Ef nokkra skemmtilegar tilviljanir rekast á, fer ekki hjá því að eitthvað skemmtilegt gerist.

Þegar dóttirin birtist óvænt með alvöru myndavél og hitti á snilldar smala vera að temja frábært fjárhundsefni með afbragðs kindum fór ekki hjá því að til yrði fullt af skemmtilegum myndum.(Hlutlaust og óvilhallt mat á myndefninu.)



 Svona er byrjað með hvolpinn. Látinn reka hópinn á eftir manni í hæfilegri fjarlægð og réttum hraða. Stoppaður af eða hægt á honum með skipunum eða flauti.



 Ég er oft spurður að því hvernig í andsk. hægri/vinstri skipanir séu kenndar.
 Svona, kindunum sleppt framhjá( hér til hægri frá Korku séð)  um leið og " Hægri " skipun er gefin og hvolpur með rétt smalagen fer að sjálfsögðu fyrir.(Hvort sem skipunin er gefin eða ekki.).



 Það er þessi áhugi sem við sjáum hér hjá Korku, sem er algjör forsenda þess að ég geti gert eitthvað úr henni.
Umbunin sem hún fær þegar rétt er gert, er að fá að halda áfram að vinna, annars stoppuð..



 Dáð verður að láta sér nægja að fylgjast með og fær að grípa inn í ef eitthvað fer úrskeiðis. Það gerist ekki með þessum nemanda.



 Þarna hafði helv. húsbóndafíflið tafið fyrir henni svo kindurnar sluppu út um hliðið á leið heim. Gaman að sjá  hvernig hún gýtur augunum á hópinn þegar hún tekur góðan sveig framfyrir hann.



 Korka frá Miðhrauni er undan Tinna frá Staðarhúsum og Tátu frá Brautartungu.


 Alveg eins og snýtt útúr nös á föður sínum í útliti og í tamningarvinnunni.



 Eftir kennslustundina hafði hún enga þolinmæði við fíflalátunum í hálfssystur sinni henni Dívu Tinnadóttir. Stundum hálfþreytandi þessi yngri systkini.



 Svona litu þær systur út eftir að sú litla hafði fengið sína lexíu, sem er nú  ekki eftir þeim mjúku uppeldisfræðum sem margir tileinka sér í dag

 Nei hugsaði ég, nei andsk. ég er steinhættur þessu.

 Ég sat fyrir framan tölvuna og horfði á póst frá dótturinni þar sem hún spurði hvort ég vildi taka ársgamlan hund og vita hvort eitthvað vit væri í honum. Ræktandinn sem var nýbúinn að taka við honum aftur frá kaupandanum (þéttbýlisbúa sem höndlaði hann ekki), hafði ekkert með hundinn að gera en vildi ekki svæfa hann að svo stöddu.
 Ég ákvað þó að spyrja um ættina aðallega vegna þess að ég hafði séð góða hunda hjá ræktendunum, Birnu og Agnari í Staðarhúsum.

 Þegar ég sá að föðurmóðirin var úr sama goti og Skessa mín og afinn Garry sjálfur, ákvað ég þó að skoða málið en það yrði örugglega í síðasta sinn sem ég léti plata mig í svona dæmi.



 Þetta var í júlí 2010 og Tinni var kominn til mín nokkrum dögum seinna.

 Hann virkaði sem frekar kaldlyndur einfari og það náðist ekkert samband við hann til að byrja með.
 Svona eins og hann væri dálítið einn í heiminum. Og á tímabili hélt ég að hann væri mjög alvarlega heyrnaskertur.
 Ég hef hundana umdantekningarlítið lausa og ven þá við að þeirra svæði sé ákveðinn radíus kringum bæinn og þetta gengur yfirleitt mjög vel . Tinni vildi hinsvegar skoða landið talsvert útfyrir ósýnilegu línuna og þar sem honum datt ekki í hug að hlusta á mig kostaði hann mig talsverð heilabrot til að byrja með.

 Þar sem mér leist nú ekki meira en svo á gripinn fór ég fljótt með hann í kindur til að komast að því hvort hann væri þess virði að púkka uppá hann. Þar kom hann mér strax skemmtilega á óvart sýndi mikla yfirvegun og frábært vinnulag. Aldrei áður hafði ég farið með hund í kindur sem safnaði þeim saman  stoppaði hinu megin við þær og kom síðan hæfilega langt á eftir þeim til mín í á hárréttum hraða.  Og rétt að taka fram að á þessum tíma hlýddi hann ekki neinu sem ég bað hann um.

  Það var því umsvifalaust ákveðið að reyna að ná sambandi við malbikshundinn.

