Skíturinn var löngum til vandræða í sveitinni og ég þekki dæmi þess að menn hafi hreinlega hrökklast frá búskap vegna þess að hann óx þeim yfir höfuð.

  Í dag er hann mikils virði og menn eru á tánum að nýta hann sem allra best í áburðargjöfinni.

Þegar Siggi Jarls. var að gera áburðaráætlunina með mér, fullvissaði hann mig um að nú reiknuðu menn með mun betri nýtingu búfjáráburðarins en gert hefði verið til langs tíma, og þegar hann útlistaði fyrir mér að ekki þýddi heldur að bera of mikið á af honum heldur, trúði ég því næstum alveg. Ég tók hinsvegar af skarið þegar mér fannst hann vera orðinn dálítið grófur í niðurskurðinum á innflutta áburðinum og sagðist nú ekki trúa hverju sem er.

  Gærdagurinn fór í að keyra taðið undan fénu og hálminn undan kálfunum.



  Þetta er keyrt í hauga sem eru látnir brjóta sig í ótiltekinn tíma þar til einhver nennir að aka þeim í flög til niðurplægingar. Áður hefðu haugarnir trúlega endað sem hólar í landslaginu, en ef áburðarverðið hrynur ekki á næstu árum verður þetta allt gjörnýtt.
  Vinum mínum á austurbakkanum verður það síðan sérstakt ánægjuefni að leigja mér Samsoninn sinn í dreifinguna. Það toppar ekkert þá græju í taðið og skeljasandinn, enda keypt í réttu dótabúðinni.



 Kvígukálfarnir sem voru allt í einu komnir hálfum m. neðar í stíunni sinni fannst þetta furðulegur dagur.



   Og Snilld og Dáð kíktu rannsakandi inn á rollurnar svona til að vita hvort bóndinn hefði verið að spara hálminn við þær. Nú þegar tíðin batnar verður kannski tekin kennslutörn með .þær, áður en kindurna verða of þungar á sér.


  Nú eru góðviðri á Nesinu og vor í lofti, mettað peningalyktinni sem fylgir svartagullinu.