Oft hef ég á norðurleið rennt augunum inn Sanddalinn og heitið mér því að keyra einhverntímann þarna inneftir. Eins og um mörg önnur góð áform hjá mér hefur ekkert orðið úr því.

 Þegar Hvammsbóndinn hringdi í mig á dögunum og bauð mér í leitir tók ég því strax - í huganum, en dræmlega í samtalinu. Alltaf betra að láta ganga aðeins eftir sér.

 Laugardagurinn fór semsagt í það að smala Sanddalstunguna og Hvammsmúlann.

Og honum var ágætlega varið.


 Ég verð nú að láta þess getið í lítillæti mínu að í leitinni var slegið tvöfalt met. Tungan var leituð á skemmri tíma en dæmi eru um og leitarstjórinn minntist þess ekki að engin kind hefði sloppið á þessu svæði hér,  í fyrri leit.

 Hér er suðurendi Sanddalstungu, vestan hennar liggur Mjóidalur en Sanddalur að austan.
Þetta svæði er sakleysislegt að sjá og virðist auðsmalað en þegar fer að líða á leitina og féð er komið sunnarlega í dalina fer það að að leita upp og inneftir aftur.

 
Leitarslóðinn var nú býsna grófur á köflum en Sverrir og Patrolinn létu sig hafa það að koma leitarmönnum á gangnaskil.

Á leitarskilum borgfirðinga og dalamanna. Snjófjöllin í baksýn.

Ég mætti hinsvegar þungvopnaður til leiks á hjóli og með tvo alvöruhunda. Þetta teymi svínvirkaði svo á þessu svæði.

 Þarna kynntist ég nokkuð sérstæðum fjárstofni sem á nú samt trúlega ættingja hér vestra. Sjá hér.

 Þetta er ekki þykkvaxið fé,allt mislitt og í tveim - þremur reyfum. Það er ekki mjög félagslynt að eðlisfari og fer því gjarnan í allt aðrar áttir en kynsystur þeirra í leitum.



 Þessi hér að ofan er ágætt sýnishorn og rétt náðist á myndina þar sem henni lá talsvert á.

 Hér fyrir neðan  er hún svo komin til byggða en enn nokkuð sérsinna. Þetta eintak var alveg óvanalega mikil um sig og eðlileg í útliti miðað við frænkur sínar.


                                                                                                                                                                 Aðsend mynd.

Þessar kindur hlýddu samt hundunum sæmilega nema ein.

Ég veit nú ekki hvort hún ætlaði í hundana eða yfir þá, en óheppnin var með henni þennan daginn því bæði Vaskur og Snilld voru í útkallinu þegar hún lagði til atlögu.
  Mér sýndist hún vera á a.m.k. 70 km. hraða þegar hún yfirgaf átakasvæðið og stefndi meira að segja í hárrétta átt.

 Það voru uppundir tíu svona eintök sem létu hafa  fyrir sér en allar komust þær til byggða.

 Ég get svo reynt að friða alvöruvini landsins og gróðursins með því að fjórhjól á svona dekkjabúnaði og í höndunum á manni sem veit hvað hann er að gera, skilur eftir sig minni ummerki en tveir hestar.

 Hér er smalagengið svo komið yfir á Hvammsmúlann með Bauluna í baksýn. Þarna voru hundarnir ekki lengur orðnir til stórræðanna.

Það sem mér sýndist erfiðast í leitinni var glíman við að koma því fé sem lenti inn í skógarkjarrinu í Hvammsmúlanum áfram.

Þarna var verið að troða sér gegnum götulaust kjarrið og eins og leitarstjórinn sagði þurftu gangnamenn óspart á andlegri uppörfun að halda sem hann veitti þeim gegnum talstöðvarnar.

 Það er alltaf stór stund í lífi sauðfjárbóndans að sjá fé sitt koma af fjalli og hér er Hvammsbóndinn að yfirlíta hjörðina nokkuð sáttur við daginn.



Það munu væntanlega birtast hér landslagsmyndir úr leitinni áður en lýkur.