Það var farið að líða á blótið.  Sem var búið að vera aldeilis frábært að vanda.

 Stöðugt rennerí við Brjánslækjarborðið og margt spjallað. Þar sem ég og fjárbændur hittast, leiðist umræðan stundum, einhverra hluta vegna að blessuðum hundunum og öllu sem þeim fylgir.

 Þá skiptir ekki máli hvort það er þorrablót eða jarðarför. Rétt er þó að taka fram að sjaldnast er það ég sem fitja uppá hundaumræðunni í þessum tilvikum.

  Sem ég sit þarna og spjalla við gamlan kunningja sem ég hafði ekki séð lengi, birtist klappstýra borðsins ásamt einhverri vinkonu sinni og sest andspænis okkur félögunum.

 Þar sem kunningjanum var kunnugt um botnlausan hundaáhuga minn sagði hann mér að vinkonan væri blind og ætti einn af fáum blindrahundum á landinu.

 Eitt af því sem ég hafði fyrir margt löngu velt fyrir mér, var hvernig þjálfun slíkra hunda færi fram og ekki síður hvernig eigendum þeirra á síðari stigum málsins tækist að nýta sér þjálfunina.

 Fötlun getur verið með ýmsum hætti og í stað þess að láta kynna mig fyrir konunni og ræða við hana um þetta ,örugglega sameiginlega áhugamál okkar féll ég á prófinu og bað klappstýruna að spyrja konuna hver hefði þjálfað hundinn hennar.?

 Sem hún og gerði, eftir að hafa gert stuttlega grein fyrir mér sem " miklum " hundamanni.

 Eftir að hafa upplýst um þjálfarann spurði konan hvort ég kannaðist við þjálfarann ? Já, ég vissi heilmikið um hana og hún örugglega sitthvað um mig eins og fleiri sem eru í allskonar hundamálum hér á skerinu. En við hefðum trúlega aldrei hist.

 Var ekkert að flækja málin með því að upplýsa, að trúlega væri það sú sem ég talaði við fyrir mörgum árum vegna námskeiðs sem ég vildi koma á vestra.

Sú hugmynd dagaði uppi svo ég hef ekki enn myndað mér skoðun á því hvort slíkt námskeið hefði hentað okkur BC villimönnunum.

 Það var talsverður hávaði í salnum og við borðið svo ekki varð meira úr samtali að sinni.

 Nokkru seinna átti ég leið um andyrið og hitti þar beint á vinkonurnar. Og reynslunni ríkari kynnti ég mig sjálfur í þetta sinn og gerði grein fyrir forvitni minni um hvernig gengi með samskiptin við hundinn.

 Eins og mig grunaði þótti henni þetta ekki leiðinlegt umræðuefni.

 Hún lýsti fyrir mér hvað svona hundur væri henni ómetanlega mikils virði.

Hvernig hann kæmi henni leiðar sinnar á þeim götum sem þau þekktu, af fullkomnu öryggi. Hvaða stikkorð hún gæfi honum um áfanga á leiðinni. Hvernig óvænt vandamál sköpuðust ef einhver legði bílnum sínum á gönguleiðina o.sv. frv..

 Hvernig hún skynjaði gleði og eftirvæntingu hundsins gegnum snertingu þegar hún setti tauminn á hann .

Þetta varð drjúglangt samtal.

 Og  situr fast í mér..

Þó var það einungis um pínulítið brotabrot af veröld sem ég hef ekkert velt fyrir mér á langri leið.