á svipinn enda búin að hafa verulega fyrir hlutunum og ekki allt búið. Ég legg mikið uppúr því að hafa eitthvað orkuríkt en auðmeltanlegt til að hressa uppá hundana í þessari þrælavinnu sem ég býð þeim upp á.
 Bróðurparturinn af samlokunum lentu því hjá henni eftir því sem leið á daginn.
 Hún var nú samt búin að fá meira en nóg af vinnunni áður en lauk.

 Þetta eru held ég fyrstu leitirnar mínar í fyrri leit á Rauðmelsfjalli sem Vaskur er ekki með í för.

Það gerðist þó ekki nema þrisvar að ég óskaði þess heitt og innilega að hann væri nærstaddur en þessi leit myndi ganga of nærri honum, gömlum og stirðum.


 Þá var ég samt ekki undir regnboganum eins og hér enda varð mér ekki að ósk minni.


 Fastur liður í leitarlok er veislan hjá henni Áslaugu á Þverá og hér er Ásgeir greinilega að segja einhverja trúverðuga veiðisögu.

 En allir komust til byggða og trúlega er óhætt að treysta því að hæfilegur fjöldi fjár hafi orðið eftir svo menn hafi eitthvað til að eltast við í seinni leitinni.

 Nú gekk leitin óvanalega hratt fyrir sig og vorum við um tveim tímum fljótari en vanalega.

 Enginn velktist í vafa um að það væri örugglega vegna þess að Einar og Auðun voru báðir fjarstaddir sem hefur ekki gerst svo lengi sem yngstu menn muna.


 Þó maður sé ákveðinn í því að láta nú aðra um þetta hörkupuð sem svona leit er, þá er samt alltaf eitthvað sem togar mann í þetta eitt ár enn.

Þetta er trúlega einhver bilun. 

Fyrir áhugafólkið er síðan textað myndaalbúm.


  
  


 

 Nú er jarðvatnsstaðan orðin ágætlega ásættanleg og gott betur eftir að hafa verið komin í sögulegt lágmark í þurrkum sumarsins.

Restin af Hafursfellinu var smöluð í dag, milli lægða, en illa hefur viðrað fyrir slíka háttsemi undanfarið..

Nú voru komnar aurbleytur í fjallinu, þó maður hafi nú séð .það svartara. Við Hyrjar erum orðnir góðir í aurbleytunum og þegar klárinn sekkur í og stoppar þá fer ég af baki og bíð meðan hann rífur sig upp.  Fyrst var þetta þannig að hann reif sig oftast upp en ætlaðist öðruhvoru til að létt væri á sér.

 Svo varð hann sífellt kröfuharðari eftir því sem leið á leitina og ég hafði fullan skilning á því.

Við lentum í óvanalegu miklu andstreymi í dag og þó aðeins yrði eftir af lausafénu, varð safnið það stærsta sem ég hef sótt á þetta leitarsvæði og trúlega um tvöhundruð  " aðkomukindur " í hópnum.

 Þetta haustið hef ég sem betur fer, ekki orðið var við ræktunarlínu vina minna á austurbakkanum
( sjá blogg 5 -10 - 2008) með steikta heilabúið og geitaullina. Nóg er samt.

 Nú er að lifna yfir eftirspurn í gæsaveiðina enda er nóg til af gæs á svæðinu.



 Þessi mynd er til að kveikja aðeins í veiðimönnunum.


  Og þessi líka.

 Nú fara akrarnir sem enn eru óþresktir að verða klárir í þreskingu og búið að panta þurrk eftir helgina. Þá byrjar gæsaharkið fyrir alvöru.

 Það var síðan drifið í að keyra hálmskítinn út úr stærri smákálfastíunni og undan rollunum, og notalegt að skella hálmrúllunni inn, eftir að hafa upplifað hálmskort á lokasprettinum s.l. vor.
 
 Nú er svo aðalleitirnar og Þverárréttin framundan um helgina en þá verða Svínafellið og Rauðamelsheiðin smöluð. Þar er að vísu nær eingöngu um utansveitarfé að ræða enda er réttarhaldið svo til eingöngu fyrir vini okkar á Austurbakkanum.

 Guð blessi þá.

 Og Ísland náttúrulega.

 Það fór hrollur um mig þegar ég sá veðurspána hjá Ásdísi, fyrir daginn í dag.

 Aldrei þessu vant reyndist hún ekki sannspá en norsararnir klikkuðu ekki nærri eins mikið og það varð úr þegar líða tók á morguninn að ákveðið var að smala Selsafréttinn.

