Nú fer að lifna yfir kosningabaráttunni og frambjóðendurnir birtast manni hver á fætur öðrum.

Sem betur fer koma þeir nú einungis í póstkassann ennþá, og nýi pappírsgámurinn sem tekur viðstöðulaust við öllum óþarfa pappír kemur sér vel.

  Fyrir ódrepandi áhugamann um landbúnaðinn og sveitina er áhugavert að fylgjast með því hvernig landbúnaðarlínurnar eru lagðar því nú er landbúnaðurinn "inni "á öllum vígstöðvum,  þar til kemur að frekari niðurskurði. Hann kemur þó ekki fyrr en eftir kosningar.

 Háttvirtur landbúnaðarráðherra lét þau orð falla fyrir skemmstu að nú ætti að endurskoða kvótakerfið í landbúnaðinum  og þó fyrr hefði verið. Það myndi þó bíða framyfir kosningar. Nú þinga hann og félagar hans um helgina og verður fróðlegt að sjá hvernig þeir lenda málinu.

  Um næstu helgi kemur saman hinn póllinn í pólitíkinni og ég varð nú pínu hissa við að sjá drögin að landbúnaðarályktun þeirra sjálfstæðismanna.

Þar var m.a. þessi klásúla.

" Sjálfstæðisflokkurinn leggur áherslu á að gerður verði heildstæður búvörusamningur um íslenska landbúnaðarframleiðslu með aðkomu allra búgreina. Jafnframt verði núverandi kvótakerfi lagt af í áföngum þannig að framleiðendur þurfi ekki að kaupa sér aðgang að markaði. "

  Meir að segja kvótaflokkurinn mikli er farinn að átta sig á því að styrkir til matvælaframleiðslu eiga að renna til þeirra sem framleiða matvælin. Ekki til þeirra sem eru hættir því, en geta gegnum stórgallað kerfi selt þeim sem þrauka þorrann og góuna aðganginn að styrknum fyrir offjár.

   Það er fróðlegt að skoða annarsvegar " beingreiðslur " til sauðfjárbænda og hinsvegar kvótagreiðslur til mjólkurframleiðenda.

Sauðfjárbændur hafa í raun ótakmarkaðan framleiðslurétt.
 
 Beingreiðslurnar þeirra eru greiddar eftir gömlu kerfi  sem einhvernveginn leystist upp og kemur í raun framleiðslunni sáralítið við, nema þeir verða að uppfylla ákveðna framleiðsluskyldu til að fá greiðslurnar.
 Menn sem búa stóru sauðfjárbúi geta þessvegna selt frá sér allar beingreiðslur en framleitt eftir sem áður sama magn af kjöti styrkjalaust. Nú er verið að beina vaxandi hluta greiðslanna yfir á alla dilkakjötsframleiðslu sem er eðli málsins samkvæmt rétta leiðin.
 Brotalömin í þessu kerfi er að detta inn, þar sem útflutningsskyldan á umframframleiðslunni er í uppnámi.

 Þar eru menn sem sagt að selja eða kaupa peningagreiðslur/beingreiðslur frá ríkinu, ekki framleiðslurétt.

 Í mjólkinni er styrkurinn alfarið tengdur framleiðslunni og gefur tryggingu fyrir ákveðnu framleiðslumagni sem fæst fullt verð fyrir. Þar eru menn að kaupa sér styrkinn ásamt markaðshlutdeild. Þeir sem ætla að auka við sig eða hasla sér völl í mjólkurframleiðslu verða að kaupa sér ríkisstyrkinn og réttinn til að framleiða matvælin á okurverði sem nemur oft styrkupphæð næstu 8- 12 ára.


 Þetta niðurslitna júgur er að framleiða um 9000 litra ári. Þó það sé nú kannski á síðasta snúning vantar mig framleiðslurétt fyrir það og nokkur í viðbót. Kaupin á réttinum færi ekki að skila mér launum fyrr en eftir svona 5- 8 ár.

 Það er ljóst að þetta kerfi er orðið fótafúið.

Og einhvernveginn missti ég af  framtíðarsýn frammaranna á málaflokkinn.

 Hann hlýtur að birtast mér í póstkassanum fljótlega.