 Ég var nú eiginlega enn að velta fyrir mér vænlegum samningsleiðum þegar allt small  í gírinn og Tinni var allt í einu kominn með frábæra heyrn og fljótur að skilja um hvað málin snérust.

 Það fylgdi honum þó alltaf að vera seinn til við skipanir, enda með fádæmum rólegur og yfirvegaður.

Mér hafði  fundist eins og hundirinn stingi aðeins við á framfæti og þegar átti að fara að taka á því við kindavinnuna, fór heltin hratt versnandi svo öll þjálfun var lögð á hilluna í bili.
 Við myndatöku komu í ljós skaddaðar vöðvafestingar í bóg, að öllum líkindum eftir mikið högg framan á bóginn.
 Björgvin dýralæknir vildi ekkert segja um hvort hann myndi ná sér af þessu, en eina vonin væri að taka Tinna á bólgueyðandi lyf og sjá til þess að hann hreyfði sig sem allra minnst meðan meðferðin stæði. Hafður í búri og í bandi við að fara út til að sinna líkamlegu þörfunum.

 Nú fór erfitt tímabil í hönd hjá okkur Tinna og ég veit ekki hvor tók þetta nær sér. Engin batamerki sáust eftir að 15 daga kúrnum lauk og samkv. Björgvin var ekki nema um tvennt að ræða, halda meðferðinni áfram eða heltin héldist.
 Þessum skelfingartíma lauk þó með fullum sigri/bata og seinnipart janúar sl. var sett á fullt í tamningunum.


 Tinni var einstaklega auðtaminn með skemmtilegt meðfætt vinnulag. Hann var mjög ákveðinn og sterk útgeislun ásamt mikilli vinnufjarlægð gerði mjög sjaldgæft að hann lenti í átökum.

 Hann var gæddur þeim dýrmæta eiginleika líkt og Vaskur föðurbróðir hans að sýna mikið öryggi við að stoppa hóp af ,  halda honum saman og koma með hann.
 100 % öryggi í því er ómetanlegt þegar verið er að senda hunda úr augsýn eða kallfæri, oft við erfiðar aðstæður.

  Upphaflega var ég ákveðinn í að láta hann frá mér eftir  grunntamningu, en annarsvegar sjúkrasagan og hinsvegar þessir frábæru vinnuhæfileikar  sló það algjörlega út af borðinu og um miðjan sl. vetur var ljóst að Tinni var kominn til að vera .

 Þetta var dálítið stór ákvörðun því fyrir margt löngu ákvað ég að halda mig eingöngu við tíkur í ræktun og vinnu. Að halda hund með kúlurnar í lagi, þýddi allskonar vandamál en ekki kom til greina að fjarlægja þær í þessu tilviki.

 Haustvinnan byrjaði á því að vinna unghundaflokkinn á Landsmóti fjárhunda  sem var mjög sterkt mót að þessu sinni, ekki síst í unghundunum enda var slagurinn harður þar.

 Síðan tóku leitirnar við og þar mætti Tinni afar öflugur til leiks, orðið mikið taminn.  Með svo ungan og óslípaðan hund er það sérstakt að lenda aldrei í að klúðra neinu í þeim átta alvöruleitum sem hann mætti í.  Í þessum leitum flestum  var ég ekki með hann, heldur  tengdasonurinn sem lýsir enn einum eiginleika hjá Tinna sem er mikils virði.


 Hér er hann norður í Bitrufirði ásamt frænku sinni Lukku frá Hurðarbaki að koma kindum í rétt.

  Það er stundum ótrúlegt að upplifa það þegar tilviljanirnar taka völdin hver á fætur annarri með afleiðingum sem engan órar fyrir.

 Tinni sem hafði fyrir löngu hætt  að fara út fyrir sína ósýnilegu línu á hlaðinu fékk skyndilega þá hugdettu á þriðjudagskvöldið að reyna að ná fundi vinkonu sinnar sem hann grunaði að væri á næsta bæ.
 Hún fannst ekki þar, en þetta var hans fyrsta og síðasta ferðalag á eigin vegum því á heimleiðinni var keyrt yfir hann.

 Þrátt fyrir ungan aldur liggja samt eftir kappann 2 got og það bjargar geðheilsunni minni algjörlega að vonandi er Dáð, tík ekki einsömul og ef allt gengur upp kemur eitthvað spennandi þar eftir tæpar 9 vikur eða svo.

 Já þessir 15 mánuðir hjá okkur Tinna voru ekki tilbreytingalausir.
 
Takk fyrir þá.

