Hrossaræktin hér í Dalsmynni hefur aldrei verið stór í sniðum. En með hugarfari sjálfsþurftarbóndans  var faðir minn löngum sjálfum sér og sínum nógur með hross og lítið keypt eða selt þó á tímabili þyrfti margt tamið fyrir mannmargt heimili.

  Hann hafði gaman af að vera vel ríðandi og þó hrossakosturinn væri ekki samkvæmt nýjustu  kröfum  var alltaf eitthvað vel nothæft til.
 
  Maður fór fljótt að gera ákveðnar kröfur. Fyrst með það að hrossin kæmust áfram þegar á þurfti að halda og síðar var manni ekki alveg sama  hvernig þau fóru að því.

  Þó að maður geti talið á fingrum annarrar handar alvöruhrossin frá þessum árum þá hlýnar manni um hjartaræturnar við að hugsa til þeirra.

  Á tímabili lagði ég af hestamennskuna og fyrir svona 10 árum tók ég þá ákvörðun að hætta hrossarækt og folaldaframleiðslu.

  Ég held því fram að það sé til marks um ákveðna skynsemi að geta skipt um skoðun á einhverju og þó ég þekki menn sem halda því fram að ég geti það ekki, þá skipti ég um skoðun í hrossaræktunarmálunum.
  Nú á ég hlut í nokkrum ræktunarhrossum og eina hryssan sem ég á eftir úr gömlu Dalsmynnisræktuninni skilar nú einu folaldi á ári og sér ekki fyrir endann á því.


 Í þessum fola á þriðja vetur, Funa frá Dalsmynni sé ég ýmsa takta sem ég kannast við síðan í gamla daga.

 Það þekkja allir sem hafa átt afbragðs hest, nú eða hund að þegar þeir eru horfnir úr notkun hefst endalaus leit að sambærilegu dýri. Þó ég viti að slík leit muni trúlega aldrei bera árangur leita ég samt.
  Þegar ég fór að leita ráða hjá fagfólkinu um stóðhest sumarsins, snemma í vetur bentu þau mér á stóðhest sem myndi trúlega höfða til sérviskunnar í mér. Eftir að hafa kynnt mér málið hafði ég síðan samband við eigandann  til að vita hvar hægt væri að hitta á gripinn  á seinna tímabilinu í sumar. Stundum þróast svo hlutirnir á dularfullan hátt og rétt eins og fjallið kom til Múhameðs í den, þá endaði þetta með því að stóðhesturinn kæmi til hryssunnar minnar og dveldi hjá henni og væntanlega fleirum, seinna tímabilið í sumar.

 

    Svo Sigur frá Hólabaki kemur alla leið frá Reyðarfirði til að reyna kynbætur vestur á Snæfellsnesi.

  Það er eins gott að ég fái folald út úr því.  

  Já, merfolald með lit og eitthvað fleira frá föðurnum.  
 

 

  Fyrir óralöngu þegar ég var á fyrstu metrunum á hinni pólitísku eyðimerkurgöngu minni, var ég pínulítið róttækur eins og ungum og efnilegum mönnum er títt.

  Góðu vinur minn á þeim árum var hinsvegar alvöru róttæklingur og er trúlega enn.

Hann hélt því hiklaust fram að ég bóndinn, væri helv. atvinnurekandi og kapítalisti.

 Ég hélt því reyndar fram að bændastéttin væri niðurnjörfuð í allskonar regluverkum og verðlagningarkerfum sem gerðu allar kapítalskar hugrenningar útilokaðar og mætti líta svo á að við værum  bara einn hópurinn í hinum vinnandi stéttum. Rétt er að taka fram að þessi umræða okkar félaganna fór fram áður en kvótakerfið og fylgifiskar þess var fundið upp. 

  Fljótlega uppúr því að við vinirnir hættum að kryfja tilveruna og ég fór að auka kröfurnar um sífellt eldra Wiský, rann upp fyrir mér að hann hefði trúlega haft nokkuð til síns máls.

 Líklega væri ég bara helv. atvinnurekandi og kapítalisti.

  Mér sýnist að samkeppnisstofnun sé með nýfelldum úrskurði sínum að staðfesta það að nokkru leiti.


             Lýsandi dæmi um stórkostlegt samráð um fjármál kapítallistanna.

  Mér sýnist þó, að í úrskurðinum sé mjólkurframleiðendum og rollubændum skipað í flokk svona míní kapitalista en " frjálsu " greinarnar, svína, kjúklinga og eggjabændur séu svona alvörukapítalistar og skuli meðhöndlaðir sem slíkir.


           Tveir síbrotamenn á vettvangi. Hvað skyldi Wiskýið þeirra vera gamalt??


  Ég hef lengi haft efasemdir um það hversu hollt það sé okkur , stóru og litlu " kapítalistunum" að halda svona utanum matvælaframleiðendur þessa lands eins og gert er í gegnum Bændasamtök Íslands. 
  Nú held ég að menn hljóti að setjast niður og hugsa sitt ráð án þess að væla of mikið.

Þetta á nefnilega eftir að versna mikið enn, þegar Samkeppnisráð uppgötvar það sem vinur minn hélt fram forðum.

 Að ég og samherjar mínir í bændastétt værum allir atvinnurekendur og helv. stórkapítalistar. 

  Þá verður enginn dans á rósum að hokra í búskap á Nýja Íslandi. 

 

  Hvað sem öllum vísindum líður rennur nú hjá, hver öskudagsbróðirinn á fætur öðrum.

 Norðan belgingurinn sem á sér örugglega formælendur fáa allt frá því hann rennir á land í Hrútafirðinum, og þar til hann skilar sér á haf út, frá Snæfellsnesinu er drullukaldur og hundleiðinlegur.
  
  Það var farið í að valsa bygg í dag því nú lítur kannski vel út með snjósleðafæri og fjallaferðir næstu daga ef það verður ekki eitthvað til að glepja mann frá því.



  Það voru völsuð um 5 tonn sem dugar fyrir kaupandann sem þarf að sækja byggið um helgina og næstu áfyllingu hér.

  Þó aðstaðan sé góð og afköstin fín er nú engin biðröð eftir því hver fái að sjá um völsunina.

Nú er megnið af sölubygginu selt óvalsað og laust. Það léttir  okkur töluvert lífið og vandamálið með flutninginn sem hefur verið nokkur höfuðverkur er loksins að leysast farsællega í þessum skrifuðu orðum.
  Þeir örfáu sem við seljum valsað og sekkjað bygg hafa bara aðeins betra lag á mér heldur en hinn óbreytti almúgi.
  
  Og fræsalinn okkar hringdi í mig í dag til að hlera hvernig vorið legðist í bóndann. Það er trúlega uggur í innflytjendunum, því þetta er í fyrsta skipti í fjögurra ára viðskiptum sem hann hefur frumkvæðið í fræsölunni. Hann sagði mér þær ánægjulegu fréttir að fræið hjá þeim myndi ekki hækka nema um 10 % frá síðasta ári sem lækkar áætlunina mína þó ekki nema um 1200 kall/ hektara.

  Nú verðum við ræktendurnir að þinga um helgina og leggja línurnar fyrir vorið.

Vonandi býður Einar upp á einn öl til að létta okkur allar ákvarðanir.