Þar sem ég er ódrepandi áhugamaður um hinar dreifðu íslensku byggðir tekst mér alltaf að sveigja hin margvíslegustu símtöl sem ég fæ, að landsins gagni og nauðsynjum.

 Langoftast snúast símtölin um hunda til að byrja með, en enda síðan í hinu almenna búsýslurabbi enda yfirleitt um búandi menn að ræða þó það sé nú alls ekki algilt.

Þó ég þekki oft hvorki haus né sporð á viðmælandanum kannast ég oft við  einhvern nágranna hans og þá er gjarna tekin umræða sem er nágrannanum misjafnlega hagstæð eftir því hvaðan vindurinn blæs hverju sinni.

 Í gær hringdu í mig þrír bændur sitt af hverju landshorninu og eftir að hundamálin voru afgreidd bar þeim öllum saman um vorkomuna.

 Gróðurinn stóð í stað vegna kuldanna og bæði vestfirðingurinn og hornfirðingurinn voru með túnin kjaftfull af fé þar sem úthaginn var handónýtur enn.

  Og til viðbótar við helv. harðindin er frjósemi íslensku landnámskindarinnar greinilega komin úr böndunum og þrílembur og enn meiri fleirlembur farnar að bætast við vandamálalistann.

Ég hafði enga samúð með þeim, enda gamall í hettunni og man margfalt verri vor og mun hugsanlega eiga eftir að lifa þónokkur vor í viðbót af þessum gæðastandard.

 Það tekur samt á að veita svona áfallahjálp ásamt því að taka inná sig ýmis hundavandamál svo gærdagurinn var nokkuð erfiður.

Sem betur fer hringdi enginn í mig af Langanesi.