Þegar risið var úr rekkju um átta leytið var þokan mætt. Hefja átti göngu  stundvíslega (gott á kennarana kl. 9. Menn smurðu nesti, við Sif með allt of mikið eins og vanalega, skelltu aukafötum í dagpokana og vorum, flest, tilbúin á réttum tíma. Stefnan var á Kálfatinda og Hornbjarg, en ef það yrði þoka á Kálfatindum yrði farið í Hornvíkina í staðinn. Þetta var áætluð 8-10 tíma ganga og eins og Guðni gæd sagði" það er bratt upp á Kálfatindana en enginn hefur snúið við" Hm, við Sif ætluðum nú að sjá til þegar nær drægi. Þokan minnkaði þegar gangan upp í Almannaskarðið hófst og menn fækkuðu fötum á leiðinni framhjá Blakkabás, upp Litlubrekku, Stórubrekku og Sigmundarhjalla. (Öll örnefnin eru bara til heiðurs Sif sem hafði enga trú á minninu hjá mér.) Þegar upp í skarðið kom sást að Kálfatindar voru þokulausir og stefnan sett þangað.


Skófnaberg næst, svo Eilífstindur, Kálfatindar fjærst og þar á hæsta tind 534 metrar.

3 konur ætluðu ekki upp og skildu þarna við hópinn og gengu niður í Hornvíkina og ætluðu að bíða okkar þar. Svona rúmlega klukkutíma bið sagði Guðni en varð nú ansi miklu lengra. Leiðin lá meðfram bjargbrúninni, ekki samt skelfilega nálægt, og framhjá Harðviðrisgjá, Skófnabergi, Eilífstindi og meðfram Kálfatindum til norðurs þar sem ganga skyldi upp.

Gengið upp á Kálfatinda.Séð niður í Hornvík, þar vorum við 3. daginn og óðum ósinn. Ansi kalt.

Uppgangan er  brött en ekkert alltof nálægt brún svo þetta slapp allt til þrátt fyrir lofthræðslu. En ég var ekkert að kíkja mikið fram af brúninni. Guðni varaði okkur við að labba ekki fram af eða halla okkur fram á stafina nærri brúninni. Lítil hætta á að ég gerði það!

Töluverður spölur eftir enn og alveg asskoti bratt.
Þegar upp var komið var tekin fyrsta matarpásan og eins gott að missa ekkert því það fór strax á fljúgandi siglingu niður. Þegar við vorum svo að byrja niðurferð sást þokan koma upp með berginu.


Við gengum svo sem leið lá niður að Hornbæjunum. Á leiðinni hittum við Jón landvörð sem hefur aðsetur í Hornvíkinni. Hann hafði skotist þarna upp til að hringja, var orðinn matarlítill.  Hann fræddi okkur um lífið þarna áður fyrr og endaði á smá fyrirlestri um göngustafi sem hann taldi eingöngu nothæfa ef menn ætluðu í svona megrunarátak. Ef við vildum endilega hafa þá ættum við að halda utanum þá miðja og hafa þá fyrir aftan bak og læðast svo um landið líkt og gömlu bændurnir. (þúfnagöngulag). Einar Sveinbjörnsson veðurfræðingur var alsæll með þetta því hann var sá eini sem var ekki með stafi. Fyrirlesturinn hafði greinilega áhrif og fleiri og fleiri fóru að nota Mýramannagöngulagið. Veðrið daginn áður hafði víst verið einstaklega gott þarna í Hornvíkinni því Jón hafði hrært tvær Bettý Crocker kökur, sett plast yfir og grafið í fjörusandinn. Eftir 2 tíma voru þær fullbakaðar! Við pöntuðum umsvifalaust kökur  þegar við kæmum til hans eftir 2 daga.

Jón landvörður áður en stafafyrirlesturinn hófst.
Nú lá leiðin niður Múlann að gömlu bæjunum í Horni. Þar var smá pása áður en lagt var upp á Hornbjarg. Það var mun léttara labb á ská upp hlíðina. Eftir stutt stopp þar var svo gengin sama leið heim og sáu menn heitu sturtuna í hillingum. Þetta endaði sem 10 tíma labb og þegar ég skreiddist úr rúmi næsta morgun voru "framlærisvöðvarnir" stirðir.
Gönguveðrið var fínt, logn, hlýtt en það vantaði sólina svona til að ná sem allra flottustum myndum. Myndirnar  sem hér fylgja eru  mest frá Guðrúnu sem er frá Fáskrúðsfirði. Sif á líka nokkrar. Svo ekki taka mark á þessu Iðunnar vatnsmerki á myndunum. 

