Nú er dótturdóttirin mætt úr orlofinu, kotrosknari sem aldrei fyrr og hefur lært fullt af nýjungum sem sumar hverjar munu auka vandræði afans og var þó ekki á bætandi.
 Það kom strax í ljós þegar afinn fór að þvo sér um hendurnar fyrir matinn að nú voru breyttir tíma. Sú litla gætir þess að missa ekki af handaþvottinum og var vön því að fá svona tvær salíbunur með puttana undir kranann og síðan þurrkuðum við okkur vandlega. Nú brá svo við að þegar ljúka átti hefðbundnum handþvotti með hraði, því afinn orðinn svangur og steikin komin á borðið, að þetta dugði ekki lengur. Nú var seilst í sápuna og handaþvotturinn framkvæmdur af mikilli alvöru og ljóst að þetta hafði verið gert að mikilli helgiathöfn hjá ömmu í Snartartungu. Þar sem bakið á afanum hefur sín takmörk er ljóst að nú verður að hafa meðferðis stól næst þegar dömunni dettur handaþvottur í hug.
 Ekki fer heldur milli mála að dansæfingarnar hafa verið stundaðar grimmt í fríinu því það eru komin ný spor í gagnið og sýnileg hraðaaukning á steppinu. Þarna hafa líka aukist vandamálin, því nú dugar ekki að slökkva á útvarpinu að áliðnum fréttunum. Það hefur nefnilega einhver kennt dömunni það, að nóg er að grípa einhvern nálægan , draga hann að útvarpinu og benda á starttakkann. Þegar gripið var til þess neyðarúrræðis að stilla á gömlu gufuna svo minna yrði úr dansmússikinni tók ekki betra við. Þá kom nefnilega á daginn að útvarpið var ekkert nausynlegt lengur þegar taka þurfti nokkur spor. Norður í Bitrufirði syngja menn bara "dansi dansi dúkkan mín" með dansinum og fljótlega varð öllum ljóst að það myndi verða raunin í Dalsmynni líka.
  Og enn og aftur er afinn í vondum málum því það er alls ekki fyrr en á tíunda glasi sem hann reynir sönglistina og verður ekki farið nánar út í þá listviðburði hér.

  Það hvessti sífellt þegar leið á daginn og um hádegisleiti var komin slydduóþverri sem ágerðist frameftir degi. Ég ætla nú ekki að lýsa því nánar en þetta var allavega ógeðslegt veður og jörð orðin hvít á tímabili. Byggsáningin var stopp um hádegi og varahluturinn í traktorinn sem beðið var eftir með póstinum(tölvukubbur) kom ekki í póskassann. Þar sem það var föstudagur og löng helgi framundan (nema fyrir traktorinn og bændurna) var öllu póstkerfinu snúið við(þegar ég sleppi mér,sleppi ég mér almennilega) í leit að sendingunni sem sett var í póst á Selfossi daginn áður.  Það var því mikill léttir þegar hringt var frá Jötun Vélum og sagt að vegna mannlegra mistaka væri sendingin enn í póstbílnum og yrði komin til mín eftir hálftíma.

 Til að flýta sáningunni(ef veðrið skánar einhverntímann) var ákveðið að taka tætarann undan sáðvélinni og láta aðra dráttarvél sjá um tætinguna. Þá kom í ljós að farin var lega í enda á rúllukeflinu á tætaranum sem er 4 m. breiður Pöttinger og kl. orðin1/2 fimm á föstudegi.
 Þrátt fyrir að búið væri að loka dótabúðinni á Selfossi náðist í varahlutamann sem var að ganga frá þar. Hann fann legu og svo heppilega vildi til að Bessi (Skagfirðingur) var í dótaflutningum og greip leguna með sér áleiðis. Nágranninn sem var að koma úr bænum lauk svo verkinu og legan var komin á eldhúsborðið hjá mér um  áttaleitið.
  Gærkvöldið var svo tekið í að marka og númera helling af lömbum og magasýrurnar sem höfðu farið á fullt í þessum skelfingum öllum róuðust niður, en það er nú sem betur fer oftast hefðbundinn endi á slæmum stressdögum.

     Já það sýnist svo bara stefna í rólega helgi framundan, eða þannig.
 

 Þegar vaktin byrjaði varð það mitt fyrsta verk að sækja kuldagallann í bílskúrinn um leið og ég hugsaði með mér að ég hefði átt að lofa veðrið meira í gær. Gamla góða norðanáttin er n ú mætt á svæðið og ekki orð um það meira.

  Þegar ég var að ljúka vaktinni i gærmorgun leit ég einu sinni sem oftar á rebbaætið mitt sem er í sirka 700 m. fjarlægð ofan túngirðingar. Þegar eitthvað dökkt sást skjótast þar um móana helltist adrenalínkikkið yfir mig sem aldrei fyrr. Ég fann samstundis á mér að þarna var þrjóturinn mættur sem tvívegis í vetur hafði storkað mér með því að koma á fullri ferð að ætinu um miðja nótt . Þjóta þar fram og aftur og láta sig svo hverfa á örskotshraða áður en hægt væru að koma honum í riffilkkíkirinn svo gagn væri að.  Nú var brugðið við hart, vopnast og brunað áleiðis á bílnum að hæð sem skildi milli bíls og ætis. Þegar gægst var yfir síðustu þúfuna á hæðarbrúninni var komin styggð að Móra sem trúlega hefur heyrt eitthvað í logninu. hann var á mikilli siglingu í burt en eins og ættingjar hans gera oft  stoppaði hann á holtinu rétt áður en hann slyppi í hvarf. Leit fullur tortryggni til baka eftir að hafa stillt sér fallega upp með hliðina að mér. Hann fór ekki lengra, en færið var það langt að það rifjaðist upp fyrir mér sagan af vinunum sem voru saman á veiðum. Sá með riffilinn sagði jafnan eftir feilskot að nú þyrfti að stilla kíkinn. (Þeir sem skjóta innan við 100 skotum á ári eins og hann og ég, þurfa stundum að stilla kíkinn eftir löngu færin.)  Þeir vinirnir sáu einn mórauðan sem steinlá síðan á einhverju gígannísku færi. Þá varð vininum að orði. Hann er skemmtilega vitlaus kíkirinn hjá þér núna.