12.06.2012 22:10
Að gelda grísi og drekkja minkum.
Sem betur fer eiga málleysingjarnir sér víða öfluga málsvara því þó meðferð og aðbúnaður dýra eigi að fara sífellt batnandi er stundum pottur brotinn..
Í auglýsinga og sýndarmennsku nútímans mega velunnarar dýranna þó gæta sín í hita leiksins, ef umræðan á ekki að snúast upp í andhverfu sína og spilla fyrir málstaðnum.
Það er betra að lágmarksþekking á umræðuefninu sé fyrir hendi. Þegar er svo verið að tala um einstakar aðgerðir eða aðferð við aflífun sé bent á betri kosti en þá sem fellur ekki viðkomandi í geð.
Gelding er orð sem vekur óhugnað hvers manns en þegar talsmenn dýraverndar eru farnir að setja geldingu nokkurra daga grísa upp sem mál málanna í dýravernd, gætu þeir sem til þekkja, haldið að nú sé ástand dýraverndar á Íslandi orðið harla gott.
Þessi aðgerð er nefnilega sáraeinföld og tekur örstuttan tíma. Tvær skinnsprettur með flugbeittum hníf , kúlurnar fjarlægðar og spreyað sótthreinsandi yfir.
Þeir sem vilja láta taka mark á sér í þessu krefjast þess að grísinn verði tekinn upp, staðdeyfður, settur niður aftur þar til deyfingin fari að virka og síðan tekinn upp aftur og aðgerðin framkvæmd. Þeir sem ég hinsvegar tek mark á í málaflokknum, segja mér að aðalkvalræðið fyrir grísinn sé meðhöndlunin sem honum líki ákaflega illa og er helmingi meiri í seinna tilvikinu.
Á Íslandi eru mörkuð um 850 - 900.000 lömb á ári. Auk marksins er sett plastmerki í eyra lambanna.. Ég er gamalreyndur í þessu og dýralæknirinn sem ég ræddi málið við taldi að taka upp lamb, marka það og númera væri kannski ámóta aðgerð og gelding á nokkurra daga grís.
Það ágæta fólk sem sem startar umræðunni þessa dagana og fer býsna bratt, snýr sér kannski næst að þessari ósvinnu. Það stefnir kannski í að sauðfjárbændur fái svæfingalækni til aðstoðar við að marka og númera. Verst að lömb þola illa svæfingu svo reikna má með talsverðum afföllum.
Nú er í sjónmáli lyfjagjöf sem leysir grísageldingu vonandi af hólmi svo þá missir sá glæpurinn sig.
Og það er vitnað í 1 gr. dýraverndarlaganna sem er svohljóðandi.
Markmið laga þessara er að stuðla að velferð dýra, þ.e. að þau séu laus við vanlíðan, hungur og þorsta, ótta og þjáningu, sársauka, meiðsli og sjúkdóma.
Svo mörg voru þau orð.
Ef túlka á þessa grein jafn þröngt og elítan virðist ætla sér að gera, lenda menn óðara í margskonar krísum sem ekki sér fyrir endann á.
Staðreyndin er sú að enginn kemst gegnum lífið hvorki tví eða fjórfætlingur án þess að verða fyrir sársauka og óþægindum.
Svo ég haldi mig við sauðkindina þá eru t.d. smalamennskur og réttir ágætt dæmi um daga sem eru sauðkindinni hrikalega erfiðir. Ekkert mál fyrir " sjálfskipaðan " lögfræðing og álitsgjafa fjölmiðla í dýraverndarmálum að benda á að," vanlíðan, hungur, þorsti, sársauki, ótti og þjáning " fylgi oft haustraginu.
Minkurinn hefur mikla sérstöðu í íslenskri náttúru.
Annarsvegar er hann aðskotadýr þar, en það er þó fyrst og fremst yfirgengileg grimmdin sem setur hann í algjöran sérflokk.
Allir þekkja dæmi þess þegar hann kemst inní hænsahús og drepur allan hópinn.
