Það má segja að yfir um mig og allt í kring, heyrðist í Hrossagauknum þegar ég laumaðist inn í kaffi og bloggpásu núna í morgunsárið.
Lóan kom líka sterk inn fuglasinfóníunni, sem var var óvanalega fjölbreytileg í glampandi morgunsólinni og logninu.



Nú var Stokkandarsteggurinn mættur makalaus á tjörnina og skvaldraði mikið við sjálfan sig.
Eða kannski mig?
. Trúlega hefur frúin verið að gæta bús og væntanlegra barna. Þeim líst  ekki sambýlið við hunda og ketti friðvænlegt, gera sér hreiður einhversstaðar í nágrenninu og mæta ekki með ungana á tjörnina fyrr en þeir fara að stálpast.



 Í Söðulsholti er hvíti stelkurinn mættur fjórða sumarið í röð. Þessar myndir hennar Iðunnar af honum eru í fullu gildi þó þær séu nú ekki síðan í vor.



 Hér var hann að sýna tamningartrippunum hvernig ætti að bera fæturnar.



 Og hérna hefur hann trúlega verið að leika engil.



 Hér er hann svo farinn að átta sig á hvað er í gangi og stillti sér upp rétt eins og hann væri að skella sér í forsetaframboð.



 Ég sá nú reyndar engan svona á leiðinni inn áðan, enda passa þeir illa í morgunkórinn hér, þó þeir séu" fjarska " myndarlegir á flugi.



Ekki nærri eins gæfulegir jarðfastir og augnaráðið alltaf jafn djö. kalt og illilegt.



 Síðast en ekki síst blönduðu þessir fuglar sér sterkir inn í morgunkórinn.