Þessi áningarstaður beið okkar þegar komið var niður úr Almannaskarðinu.

  Gædinn sem lóðsa átti okkur þennan fyrsta dag hét Örn Þór , kallaður Öddi. Hann mætti stundvíslega kl. 9.30.með tvær möppur undir hendinni  sem í voru fjöldi korta með reiðleiðum um fjörur og firnindi. Mér leist ekki á blikuna þegar hann byrjaði að fara yfir leiðir sem stæðu til boða síðasta reiðtúrsdaginn því okkur félögunum hættir oft til að breyta áætlunum sem ákveðnar eru að morgni og ráðum ekki við meira en að liggja yfir því sem liggur fyrir næstu klukkutímana. Þegar Öddi hafði áttað sig á þessu fór hann nákvæmlega yfir þær leiðir sem til boða væru þennan daginn. Það eina sem við óskuðum var að sem minnst yrði þvælst með þjóðveginum. Þá lýsti gædinn fyrir okkur fjallabaksleiðunum  og þegar hann sá að öllum leist vel á þær, benti hann okkur á að við værum mánuði of fljót á ferðinni og allt væri ófært fyrir aur. Síðan voru skoðaðar þær leiðir sem  lágu fjarri vegi að neðanverðu. Eftir að hafa velt vöngum yfir þeim sagði Öddi okkur það að ef við ætluðum að ríða milli Svínhóla og Fornustekka á skikkanlegum tíma og hæfilegri dagleið yrðum við að gjöra svo vel að halda okkur með veginum að mestu leiti og lauk þar með kortayfirlegunni.
   Svínhólabóndinn tók vel á móti okkur, var greinilegu mun óhaltari en kvöldið áður og sagðist hafa sofið sérstaklega vel og hjartað virkaði sem aldrei fyrr.
   
   Það var síðan lagt á þjóðveginn með reksturinn og vegna mikillar reynslu á ferðabyrjunum var sem flestum skipað í forreiðina. Allt kom þó fyrir ekki og reksturinn sprautaðist framúr okkur og náðu aðeins þau harðskeyttustu að komast framúr og halda afturaf hópnum þó greitt væri farið. Öddi sem er mikill áhugamaður um hestaferðir hefur síðust árin komið upp 60 hestagerðum víðsvegar á svæðinu kringum Hornfjörðinn og nutum við góðs af þessu frábæra framtaki í ferðinni. Gerðunum sem er dreift á reiðleiðir með sirka 5 km. millibili eru einföld og falla yfirleitt vel inní umhverfið. Reknir eru niður nokkrir sívalir staurar , settur á þá strengur úr sléttum vír og nylonborði í hliði.  Við Stafafell var áð í einu slíku og hver birtist þá annar en Ásgeir á Svínhólum. Sagðist hann ætla að bjóða okkur upp á "Íslending" sem reyndist vera tær vökvi heimagerður og auðvitað afbragðsgóður. Eins og áður getur er Ásgeir mikill mannþekkjari og hefur hann áttað sig á því, að ef hann hefði boðið þetta í upphafi ferðar sæti hann trúlega uppi með okkur enn.
 Nú var stutt í brúna yfir Jökulsá í Lóni sem reyndist okkur nú versti kaflinn á ferðalaginu.
Brúargólfið er járnklætt timburgólf og sagði Öddi að við skyldum teyma reiðhrossin á undan og halda rekstrinum fyrir aftan okkur. Þarna upphófust miklar skelfingar því lausu hrossin ærðust gjörsamlega þegar út á brúna kom , ruddust á okkur sem á undan voru og spyrntu sér hvort á móti öðru og féllu hvert um annað þvert og lá við slysi þegar eitt okkar þeyttist út í handriðið í látunum. Reyndum við þá að víkja og láta hrossin sleppa framúr sem tókst að nokkru en sum sneru við á brúnni. Þrír hnakkhestar töpuðust með því sem áfram fór en þau hross tóku síðan sprettinn niður með á. Ákváðum við Stígandi að yfirgefa þennan kaos og elta hrossin. Þau stöðvuðust síðan á eyri við varnargarð mikinn  og tókst mér að ná hnakkhrossunum og senda þau til baka með næsta sem kom. Það var síðan hátt í klukkutíma barningur að ná restinni yfir og fengu stjórnendur vegamála á svæðinu mikil hikstaköst þennan föstudagsmiðdag.

  Um nóttina var gist á Fornustekkum og nutu hestar og menn gestrisni hornfirskra hestamanna. Þarna bættust í hópinn Jonni og Skúli, sem var grillmeistari ferðarinnar enda var efnt til mikillar grillveislu sem endaði síðan með lítils háttar söngæfingu með nokkrum hestamönnum úr héraði.