  Það er vestasta leitarsvæðið í Eyjarhreppnum og afmarkast af Sauðfjárvarnarlína að vestan og Hafursfellsfjallgarðinum að austan.

  Hlíðin langleiðina innmeð Hafursfellinu hefur síðan verið girt af fyrir skógrækt svo aðalleitin er í innsta hluta Selslandsins. 

 Eftir að sauðfjárbúskapur lagðist af í Hrútsholti hef ég séð um leitirnar þarna. Ég vinn hinsvegar markvisst að því að útrýma því fé sem gengur þarna frá mér og þegar það hefur tekist mega snillingarnir sem fara í hina áttina, og setja allt á sem kemur af þessu svæði sækja féð sitt sjálfir.

  Við smölum þetta á hestum sem hefur ekki verið gert hvorki fyrr né síðar enda er þetta ekki hestvænt land.

Hér erum við Þrymur í um 700 m. hæð og það eru engir skeiðvellir í nágrenninu.

  Þetta væri ekki hægt nema vegna þess að hundarnir sjá um rollurnar.


  Hér er Snilld búin að fara uppfyrir/framfyrir hópinn og setur hann niðurmeð gilinu. Allt uppá 10,5.



 Við vorum þarna uppi á brúninni og  nú erum við bara í góðum málum enn sem komið er.

.

 Hér eru Guðný og Hyrjar að stinga sér ofaní eitt gilið en það er eins gott að vita hvar er hestfært yfir þau.

 Rollurnar á þessu svæði eru úr öllum áttum og eiga það flestar sameiginlegt að vera kolvitlausar.

Svo er Vaski fyrir að þakka að þó þær séu eins og landafjandar í allar áttir, hlýða þær hundum ágætlega og þó Vaskur væri fjarstaddur kom það ekki að sök ., Snilld sem var í sinni fyrstu alvöruleit stóð sig prýðilega og þó hún eigi enn eftir að vinna sig útúr andlega  áfallinu þegar hún lenti undir kvíguhjörðinni í sumar reyndi lítið á hörkuna í henni í þetta sinn.

 Við tökum þetta fé á bíl þarna innfrá en þegar kom niður að varnargirðingunni við Hlíðarhornið kom babb í bátinn.

 Fyrsti hópurinn sem kom að girðingunni labbaði sig bara yfir og var þar með kominn yfir á heilagt land sem óverðugar kindur mega alls ekki stíga fæti á.

 Sem betur fer var Vaskur  í leitinni og Atli sem var að vísu á tveim jafnfljótum brást hratt við.



 Þeir náðu að komast fyrir hópinn og hér er Snilld síðan komin til aðstoðar og þessir dauðaseku línubrjótar færðir af villu síns vegar.



 Hér eru rollurnar orðnir línubrjótar í annað sinn. Snilld  sem var nú búin að taka úr sér mesta kraftinn þegar þarna var komið sögu,  er enn á heilögu jörðinni og á milli hennar og hópsins er sjálf varnargirðingin og fer ósköp lítið fyrir henni.

 Þessi umkomulausi kafli hennar er nánast niðurí sveit og verulegur umgangur sauðfjár beggja vegna.

 Það er víst ein af afleiðingum kreppunnar að  í ár eru ekki settir peningar í að girða upp ónýta kafla í Sauðfjárvarnargirðingum.


 Næst á myndinni eru lambakóngarnir í Dalsmynni með móðurinni. Ekkert þeirra mun eiga afturkvæmt á þessar slóðir en svona er lífið.

  Hér er svo verið að lesta flutningatækið en fara þurfti tvær ferðir í þetta sinn.
Flutningatækið er á heilögu jörðinni vestan girðingar en féð óæðra megin.

Eftir á að hyggja voru það veruleg mistök að láta ekki allt safnið gossa vesturfyrir girðingu en það er alltaf gott að vera vitur eftirá.



 Hyrjar, Þrymur og Bára komin niður úr klungrinu en það eru bara alvöruhross sem virka þarna.

 Þessar lambær eru í góðum málum á " ósýkta " svæðinu sínu,  og  hafi þær einhverntímann rambað yfir á " sýkta"  jörð munu þær örugglega ekki trúa neinum fyrir því.


 Það væri hinsvegar athugandi hjá snillingunum í MAST sem bera ábyrgð á varnarlínunum, að skera niður hjá sér um eitt til tvö stöðugildi og setja peninginn í girðingarviðhaldið.