Það var laugardaginn 27. júni að við Sif áttum stefnumót í Bónus í Borgarnesi. Nú átti að versla fyrir Hornstrandagönguna. Við vorum ekki mjög vel undirbúnar þrátt fyrir að hafa átt einn matarundirbúningsfund viku fyrr. "Eigum við að kaupa sona eða hvað þurfum við mikið af þessu"' Vorum samt með á hreinu að ekki yrðu keyptar núðlur og ekki jafn mikið af súkkulaði og í fyrra. Í lok ferðar kom svo í ljós að þetta var ferðin þegar keypt var allt of mikið af flatkökum. Efit innkaup var brunað af stað, áttum pantað svefnpokapláss í Finnbogastaðaskóla. Fyrsta stopp var á Hólmavík, lentum þar í mikilli veislu á Kaffi eitthvað. Það var svona íslenskt hlaðborð og lá ekki við að hægt væri að smakka allt. Reyndar lögðum við ekki í eftirréttina og slepptum ís og súkkulaðitertu.Uss uss. Fljótlega eftir Hólmavík fór þokan að læðast af hafi og sums staðar var útsýnið minna en ekkert. Við Sif erum báðar frekar lofthræddar og hún með hæfilega trú á bílstjórahæfileikum mínum svo það var kannski bara betra að þokan byrgði stundum sýn, alla vega þegar bratt var niður. Eitt kakó stopp í Djúpuvík og svo keyrt að mestu í þoku það sem eftir var. Svefnaðstaðan í Finnbogastaðaskóla var fín, gott eldhús og ágæt rúm.
Sunnudagurinn byrjaði á að pakka vel fyrir siglinguna, það var enn þoka og var okkur sagt að þokan væri algengur fylgifiskur lognsins á þessu svæði. Brottför með Sædísi frá Norðurfirði til Hornbjargsvita var áætluð hálf fjögur og því nægur tími til að skoða sig um. Byrjað var að skoða kirkjurnar 2, þær eru hvor á móti annarri við þjóðveginn og byrjuðum við á þeirri eldri. Kríurnar voru aðgangsharðar og við slóruðum ekkert í kirkjugarðinum. Girðingin um þá nýju var rammleg og hliðið læst svo ekkert varð úr skoðun á henni. Næsti staður var Kört, safn og handverkshús. Skemmtilegt safn og ýmislegt áhugavert til sölu.  Keyrðum út í Munaðarnes og ætluðum að sjá þetta frábæra útsýni sem Vegahandbókin dásamaði. En því miður, þoka enn og aftur. Þá var sundlaugin í Krossanesi næst og hún stóðst allar væntingar.  Eftir allt erfiði dagsins var svo bara lagst í sólbað niður við bryggjuna og beðið eftir bátnum. Nú fóru væntanlegir göngufélagar að renna í hlað hver af öðrum, m.a. komu Ásta Birna og Gunnar sem voru með á Lónsöræfum í fyrra. Aðra þekktum við ekki. Alls var þetta 22 manna hópur á öllum aldri. Sú yngsta 15 ára og ætli ég hafi ekki verið með þeim elstu.

Siglingin með Reimari skipstjóra á Sædísi tók tæpa 2 tíma, eitt smá stopp þegar koma þurfti farangri í land í Bolungarvík (það er önnur Bolungavík en sú á Vestfjörðum). Sjórinn sléttur en þoka faldi fjöllin. Áður en byrjað var að ferja fólk og farangur í land í Látravík þar sem Hornbjargsviti er, sigldi Reimar undir foss sem steyptist lóðbeint út í sjó.

Eftir að búið var að selflytja farangur í land var hann settur á sleða og togvinda sá um að draga hann upp. Við fólkið löbbuðum upp asskoti mörg þrep, ja reyndar ekki öll því ein kona fékk að fara  með farangurssleðanum. Það var mamma Guðna (leiðsögumanns) og Ævars (húsráðanda), 82 ára og hvergi smeyk þó þetta væri ansi bratt.


Hópurinn dvaldi í vitavarðarhúsinu. Þar er svefnpláss fyrir 35-45 hugsa ég, fyrirtaks aðstaða til eldunar og heit sturta. Sú er hituð með gasi og kostar mínútan 100 kr. Flestir þurftu nú a.m.k. 2 mínútur. Eftir kvöldmat röltum við Sif aðeins í kring en þorðum ekki langt því strax eftir 100 metra var húsið horfið í þokuna.
Þegar við vorum svo komnar undir sæng/í pokana dró Sif fram 26 ára gamla dagbók. Þá hafði hún verið í tjaldi í Hornvík í meira en viku og gengið þaðan á öll helstu fjöll og dali á svæðinu. Annað hvort hefur minnið verið annað og betra en hjá mér í dag því hún var með allar hæðar og breiddartölur, öll örnefni og matseðla upp á hvern dag. Ætlast hún til að öll örnefni verði tínd til og spurning hvað ég man af þeim.

