Það var laugardaginn 27. júni að við Sif áttum stefnumót í Bónus í Borgarnesi. Nú átti að versla fyrir Hornstrandagönguna. Við vorum ekki mjög vel undirbúnar þrátt fyrir að hafa átt einn matarundirbúningsfund viku fyrr. "Eigum við að kaupa sona eða hvað þurfum við mikið af þessu"' Vorum samt með á hreinu að ekki yrðu keyptar núðlur og ekki jafn mikið af súkkulaði og í fyrra. Í lok ferðar kom svo í ljós að þetta var ferðin þegar keypt var allt of mikið af flatkökum. Efit innkaup var brunað af stað, áttum pantað svefnpokapláss í Finnbogastaðaskóla. Fyrsta stopp var á Hólmavík, lentum þar í mikilli veislu á Kaffi eitthvað. Það var svona íslenskt hlaðborð og lá ekki við að hægt væri að smakka allt. Reyndar lögðum við ekki í eftirréttina og slepptum ís og súkkulaðitertu.Uss uss. Fljótlega eftir Hólmavík fór þokan að læðast af hafi og sums staðar var útsýnið minna en ekkert. Við Sif erum báðar frekar lofthræddar og hún með hæfilega trú á bílstjórahæfileikum mínum svo það var kannski bara betra að þokan byrgði stundum sýn, alla vega þegar bratt var niður. Eitt kakó stopp í Djúpuvík og svo keyrt að mestu í þoku það sem eftir var. Svefnaðstaðan í Finnbogastaðaskóla var fín, gott eldhús og ágæt rúm.
Sunnudagurinn byrjaði á að pakka vel fyrir siglinguna, það var enn þoka og var okkur sagt að þokan væri algengur fylgifiskur lognsins á þessu svæði. Brottför með Sædísi frá Norðurfirði til Hornbjargsvita var áætluð hálf fjögur og því nægur tími til að skoða sig um. Byrjað var að skoða kirkjurnar 2, þær eru hvor á móti annarri við þjóðveginn og byrjuðum við á þeirri eldri. Kríurnar voru aðgangsharðar og við slóruðum ekkert í kirkjugarðinum. Girðingin um þá nýju var rammleg og hliðið læst svo ekkert varð úr skoðun á henni. Næsti staður var Kört, safn og handverkshús. Skemmtilegt safn og ýmislegt áhugavert til sölu.  Keyrðum út í Munaðarnes og ætluðum að sjá þetta frábæra útsýni sem Vegahandbókin dásamaði. En því miður, þoka enn og aftur. Þá var sundlaugin í Krossanesi næst og hún stóðst allar væntingar.  Eftir allt erfiði dagsins var svo bara lagst í sólbað niður við bryggjuna og beðið eftir bátnum. Nú fóru væntanlegir göngufélagar að renna í hlað hver af öðrum, m.a. komu Ásta Birna og Gunnar sem voru með á Lónsöræfum í fyrra. Aðra þekktum við ekki. Alls var þetta 22 manna hópur á öllum aldri. Sú yngsta 15 ára og ætli ég hafi ekki verið með þeim elstu.

Siglingin með Reimari skipstjóra á Sædísi tók tæpa 2 tíma, eitt smá stopp þegar koma þurfti farangri í land í Bolungarvík (það er önnur Bolungavík en sú á Vestfjörðum). Sjórinn sléttur en þoka faldi fjöllin. Áður en byrjað var að ferja fólk og farangur í land í Látravík þar sem Hornbjargsviti er, sigldi Reimar undir foss sem steyptist lóðbeint út í sjó.

Eftir að búið var að selflytja farangur í land var hann settur á sleða og togvinda sá um að draga hann upp. Við fólkið löbbuðum upp asskoti mörg þrep, ja reyndar ekki öll því ein kona fékk að fara  með farangurssleðanum. Það var mamma Guðna (leiðsögumanns) og Ævars (húsráðanda), 82 ára og hvergi smeyk þó þetta væri ansi bratt.


Hópurinn dvaldi í vitavarðarhúsinu. Þar er svefnpláss fyrir 35-45 hugsa ég, fyrirtaks aðstaða til eldunar og heit sturta. Sú er hituð með gasi og kostar mínútan 100 kr. Flestir þurftu nú a.m.k. 2 mínútur. Eftir kvöldmat röltum við Sif aðeins í kring en þorðum ekki langt því strax eftir 100 metra var húsið horfið í þokuna.
Þegar við vorum svo komnar undir sæng/í pokana dró Sif fram 26 ára gamla dagbók. Þá hafði hún verið í tjaldi í Hornvík í meira en viku og gengið þaðan á öll helstu fjöll og dali á svæðinu. Annað hvort hefur minnið verið annað og betra en hjá mér í dag því hún var með allar hæðar og breiddartölur, öll örnefni og matseðla upp á hvern dag. Ætlast hún til að öll örnefni verði tínd til og spurning hvað ég man af þeim.