Það hefur verið undarlega hljótt um nýútgefna reglugerð landbúnaðarráðherra vegna mjólkurkvótaviðskipta.

 Ekki síst í ljósi þess að hún stoppaði samstundis alla  kvótatilfærslu til nk.áramóta.

Það var þó upplýst í gær, að formaður og framkvæmdastjóri bændasamtakanna skruppu í kaffispjall til Jóns ráðherra og mótmæltu einhverjum atriðum við framkvæmdina.

Þeir félagar höfðu þó greinilega skilið skotskóna eftir norðan Hvalfjarðar og voru hinir hógværustu í yfirlýsingum við fréttamenn um það sem betur mætti fara í reglugerðinni.

Sem var gott.

 Frá upphafi hefur það einkennt kvótamarkaðinn að framboðið hefur alltaf verið mun minna en eftirspurnin.

Þetta hefur þýtt mikil veisluhöld þeirra sem hafa yfirgefið mjólkurframleiðsluna en kvótakaupendur hafa hinsvegar átt auðvelt með að halda gleði sinni í skefjum yfir því viðskiptaumhverfi sem þessum viðskiptum hefur verið búin.

 Það umhverfi hefur fyrst og fremst verið sniðið að hagsmunum seljenda sem hafa í flestum tilvikum notað það til hins ýtrasta til að hámarka verðið.

 Þetta kerfi hefur síðan verið  vasklega varið af þeim sem hafa verið velsettir með framleiðslurétt og litið á sölu ríkisstyrkja og framleiðsluréttar sem svona auka lífeyrisréttindi.

Það hefur svo gjarnan verið talað um það, á hátíðar og tyllidögum að þetta okurverð á framleiðsluréttindum gengi ekki og nú verði að fara að drífa í einhverjum kerfisbreytingum.

Einhverra hluta vegna hefur það tal aldrei náð lengra.

Og gríðarlegir fjármunir hafa horfið úr framleiðslugreininni með þessum viðskiptum.

Reyndar hefur manni sýnst að verjendum okurkerfisins hafi oft tekist ótrúlega vel upp, í að lauma í framkvæmd ýmsum atriðum sem hafa síðan spennt kvótaverðið upp úr öllu valdi.

Yfirstandandi breyting á kvótaáramótum frá mánaðarmótum ág. sept. til des.jan. er ágætt dæmi um gríðarlega velheppnaða framkvæmd til að hækka og halda síðan  uppi verði á framleiðsluréttindum.

Þessvegna undrar það mig hversu hljóðir varðhundar okursins eru þessa dagana.

Kannski eru menn að átta sig á því, að fáránlegt kvótaverð hefur orðið til þess að talsverður hópur bænda er tilbúinn að framleiða mjólk til sölu á afurðarstöðvarverði án framleiðslustyrkja.

Kannski eru menn að átta sig á því, að það dugar kannski ekki að herða lagaumgjörðina til að halda mjólkurframleiðslunni í höndum þeirra sem hafa yfir að ráða margumræddum framleiðsluréttindum.

Það gæti  nefnilega orðið spurning um stjórnarskrá og mannréttindadómstóla, ef bændum væri bannað að framleiða og selja landbúnaðarafurð eins og blessaða mjólkina utan einhverra gallaðra framleiðslu og styrkjakerfa.

 Það verður nú að viðurkennast að undirritaður hefur ekki verið framarlega í flokki aðdáendahóps landbúnaðarráðherra, en hann fær mörg prik hjá mér fyrir þessa röggsemi.

Ég lít þó á þetta sem fyrsta skref í málinu og töluvert eftir í að hreinsað verði úr kýlinu þó aðeins sé stungið á því.

 Og vonandi troða forsvarsmenn okkar bænda, skotskónum lengst inn í skáp og setjast niður með Jóni Bjarnasyni og loka málinu á ásættanlegan hátt.

Þeir ættu í þeim gjörningi að fá veganesti frá nýstofnuðu félagi ungra bænda, en hlusta minna á gömlu bændajeppana .