Ég og félagi minn vorum djúpt sokknir í að grafa upp sögur af góðum hundum frá síðustu öld þegar sauðburðurinn tók af okkur völdin.

 Það kemur hvað eftir annað upp þegar menn rifja upp gamlar hundadáðir, að í leitum og innrekstri þegar átti að láta góðan vel taminn hund vinna eitthvað erfitt verkefni setti hundseigandinn alltaf það skilyrði að aðrir héldu í hunda sína meðan sá góði kláraði málið.

Skyldi ekki einhver kannast við slík dæmi ennþá.

Um sauðburðinn hefur það víða verið óskrifuð regla að halda hundunum frá lambfénu, enda rollurnur harðskeyttar  þegar lömbin eru ung. Þannig hefur það löngum verið hjá mér nema á Lubbatímanum ( ' 72 - ' 82.) enda fátt ömurlegra en rolla á fleygiferð eftir skíthræddum hundi.

Núna eru hundarnir óspart notaðir enda full virðing borin fyrir þeim af flestum ánum.  Ef einhverjar eru mjög harðskeyttar er þó hundunum haldið til hlés, því þó þeir ráði við málið verður að virða  móðurréttinn og ekki að setja upp óþarfa átök.

    Tinni, Snilld og Dáð halda utanum lambféð ofan ristarhliðs meðan ég opna hliðið neðn þjóðvegar.

 Það er eitt af lotteríum lífsins að koma lambfénu ótjónuðu niður fyrir þjóðveg þvi flestir ökumenn nútímans hafa engan sans fyrir því hvernig unglömb geta hagað sér.

 
 Svona nálægð hefði nú ekki verið þoluð í gamla daga en þetta sýnir hver staðan er þegar rollurnar treysta því að hundarnir sýni ekkert óþarfa áreiti.



 Hundarnir stoppa féð af við veginn ef bíll er á leiðinni.


                                                                 Tinni, Dáð og Snilld.

 Þeir læra svo að bíða ofan vegar meðan bóndinn lokar hliðinu því yfirkeyrður hundur er ekki mikils virði.

Og þeir sem kunna sögur af góðum hundum frá síðustu öld eða geta bent á heimildarmenn að þeim, mættu hafa samband.

 Það er ekki síst verið að leita að fyrstu skosku (BorderCollie) hundunum og afkomendum þeirra.