 Það var haustið 1999 sem ég fór með Skessu í fyrstu leitina.

Það var verið að leita Svínafellið, gengið frá Heydalsveginum niður að Höfða ( og þaðan í Þverárrétt) og ég var næstefstur í sunnanverðu fellinu.



 Skessa var eins og hálfs árs, mikið tamin en afar lítið reynd í smölun. Reyndar hafði ég haft þann starfa um sumarið að sækja kýrnar í næturhagann og notaði tækifærið og tamdi tíkina enda engar tamningakindur á bænum, yfir sumarið þessi árin.
Við vorum vel hálfnuð vestur hlíðina þegar ég verð var við að smalinn næst fyrir neðan mig var í vandræðum. Hann hafði misst kindahóp afturfyrir og uppfyrir sig og þegar ég sá þetta var hópurinn vel fyrir aftan mig og stefndi hratt upp.


Mér fannst þetta  fulllangt að senda óreynda tíkina ekki síst vegna þess að kindurnar myndu verða komnar í hvarf frá mér áður en hún næði þeim en tók samt sénsinn.

 Skessa fór flott af stað og um það er hún og féð hurfu sjónum var ljóst að hún mynda ná hópnum og koma rétt að honum. Hvernig svo færi var spurningin.

 Það var ólýsanlegur léttir þegar hópurinn birtist aðeins neðar í hlíðinni á hæfilegum hraða beint í áttina til mín. Skessa hélt sig vel fyrir aftan þær og vel neðar í hlíðinni sem sagði mér að þær hefðu ætlað beint niður þegar hún náði þeim.

 Það má segja að þetta hafi verið forsmekkurinn að því hvernig Skessa leysti öll sín verk á starfsævinni.


    Það var sjaldgæft að hún færi keppnisbrautin á undir 70 stigum sem segir nokkuð um tökin á kindavinnunni.
.
Hún er eini hundurinn sem ég hef farið með í fjárhundakeppni án þess að hafa nokkurntímann æft hana sérstaklega til þess sem segir vel til um vinnulagið og þjálnina.

  Hún var 5 ára þegar að hún heltist í nautgripahasar og það háði henni það sem eftir var, en mismikið.

 Ég hafði fyrir löngu ákveðið það að Skessa myndi eiga náðugt ævikvöld meðan að heilsan væri ásættanleg og hún þrifist sæmilega.


                                                                                          Skessa í síðustu leitinni sinni

 Það er langt síðan ég áttaði mig á því að þetta var vond ákvörðun.
bæði fyrir mig og Skessu.

 Það er vont fyrir hund sem hefur átt sinn ótvíræða leiðtogasess í hundahópnum að hrapa jafnt og þétt niður virðingastigann.
Og þegar 8 - 10 vikna hvolpar ganga á lagið vegna þess að hinir hundarnir bíta þá frá sér er niðurlægingin algjör.

 Gamli smalahundurinn veit alveg nákvæmlega hvað stendur til þegar farið er í smölun.
Það er hrikalega erfitt bæði fyrir bóndann og hundinn sem hefur kannski miklu meiri vinnuáhuga  en skrokkurinn er gerður fyrir,  þegar hann er skilinn eftir lokaður inni.

Þá það sé nú kannski eigingirni, er erfitt að horfa upp afburðarhund breytast í  þessa veru og upplifa hann verða undir í hörðum heimi dýranna. 



 Þó maður sé orðinn gamall og skelin þykk var það var ólýsanlega erfiður dagur þegar þessir snillingar voru kvaddir í vikunni. 

 Það var vorið 1970. 

 Ég var nýsloppinn í sveitina útskrifaður búfræðingur frá Hvanneyri, þegar sveitungi minn og frændi Gísli í Hausthúsum kom og gaf mér nokkurra mánaða hvolp.

 Á þessum tíma voru nokkrir nafnkenndir ræktendur sem ræktuðu  skoska hunda og tókst að halda þeim hreinum. Þessir hundar urðu oft afbragðs fjárhundar hjá þeim sem náðu tökum á þeim, en þá eins og í dag var það ekki öllum gefið og hundarnir eflaust misjafnir þá eins og nú. 

 Oftast blönduðust þessir hundar fljótt út hjá hinum almenna eiganda og uppistaðan í hundastofni landsins á þessum tíma voru allskonar blendingar og bastarðar sem voru vægast sagt misgóðir til þess sem þeir þurftu að gera.

 Hvolpurinn sem ég skírði Lubba var trúlega alveg hreinræktaður skoti eða Border Collie sem þessir skoskur hundar voru.