Að sjálfsögðu á frekar frumstæðan og grimmilegan hátt enda trúlega illa lesinn í lagabálkum um dýravernd.
Nákvæmlega þannig gengur hann síðan um lífríkið úti í náttúrunni.
Það er nokkur samstaða um það hjá þeim sem enn halda áttum í dýra og náttúruvernd að halda honum sem mest í skefjum og sér þess t.d merki í lögum um verndun og veiðar villtra spendýra.
Á umræðunni nú, virðist sem fólk haldi að hægt sé að ganga að minkum og aflífa þá samkvæmt bókinni á sársaukalítinn hátt.
Án þess að sjálfskipaðir álitsgjafar í málinu tíundi hvað af þeim aðferðum sem notaðar séu falli undir þessar væntingar þeirra.
Minkurinn er afar lítið sýnilegt sem veiðidýr . Það er því miður sjaldnast í boði að aflífa hann á skjótan og öruggan hátt eins og til dæmis refinn.
Hann er mikið veiddur í gildrur sem eru með ýmsu móti.
Algengastar í dag eru Glefsurnar sem ef vel tekst til drepa hann strax. Þær eru samt ekki öruggar með það.
Önnur algeng og áhrifarík veiðiaðferð er að leita hann uppi með sérræktuðum hundum.
Rétt að hrella ekki ofurviðkvæmar kaffi latte unnendur nánar með því.
Í nokkur ár hafa svokallaðar minkasíur verið að hasla sér völl við veiðarnar. Þær eru lagðar á kaf í vatni og lendi minkurinn í þeim kemst hann ekki til baka og drukknar.
Ég er þeirra skoðunar að ef þessar gildrur eru rétt lagðar, séu þær kannski öruggasta og mannúðlegasta veiðiaðferðin. Ég myndi allavega frekar vilja drukkna í rólegheitum einn með sjálfum mér frekar en vera hundeltur og grafinn út úr einhverrri holu eða þjást í glefsu eða kassagildru.
Sætur er sjódauðinn var haft eftir þeim sem voru lífgaðir við eftir að hafa komist yfir í annan heim í sjávar eða vatnaslysum.
En ég hef náttúrulega ekkert vit á þessu.
Í auglýsinga og sýndarmennsku nútímans mega velunnarar dýranna þó gæta sín í hita leiksins, ef umræðan á ekki að snúast upp í andhverfu sína og spilla fyrir málstaðnum.
Það er betra að lágmarksþekking á umræðuefninu sé fyrir hendi. Þegar er svo verið að tala um einstakar aðgerðir eða aðferð við aflífun sé bent á betri kosti en þá sem fellur ekki viðkomandi í geð.
Gelding er orð sem vekur óhugnað hvers manns en þegar talsmenn dýraverndar eru farnir að setja geldingu nokkurra daga grísa upp sem mál málanna í dýravernd, gætu þeir sem til þekkja, haldið að nú sé ástand dýraverndar á Íslandi orðið harla gott.
Þessi aðgerð er nefnilega sáraeinföld og tekur örstuttan tíma. Tvær skinnsprettur með flugbeittum hníf , kúlurnar fjarlægðar og spreyað sótthreinsandi yfir.
Þeir sem vilja láta taka mark á sér í þessu krefjast þess að grísinn verði tekinn upp, staðdeyfður, settur niður aftur þar til deyfingin fari að virka og síðan tekinn upp aftur og aðgerðin framkvæmd. Þeir sem ég hinsvegar tek mark á í málaflokknum, segja mér að aðalkvalræðið fyrir grísinn sé meðhöndlunin sem honum líki ákaflega illa og er helmingi meiri í seinna tilvikinu.
Á Íslandi eru mörkuð um 850 - 900.000 lömb á ári. Auk marksins er sett plastmerki í eyra lambanna.. Ég er gamalreyndur í þessu og dýralæknirinn sem ég ræddi málið við taldi að taka upp lamb, marka það og númera væri kannski ámóta aðgerð og gelding á nokkurra daga grís.
