Mér finnst alltaf meira til fjallagrenjanna koma, þó kannski blási oft kalt og stundum sé svo lágskýjað að maður lendir upp í skýjum lágnættisins í orðsins fyllstu merkingu.
 Maður er öruggari með sig og kann betur á rebbann þar, heldur en niðri á láglendinu þar sem kannski gerir áttleysu þegar verst gegnir og allt fer í uppnám.

 Og ekki er hægt að jafna saman umhverfinu með neinum  jákvæðum hætti fyrir flatneskjuna.
 Ég ætla að því leyfa ykkur að verða samferða á uppáhaldsgrenið sem að sjálfsögðu er innst á Núpudalnum

 
Hér fyrir miðri myndinni er móbergsdrangurinn Grenstrípur en á bakvið hann ber Steinahlíðarkollinn við himin og rétt grillir í toppinn á Skyrtunnunni fram af honum.



 Hér er sjálft grenið en ég fór ríðandi á það í þetta sinn. Ég þori að fullyrða að það hefur ekki verið gert áður enda síðasti 1/2 km ekki neinn hestavegur en þetta svæði er undantekningarlítið smalað gangandi.



 Gatkletturinn eða Gatsteinninn stendur hér stakur innaf Grenstrípnum en undir honum er gat sem glittir í, á myndinni.



 Hér er horft til suðurs frá greninu niður Grengilið og til v. sést fremst í Grenstrípinn og fremsta hluta Hvítuhlíðarkollsins fjær.



 Fyrstu árin mín í vinnslunni var oft á þessu greni og yrðu dýrin vör við mig komu þau gjarnan fram á brúnina hér ( vesturátt) til að taka vind af mér og átta sig á stöðunni. Eftir að ég eignaðist alvöruriffil gátu þau farið flatt á því.



 Það er svo sameiginlegt með öllum þessum móbergsmyndunum að þegar gerðist lágskýjað urðu þær óþekkjanlegar og mér fannst ég sjá skimandi rebbahaus uppfyrir allar brúnir.



 Hér sjáið þið svo Hrafnaklett. Hérna megin hans er djúpt gil, Háahryggsgilið sem sést ekki. Hinumegin klettsins er Hvítuhlíðarhvappið og við himin ber Hvítuhlíðarkollinn þar sem hann teygir sig upp að Múlabrekkunum.

 Þetta verður væntanlega síðasta grenjabloggið mitt, allavega þetta árið og takk fyrir að fylgja mér alla leið hingað.