Þó ég geri yfirleitt lítið úr langminni og ýmsum andlegum hæfileikum hundanna er ljóst að fátt kemur Skrámi á óvart þegar hann skondrast hér um svæðið.


      Skrámur fjær, Glókollur nær að kanna heiminn í júní 2003.

  Eftir að hafa fengið að taka rækilega á því víðsvegar í Vesturbyggð í haustönnunum er hann kominn í smá orlof á æskuslóðirnar.



   Einhverntíma þegar ég hélt skammarræðu yfir eigandanum fyrir að hafa ekki nennt að temja hundinn almennilega sagði hann hinn rólegasti. " Þetta er nú  alveg rosalegur karakter."
 
 Síðan hef ég ekki minnst á tamninguna á Skrám, enda ljóst að fyrst Halldóru hefur ekki tekist að kenna Jóa að skammast sín, er það ekki á mínu færi.



 Hér er Glókollur bróðir Skráms sem er búsettur í Blöndudalnum.

 Ég kem þar yfirleitt árlega til að fylgjast með afrekum hans í rolluharkinu.

 Það kom nú samt einhver efasemdarsvipur á mig þegar Sigurður Ingi lýsti því yfir að Glókollur væri besti fjárhundur á öllu Íslandi.

 Eftir að hann hafði rökstutt það nánar, var ljóst að þetta hógværa og hlutlausa mat bóndans var illhrekjanlegt.

 Enda Húnvetningar og sér í lagi Blönddælingar ekki þekktir fyrir að fara frjálslega með staðreyndir.

 Það var því miður enginn heima þegar ég ætlaði að sníkja kaffi þar í sumar.

Svo spurningunni um hvort besti fjárhundur í !" heimi," sé kannski á vappi í Blöndudalnum er því  ósvarað.