 Hann var að mig minnir kominn úr ræktun hjá Jóni á Saursstöðum í Haukadal sem var einn af þessum ræktendum sem lítið fór fyrir en vissi hvað hann var að gera.

 Þó að ætti mig lifandi að drepa er mér alveg ómögulegt að rifja upp hvernig staðið var að tamningunni á Lubba.
Á þessum árum var talsvert umleikis í fjárbúskap í Dalsmynni. Söðulsholtið nýtt að hluta undir fé og verið að vinna við kindur nánast alla daga ársins.

 Fénu var beitt miskunnarlaust allan veturinn og gefið fiskimjöl með beitinni, sauðburður fór fram að töluverðu leiti út um hagann og túngirðingar voru með dálítið öðrum hætti en nú.

 Trúlega hefur viljað svo heppileg til að ég hef ekki verið með annan hund á þessum tíma og farið að hafa hvolpinn með þegar hann hafði aldur til.
 Þar hefur síðan einhvernveginn náðst fullur skilningur milli okkar á því hvað mætti gera og hvernig, því Lubbi varð besti fjárhundur sem ég hef eignast hingað til. 
 Ég stjórnaði honum að mestu með bendingum og náði þannig hægri og vinstri skipunum algjörlega og einhvernveginn áttaði ég mig á því að stoppskipun væri nauðsynleg því hann var með hana á hreinu. Ég minnist hans ekki nema með þennan hárrétta vinnuhraða og góða fjarlægð ásamt glerhörku ef á þurfti að halda.

 Munurinn á Lubba og topphundunum mínum í dag var sá að hann gat unnið og vann mikið algjörlega sjálfstætt. Hann gat verið undrafljótur að læra á smalasvæðin eða átta sig á því hvað væri verið að gera og vann þetta síðan meira og minna afskiptalaust.

Og eins og áður segir var vinnulagið slíkt að hann hélt öllum árekstrum í algjöru lágmarki.

Á þessum tíma vorum við með beitarhús/bragga ofan túngirðingar neðan við hlíðina.

Féð lá þar við opið og þegar kom fram í apríl fór það að leita inn á dal.
Eftir því sem leið á fór það að skila sér verr í kvöldgjöfina og kom að því að ég þurfti að smala því heim.
Það var gert þannig að ég fór það langt að sæist um dalinn og síðan var Lubbi sendur inn hlíðina og smalaði hann þá dalinn til baka.
Einhverntíma var ég upptekinn og ákvað að reyna að senda hundinn heimanað og sjá hvernig gengi.
Þetta gekk vel og innan klukkutíma var Lubbi kominn með allt féð.
  Hann fékk því að sjá um þetta en fljótlega kom að því að mér fannst honum dveljast fulllengi við verkið og ákvað að laumast í humáttina eftir honum og vita hvað væri í gangi.

 Lubbi skokkaði inn hlíðina eins og lög gerðu ráð fyrir en kindurnar dreifðust um mestallan dalinn austan árinnar. 
Þegar hann kom að götunni sem lá uppúr dalnum innan klettanna lyktaði hann vel fram og til baka og lagði síðan upp fyrir brúnina.


 Það leið drykklöng stund þar til hann kom með nokkrar kindur niður götuna, kom þeim vel niður í hlíðina og hélt síðan áfram inneftir. Þar hvarf hann aftur úr augsýn og kom nokkru seinna með annan hóp og síðan tók hann við að stugga fénu á dalnum heim á leið.

 Það rann uppfyrir mér að í þessari smalamennsku sinni hafði Lubbi tekið upp á því að fara fyrir allar slóðir sem lágu útaf leitarsvæðinu og ná því fé sem þær áttu.

  Lubbi var þó ekki gallalaus frekar en aðrir hundar og stærsti gallinn var sá að hann gat verið grimmur við fólk. Það þótti reyndar ekki tiltökumál þó til væru grimmir hundar á þessum tíma en þó maður liti framhjá því að hann nartaði í grannana, þótti mér skelfilegt að ekki var hægt að treysta honum gagnvart börnum.


 Það urðu til margar sögur af Lubba á þessum árum sem kannski rata hér inn síðar, en hann varð 14 ára gamall og fékk hægt andlát trúlega í svefni  sem hæfði þessum höfðingja.

Ég reyndi mikið að fá nothæfan hund undan honum en það tókst aldrei. Trúlega vegna þess að ekki var hreinræktuðum tíkum til að dreifa á svæðinu og ekki síður hinu að þegar ég náði upp hvolpum undan honum, fór ég að vinna með þá með föður sínum í þeirri trú að þeir myndu læra listirnar af .þeim gamla.

Svona var maður vitlaus þá.