Við keyrðum uppúr rigningunni þegar við vorum að nálgast Flúðir og fengum þurrt eftir það allan fimmtudaginn.

 Við Gullfoss fórum við framhjá stórum hóp hestamanna sem voru greinilega að leggja á Kjöl og myndu hossast hann með allt öðrum og skemmtilegri hætti en við.

 Um Kjalveg er það að segja að hann er fínn í báða enda en misslæmur þar á milli. Reyndar höfðu góðu endarnir lengst verulega frá því ég fór hann síðast, en hitt var jafnslæmt.

 Svona þvottabretti er hægt að keyra með tvennum hætti. Annaðhvort að sigla á fullri ferð og fleyta sér yfir eða dóla þetta, sem við gerðum. Þeir voru hinsvegar nokkrir sem tóku þetta með hinni aðferðinni og ég vorkenndi fellihýsinu sem dansaði aftan í einum slíkum.

 Þegar kom innundir Hvítárvatn mættum við tveim vegheflum á á suðurleið og var vegurinn því ekki jafnvondur það sem eftir lifði norðuraf.

 Ekki var tekinn krókurinn að gamla skálanum enda ekki nema örfá ár síðan ég gisti þar tvær nætur í hestaferð.

 
  Öll skilti á Kjalvegi voru orðin máð af veðrun á þeirri hlið sem sneri í suður, hin var mun skárri.

 Þegar komið var að þessu skilti sem vísaði á Beinahól var ekið útaf veginum og inná slóðann að hólnum.
 Reyndar mislásum við á skiltið því kílómetrarnir tveir reyndust vera  sjö þegar til kom.
 Það var ævagömul ákvörðun hjá mér að koma einhverntímann við á þessum sögufræga stað og sjá með eigin augum staðhættina þar sem Reynistaðabræður urðu úti í nóv.1780 ásamt fylgdarmönnum og fénaði.

 Þetta ætlaði þó ekki að ganga þrautalaust fyrir sig því eftir að hafa ekið greiðfæran mel að Kjalhrauni voru gönguskórnir teknir fram, því nú hlyti að vera stutt á hólinn enda búin að aka tæpa 2 km frá vegi.

 Komið að Kjalhrauni, Kjalfell nær Hrútfell (Regnbogajökull) fjær.

 Eftir um tveggja km. þramm var okkur hætt að lítast á blikuna og vaknaðar efasemdir um að þessi slóði lægi að rétta staðnum.
 Þegar við hittum svo bílandi ferðalanga sem fræddu okkur um það rétta með vegalengdina, var hinsvegar ekki aftur snúið.

  Næsta blogg verður síðan ítarleg upprifjun á skráðum heimildum um helför þeirra Reynistaðamanna í vetrarbyrjun 1780..

 Eftir að hafa legið yfir langtímaspánni var ákveðið að eyða þriðju og miðvikudegi sunnanlands og fara síðan norður Kjöl á fimmtudaginn.

 Uxahryggirnir voru dólaðir  austuryfir og vegurinn upp Lundareykjardalinn var ágætis æfing fyrir Kjalveginn.


 Sunnarlega á Uxahryggjaleiðinni sást skemmtileg útfærsla á Lúpínunni áður en hún leggst í víking.

 Það var síðan trimmað um Þingvöll en óratími er síðan ég hef heiðrað þann stað með návist minni.
Þarna  rigndi lítilsháttar og gekk síðan á með smáskúrum frameftir degi.
 Eftir annað trimm um Sólheima var farið í sveitina og lent í kaffi hjá Ástu og Villa á Hlemmiskeiði.

 Á Hlemmiskeið ólst minn betri helmingur upp allt þar til hún þurfti að leit náms til höfuðborgarinnar og víðar.

Þarna sjá verktakar um stærsta hluta heyskaparins og var fyrri sláttur hespaður af á 28 tímum og heyjað í útistæðu.


 Þarna var byrjað  á að fella niður mykjuna í fyrrahaust og í vor. Síðan var mykja felld niður strax eftir fyrri slátt og kom það virkilega vel út, og niðurfellingin yfirhöfuð. Var mjög greinilegt á túnunum hvar ekki var mykja, í hornum og þess háttar.
 Það er róbót í fjósinu og þennan dag var greinilegt að róbótarnir eiga sína slæmu daga rétt eins og við.
 Eftir ánægjulegt stopp þarna, var dólað enn lengra niður á flatneskjuna og tók nú að líða á daginn.

