Árið var 1998.

 Ég hafði nokkrum árum áður ákveðið að koma mér aftur upp góðum fjárhundi eftir að hafa verið nánast hundlaus í nokkur ár. Það voru árin sem hestum og hundum var lagt en endurehjól, þríhjól og síðar fjórhjól voru óspart tekin til kostanna.

 Fyrsti BC hundurinn minn hann Lubbi frá Hausthúsum( f. 1970) var afbragðs fjárhundur og þannig hélt ég að þessir skosku hundar væru bara.

 Ég var þá, blautur á bak við eyrun og vissi enn minna um BC ræktunina þá en núna, hélt bara að keypti ég hreinræktaðan BC væri tóm hamingja framundan.

 Tík var keypt, hreinræktuð með nokkur þekkt nöfn í ættartölunni. Síðan var farið á námskeið og ég sökkti mér niður í allan þann fróðleik sem ég komst yfir um tamninguna og allt sem henni tilheyrði. Tamningin tókst vel ,tíkin var áhugasöm og ágætlega hlýðin, lærði hægri og vinstri skipanirnar reiprennandi en þegar á reyndi kom í ljós að hún var ákaflega kjarklítil. Svo kjarklítil að það hálfa hefði verið nógu slæmt. Þá rann upp fyrir mér að BC er ekki það sama og BC.

 Nú var ég hinsvegar kominn á bragðið, taldi mig nokkuð öruggan með að geta tamið hund eftir
 " bókinni " og fór að svipast um eftir dýri sem réði við það sem hún væri ræktuð til.

Ég hringdi í Hörpu á Hæl.

 Þekkti hana ekkert, en sagði henni vandkvæði mín og nú væri ég að leita að tík sem ætti að verða mjög ákveðin.

 Harpa átti ekkert handa mér. Átti að vísu tvær tíkur nokkurra mán. sem yrðu trúlega ágætlega ákveðnar en hún ætlaði að eiga þær.

 Það teygðist nokkuð úr þessu samtali og um það er því lauk var það fastmælum bundið að ég fengi aðra tíkina en ég fengi ekki að velja hvora.
 Nokkrum dögum seinna var ég mættur uppeftir og eftir langt hunda og kaffispjall, það fyrsta en ekki það síðasta, var farið í hlöðuna þar sem tíkurnar tvær voru í góðu yfirlæti. Harpa ítrekaði það að hún væri búin að ákveða hvorri hún héldi eftir.
 Annar hvolpurinn kom strax á móti okkur en hinn dró sig til baka.

Mér datt strax í hug að að sú væri ætluð mér og ég fór að velta því fyrir mér hvernig ég ætti að tala Hörpu til, svo ég fengi þá sem kom á móti okkur.
 Sem betur fór voru það óþarfa áhyggjur og heim fór ég með þá viðtökugóðu sem hlaut nafnið Skessa í fyllingu tímans.
 Til gamans má geta þess að tíkin sem eftir varð, var föðurmóðir Tinna frá Staðarhúsum sem er föstum lesendum síðunnar að góðu kunnur.



 Ég byrjaði að temja hana um veturinn ' 99 og var kominn vel í gang með það, þegar sauðburður brast á og þar með lauk kindavinnu það vor og sumar.

 Þegar kýrnar fóru að liggja úti sá ég ákveðin sóknarfæri í því og það varð hlutskipti okkar Skessu að sækja þær á morgnana. Þarna lærði hún allar helstu skipanirnar ásamt því að aðlaga sig þeim hraða sem hentaði kúnum . Þegar fór að líða á sumarið var ég orðinn óþarfur, hún fór og smalaði kúnum saman , rak þær upp ef á þurfti að halda og kom með þær í rólegheitum, mjög ákveðin ef þurfti  og hélt uppi heraga.


 Skessa sem var skemmtilega ákveðin þó ekki væri til grimmd í henni, komst undantekningarlítið vel frá keppnisbrautinni

 Mér er það minnisstætt þegar hún komst loksins í kindur um miðjan ág. að það var eins og einhverju slægi saman í hausnum á henni. Í stað þess að fara fyrir hópinn eins og hún átti kunna og gera, var rokið beint í hópinn honum splundrað og síðan tætt í algjöru stjórnleysi þar til ég náði að stoppa hana af.
 Eftir smá stund var hún farin að róast og þá var gerð önnur tilraun. Nú kannaðist ég við hana því það var farinn flottur hringur, hópnum sem var tvístraður um allt náð saman af miklu öryggi og smalað til mín. Þannig var það síðan framvegis.

 Skessa var greindasti hundur sem ég hef komist í tæri við. Orðafjöldinn sem hún skildi fullkomlega áður en lauk, skipti tugum . Ég gerði það oft til gamans ef ég var að tala við einhvern að henni áheyrandi að bæta inn í setningu skipun til hennar , án þess að breyta um raddblæ eða áherslu. Þó hún virtist móka sofandi eða hálfsofandi og ég bætti inn í setningu eins og t.d bla, bla, bla e.h.  skessa farðu heim bla, bla e.h.þá spratt hún upp og fór.
 Í smalamennskum eða vinnu var hún send milli manna með því að segja . Skessa farðu til þessa eða hins. Þá var ekki farið til næsta manns heldur þess sem var nefndur.


 Í síðustu smalamennskunni.

 Hún var orðin nokkurra ára þegar nemendur í Laugargerði komu í heimsókn. ´Eg setti út kindur og sýndi hana reka þær frá mér, að mér og til beggja hliða allt með skipunum töluðum á lágu nótunum.
 Í lokin sagði ég saklausum börnunum það að hún Skessa skildi allt sem ég segði. Ég talaði síðan við hana , sagði henni að fara og koma , setjast og standa o.sv. frv.
 Nú lægi bara fyrir að kenna henni að tala í vetur svo við gætum spjallað saman um landsins gagn og nauðsynjar.

 Í skólaslitunum um vorið eftir að búið var að slíta skólanum, sitja hefðbundna veislu og ég var kominn fram í forstofu á útleið var hnippt í jakkann hjá mér.

 Við hliðina á mér stóð lítill feiminn drengur sem spurði mig hikandi.

Ert þú búinn að kenna Skessu að tala ????