14.12.2011 23:40
Arfurinn. Ekki ráð nema í tíma sé tekið.
Afastelpan er á bráðskemmtilegum aldri nú um stundir.
Reyndar hefur hún verið það síðustu, svona 5 árin og verður það vonandi í lengstu lög.
Það er margt sem fer í gegnum kollinn á henni og hispursleysið er algjört hvort sem spurt er um eitthvað, eða verið er að upplýsa fáfrótt gamalmenni um lífið og tilveruna.
Amman og hún eru alveg í sérstöku dálæti hvor hjá annarri og má ekki á milli sjá þegar gagnkvæmar traustsyfirlýsingarnar falla, þó ekki fari milli mála hvor stjórnar þegar taka þarf ákvarðanir um ýmislegt bráðnauðsynlegt.
Afa/ömmustelpan hefur einhverntímann á lífsleiðinni áttað sig á því að allt er í heiminum hverfult og ástæðulaust að gera veður út af því þó einhver flytjiist yfir á annað tilverustig.
Þegar faðirinn sagði henni þau dapurlegu tíðindi að flekka hennar hana Kötlukollu vantaði og trúlega væri hún dauð, yppti sú stutta öxlum og sagði huggandi við sorgmæddan föðurinn.
Hún amma gefur mér bara aðra kind.
Það var fyrir nokkrum dögum að afinn og amman sátu við kaffiborðið ásamt dömunni sem var í heimsókn einu sinni sem oftar.
Henni varð eitthvað starsýnt á hring sem amma hennar bar og fór að hafa orð á því að þetta væri nú fallegur hringur. Þessi skoðun hennar fékk ágætar undirtektir og eftir nokkrar umræður og nánari skoðun spurði sú stutta hvort hún mætti bara ekki eiga hringinn.
Amman varðist fimlega og benti m.a. á að hann væri of stór o.sv.frv.
Ömmustelpan velti þessu nú öllu fyrir sér og spurði svo blátt áfram hvort hún mætti ekki eiga hann þegar "þú ert dáin amma mín ".
Nú kom talsvert á ömmuna sem fipaðist nokkuð vörnin, enda trúlega viðkvæmara umræðuefni fyrir hana en þá stuttu. Hún benti þó á að hún væri nú kannski ekki á förum á næstunni og tíndi fleira til, sem koma átti í veg fyrir einhverjar ótímabærar ákvarðanir.
Ömmustelpan lét samt ekki slá sig útaf laginu og lauk þessari umræðu með því að amman samþykkti að þetta gæti nú hugsanlega verið í lagi, allavega hennar vegna.
Nokkrum dögum seinna er amman að búa sig uppá til ferða á hljómlistagerning í Hörpunni
og var ömmustelpan enn gestkomandi og dáðist mikið að klæðnaði ömmunnar . Ömmunni þótti hólið gott enda frá miklum fatasérfræðingi komið.
Þar kom fataspjalli þeirra að ömmustelpunni kom í hug að rétt væri að tryggja sér þennan skrautfatnað þegar amman hætti að nota hann, minnug hringumræðunnar nokkrum dögum áður. Enn sem fyrr hafði amman ýmsa varnagla og mótbárur uppi og benti á að kannski vildi nú mamma hennar eða Halla frænka fá fötin.
Þegar sú litla sá fram á að þarna voru ýmsar hættur framundan herti hún sóknina. Til að reyna að stýra umræðunni í annan farveg og minnka glottið á afanum sem leiddist þessi umræða ekki mikið, spurði amman.
En afi. Hver á að fá fötin hans afa þegar hann hættir að nota þau??
Þetta kostaði mikil heilabrot og svipbrigði og fátt virtist í stöðunni sem gæti stýrt þeim fatnaði í réttar hendur enda erfitt að finna nothæf rök fyrir því.
Svo allt íeinu birti yfir svipnum og hún sagði fljótmælt. Strákur, það á strákur að fá þau. Strákurinn sem ég ætla að giftast.
Þá lét afinn sig hverfa inná skrifstofu og lokaði gætilega á eftir sér.
Skrifað af svanur