Það ágæta fólk sem sem startar umræðunni þessa dagana og fer býsna bratt, snýr sér kannski næst að þessari ósvinnu. Það stefnir kannski í að sauðfjárbændur fái svæfingalækni til aðstoðar við að marka og númera. Verst að lömb þola illa svæfingu svo reikna má með talsverðum afföllum.
Nú er í sjónmáli lyfjagjöf sem leysir grísageldingu vonandi af hólmi svo þá missir sá glæpurinn sig.
Og það er vitnað í 1 gr. dýraverndarlaganna sem er svohljóðandi.
Markmið laga þessara er að stuðla að velferð dýra, þ.e. að þau séu laus við vanlíðan, hungur og þorsta, ótta og þjáningu, sársauka, meiðsli og sjúkdóma.
Svo mörg voru þau orð.
Ef túlka á þessa grein jafn þröngt og elítan virðist ætla sér að gera, lenda menn óðara í margskonar krísum sem ekki sér fyrir endann á.
Staðreyndin er sú að enginn kemst gegnum lífið hvorki tví eða fjórfætlingur án þess að verða fyrir sársauka og óþægindum.
Svo ég haldi mig við sauðkindina þá eru t.d. smalamennskur og réttir ágætt dæmi um daga sem eru sauðkindinni hrikalega erfiðir. Ekkert mál fyrir " sjálfskipaðan " lögfræðing og álitsgjafa fjölmiðla í dýraverndarmálum að benda á að," vanlíðan, hungur, þorsti, sársauki, ótti og þjáning " fylgi oft haustraginu.
Minkurinn hefur mikla sérstöðu í íslenskri náttúru.
Annarsvegar er hann aðskotadýr þar, en það er þó fyrst og fremst yfirgengileg grimmdin sem setur hann í algjöran sérflokk.
Allir þekkja dæmi þess þegar hann kemst inní hænsahús og drepur allan hópinn.
Að sjálfsögðu á frekar frumstæðan og grimmilegan hátt enda trúlega illa lesinn í lagabálkum um dýravernd.
Nákvæmlega þannig gengur hann síðan um lífríkið úti í náttúrunni.
Það er nokkur samstaða um það hjá þeim sem enn halda áttum í dýra og náttúruvernd að halda honum sem mest í skefjum og sér þess t.d merki í lögum um verndun og veiðar villtra spendýra.
Á umræðunni nú, virðist sem fólk haldi að hægt sé að ganga að minkum og aflífa þá samkvæmt bókinni á sársaukalítinn hátt.
Án þess að sjálfskipaðir álitsgjafar í málinu tíundi hvað af þeim aðferðum sem notaðar séu falli undir þessar væntingar þeirra.
Minkurinn er afar lítið sýnilegt sem veiðidýr . Það er því miður sjaldnast í boði að aflífa hann á skjótan og öruggan hátt eins og til dæmis refinn.
Hann er mikið veiddur í gildrur sem eru með ýmsu móti.
Algengastar í dag eru Glefsurnar sem ef vel tekst til drepa hann strax. Þær eru samt ekki öruggar með það.
Önnur algeng og áhrifarík veiðiaðferð er að leita hann uppi með sérræktuðum hundum.
Rétt að hrella ekki ofurviðkvæmar kaffi latte unnendur nánar með því.
Í nokkur ár hafa svokallaðar minkasíur verið að hasla sér völl við veiðarnar. Þær eru lagðar á kaf í vatni og lendi minkurinn í þeim kemst hann ekki til baka og drukknar.
Ég er þeirra skoðunar að ef þessar gildrur eru rétt lagðar, séu þær kannski öruggasta og mannúðlegasta veiðiaðferðin. Ég myndi allavega frekar vilja drukkna í rólegheitum einn með sjálfum mér frekar en vera hundeltur og grafinn út úr einhverrri holu eða þjást í glefsu eða kassagildru.
Sætur er sjódauðinn var haft eftir þeim sem voru lífgaðir við eftir að hafa komist yfir í annan heim í sjávar eða vatnaslysum.
En ég hef náttúrulega ekkert vit á þessu.
Skrifað af svanur
