Halla Sif enn lítil og saklaus og gamli Remingtoninn enn í notkun. Maður hitti nú oftast  í öðruhverju skoti. Já mikið er langt síðan.
 Þegar ég byrjaði í grenjavinnslunni var vetrarveiðin stunduð grimmt. Þá var veiðin fín og uppí 4 st. lágu eftir nóttina. Nú er maður góður að hafa eitt dýr eftir 4 nætur.


Við reyndum að fara eins hljóðlega og mögulegt var síðustu metrana upp brekkuna að hraundranginum en þaðan sást á grenið sem var í 200 m. fjarlægð. Ég bölvaði fuglunum í huganum sem sveimuðu yfir okkur með aðvörunarhljóðum rétt eins og þeir væru í liði með rebbunum. Það er gott að hafa þá í eftirlitinu þegar legið er á greni en þær eru orðnar þó nokkrar tófurnar sem hafa sloppið  vegnaþessara aðvarana þeirra um að eitthvað varhugavert sé á ferðinni. Grenið var aðeins inni í hraunkantinum og sást raunar ekki í munnana sjálfa. Þarna er læðan og hún veit af okkur hvíslaði sá yngri, og eitthvað af hvolpum líka. Hún hafði greinilega tekið mark á fuglunum og hvarf öðru hvoru en kom alltaf aftur í ljós og leit ákveðið í áttina til okkar. 200 m færi er langt fyrir sveitamennina sem eru aðeins að skjóta nokkrum tugum skota á ári.  40 metrum nær greninu var hæð sem ég leiðsagaði Atla  að, þegar lágfóta lét sig hverfa. Og færið slapp til.
 Við skiptum okkur og hófum svo biðina eftir rebba. Reyndar höfðu fallið í valinn 2 refir af þessu svæði snemma í vor en beðið skyldi samt. Um miðnætti kom demba og í framhaldin dropaði á okkur til kl 3.Og okkur varð kalt að liggja rótlausir í vikrinum þar sem minnsta hreyfing  framkallaði það sem okkur fannst yfirþyrmandi hávaði. Það er á slíkum nóttum sem maður veltir því fyrir sér hvern djö. maður sé eiginlega að gera í þessu djobbi? Uppúr kl  3 færði ég mig til  Atla og við íhuguðum hversu lengi skyldi liggja þarna. Það var ákveðið að þrauka sem lengst og um fjögurleitið sáum við útundan okkur hvar Móri kom með hraunkantinum undan vindi aftan/ til hliðar við okkur og skellti sér inní hraunsprungu sem lá að greninu. Þar kom hann í ljós og þaut þar fram og aftur í sporunum okkar frá því fyrr um kvöldið svo krókloppnir bændurnir áttu fullt í fangi með að ná honum í kíkinn á rifflunum. Það tókst samt. Og fimm hvolparnir náðust næstu tvær næturnar.

  Í Eyja - og Miklaholtshreppnum eru þekkt um 70 gren. Í vor var einungis ábúð á þremur og hefur ekki verið svo slakt ástandið svo lengi sem elstu menn muna. Það er síðan a.m.k. eitt óþekkt gren í gangi núna ,kannski fleiri. Níu " hlaupadýr " hafa fallið í valinn í vetur og vor sem mér er kunnugt um(og eitt hross) . Og vitað er um nokkur dýr, trúlega gelddýr sem hugsanlega eru í hættu í bjartri sumarnóttinni.

   Þeir eru til sem ætla alveg að ærast ef tófa sést á hlaupum en ég er fyrir löngu kominn á þá skoðun að markmiðið sé það að halda fjöldanum hæfilegum svo ekki sjái verulega á mófuglinum. Meira um það síðar.