Þegar við fjörulallarnir í Eyjarhreppnum viljum dekra við okkur í reiðvegum förum við gullhringinn okkar.
  Oftast höfum við hann í fullri lengd sem er um 18 km. Gullhringurinn liggur um Haffjarðareyjarnar eða eins og þær eru ofast nefndar í dag, Hausthúsaeyjarnar.

 Stundum erum við spurðir að því hversu langan tíma taki að ríða hringinn.

Þá verðum við ákaflega trúverðugir á svipinn og segjum að ef það sé mjög skemmtilegt þá getum við orðið dálítið lengi.

Við erum oftast dálítið lengi.

 Stundum stingum við bauk í vasann til að hafa eitthvað í höndunum í stóra stoppinu í Suðurey.
Ef það er svo alveg rosalega gaman getum við lent í því að farið sé að falla að á heimleiðinni. Það fellur hratt í álana og állinn sem var í miðjan legg á útleiðinni getur allt í einu verið orðinn hrokasund.

 En við erum öllum hnútum kunnugir og höfum bæði upp á b og c leið að hlaupa ef allt er í voða.


                 Nei, nei, þetta er ekkert mjög leiðinlegt.  Hafursfellið í baksýn.
 
Í tilefni fjórðungsmótsins var ákveðið að skella sér hringinn á föstudagskvöldið en þá var háfjara um kl. 23.
Þetta átti nú bara að vera lítill hópur en fyrr en varði var þetta orðið um 20 manns.

Þarna voru m.a Gugga og Gunni ásamt Brynju og Jonna en þau eru þungavigtarfólk úr sleppitúrunum.

Hér er Jonni að segja Auðun einhverja átakanlega sögu, og miðað við trúverðugleikann í svipnum er nokkuð ljóst að það er ekki satt orð í henni.

 Það eru sterk tengsl milli Eyjarhreppsins sáluga og Skagafjarðar og trúlega væri fyrir löngu búið að koma á formlegum vinabæjartengslum ef Akrahreppurinn væri yfir allan Skagafjörðinn en ekki orð um það meira.

 Með í hópnum voru sem sagt a.m.k. 6 Skagfirðingar sem voru auðvitað sérstakir heiðursgestir hjá okkur.

 Fyrsta stoppið var í hátæknihesthúsinu á Rauðkollstöðum. Það var talið rétt að kanna ölbirgðir bóndans fyrst hann var ekki tilbúinn.



 Þetta er aðalstoppistöðin í hringnum en í alskemmtilegustu ferðunum er oft fundin einhver átylla til að stoppa á ólíklegustu stöðum meira að segja í sandbleytum ef ekki finnst annað.


Fulltrúar Bitrunga í ferðinni. Þarna var ballstressið ekki byrjað hjá þeim enn, en farið að styttast í það.
Þarna voru líka allir skór til staðar en áður en helginni lauk var annar þeirra orðinn berfættur eftir óhagstæð skóviðskipti.



  Og fjallasýnin var í góðu lagi með síminnkandi jökulinn sem endastöð í vestri.



 Kátur frá Dalsmynni naut sín í botn á fjörunum. Þó að hann sé frá kolvitlausu Dalsmynni er svona týpa samt verðugt ræktunarmarkmið fyrir rétta Dalsmynnið.



 S. Skörðugilsbændur voru nokkuð sáttir  við kvöldið um það er lauk. Hér eru þau ferðbúin á Smáralind frá S. Skörðugili og Kát frá Dalsmynni.

 Þetta var þrælskemmtilegt enda var farið að falla hraustlega að á lokaáfanganum í fjörunni. Við heimamennirnir gættu þess að halda ró okkar svo gestirnir héldu bara að þetta ætti að vera svona.

 Næsta miðnæturreið verður svo víðsfjarri Löngufjörum því nú er stefnt á hringinn í kringum Kirkjufellið aðra hvora næstu helgi.

 Það eru trúlega um 3 ár síðan Óli á Mýrum var ráðinn yfirgæd og Gústi Ívars. fyrsti aðstoðarmaður.

 Þar sem þetta eru miklir gleðimenn verður trúlega auk bauksins í vasann tekin með 1/2 Hunts og Wiskílögg neðan í pela í þá ferð.

 Ekki er ólíklegt að einhverjir Grundfirðingar sveifli sér svo með í hnakkinn, enda nauðsynlegt fyrir svo alvörugefinn þjóðflokk að ríða út með mönnum sem eru ekki  alvarlegir nema rétt á meðan þeir ljúga einhverju.

Kannski eitthvað meira um það síðar.

( Fullt af myndum í albúmi)