 Ég forðast nú alltaf tjaldstæðin eins og heitan eld, en leita að heppilegu stæði við læk eða á og sem lengst frá heimsins glaumi, í svona ferðalögum.

 Þarna var hinsvegar lítið framboð af slíku, það er að segja heppilegum stæðum , og endaði þessi dagur því á tjaldstæðinu við Þjórsárver eða Flóaskóla.

 Þrátt fyrir að þarna væri klassa tjaldstæði voru við einu gestirnir.

 Eftir að húsvörðurinn hafði rukkað okkur fyrir gistinguna og uppfrætt okkur mjög ýtarlega um stöðu og framtíð þessa greinilega ágæta grunnskóla var Vaskur viðraður eftir kvöldmatinn.

 Það höfðu semsé náðst samningar um að hann fengi sitt sumarfrí líka, okkur félögunum til mikillar ánægju.

 Þessi mynd er nú að vísu frá tjaldstæðinu í Húnaveri á fimmtudagskvöldið og sýnir  m.a.veðrið sem fylgdi okkur mestalla ferðina.

 Þar sem ég hef alltaf átt óskoðaðan stóran hluta suðurlandsins sem liggur sunnan þjóðvegar 1 var miðvikudagurinn tekinn í að dóla alla hringvegi sem fundust óskoðaðir á leiðinni austur  að Vatnskarðshólum.
 Ég þorði ekki að koma við hjá Hilmari vini mínum í Móskógum því ég hef í vetur og vor, bent þeim sem eru að hringja í mig og leita að hundum,  helst tömdum, að hringja í hann. Ef þeir hafa verið  mjög aðgangsharðir gæti hann kannski verið orðinn hundlaus og ég í slæmum málum sem aldrei fyrr.
 Þegar austur undir Eyjafjöllin kom fór heldur betur að bæta í rigninguna og var hún lárétt í þokkabót.
 Hafði ég á tímabili áhyggjur af pallhúsinu því þó það væri kannski ekki mikils virði var félagi Vaskur þar innanborðs.

 Þetta slapp þó allt til og eftir að hafa spjallað við Vatnskarðshólabændur langt fram á kvöld voru sængurnar sóttar útí bíl því rigningin var enn á lárétta fluginu.

 Og Kjalvegurinn beið okkar hinn þolinmóðasti, með verkefni sem ég hef átt óleyst í nokkra áratugi.
 

 Það var ekki séð hver veisluföngin voru, en máfarnir og kríurnar höfðu greinilega lóðningartækin í lagi smástund undan Akrafjöru á Mýrum í dag.


 Stórfjölskyldan hélt grillpartý í gærkvöld og í dag var farið í lautarferð og komið við í Akrafjöru í leiðinni.

 Þungavigtarmaðurinn í fjörulallinu hefði örugglega viljað vera  á einhverju almennilegu hrossi við þessar aðstæður. En það eru ekki alltaf jólin.



 Það var svo einhver kynjaskepna þarna í fjöruborðinu sem erfitt var að átta sig á.



 Þetta var svo bara hún  Mýra að sækja eitthvað áhugavert í hafdjúpin og þó hún væri kvótalaus var hún ekki skottlaus.


 Og afastelpan lék á als oddi þó öldurnar væru dálítið  ógnvekjandi og hafgolan nöpur, þrátt fyrir sólina. Það lá ekkert illa á ömmunni heldur.



 Heimasætan og Mýra náðu svo ákaflega vel saman í sullinu.


 
 Yngri bóndanum þótti hinsvegar mjög áhugavert að hægt væri að nota fjörurnar í eitthvað annað en þvælast um þær með hrossakjöt í klofinu.


 Það er svo alveg magnað að vesturlandið er algjörlega afskipt með rigninguna þetta sumarið.
Ekki hefur rignt almennilega síðan  20. júní og þurrkarnir eru farnir að valda verulegum vandræðum.



 Þurrlendistúnin gulna nú hvert í kapp við annað og langtímaspárnar eru með rigningu um bókstaflega allt land næstu viku - nema á Vesturlandi.

 Nú er camperinn kominn á pikkann og stefnt á frí næstu vikuna. Þetta er draumaferðamátinn minn að geta farið í skipulagslaust frí, elt sólina og látið nótt sem nemur.

 Næstu vikuna er hinsvegar spáð rigningu um allt land. - Nema á Vesturlandi.

 Þeir sem telja sig sjá til sólar utan Vesturlands næstu vikuna, vinsamlegast láti vita.