Fyrstu átta árin bjuggu þau í Kolviðarnesi, en fluttu þá á Dalsmynni í Eyjahrepp, og voru þar allan sinn hjúskap.
Margrét og Guðmundur eignuðust saman tíu börn, og átti Guðmundur eina dóttir fyrir sem ólst upp á heimilinu. Börnin fæddust öll í heimahúsi, og Guðmundur hélt í höndina á Margréti meðan hún fæddi. Þau hjónin tóku einnig fjölda barna "í sveit" í gegnum tíðina og voru stundum um og yfir tuttugu manns til heimilis hjá þeim á sumrin.

Þau hjónin þóttu einstaklega barngott fólk. Guðmundur fór með börnin á hestbak og kvað fyrir þau vísur, en Margrét þuldi vísur og sagði sögur. Hún fylgdi einfaldri aðferð í sínu uppeldi: 
  Já þýddi já, nei þýddi nei, hún lofaði aldrei og hótaði aldrei og lagði aldrei hendur á börn. Og þau hjónin komu eins fram við öll börn hvort sem þau voru þeirra eigin eða annarra, en Margrét segist alltaf hafa talað við börn með sama hætti og fullorðið fólk.

Og þegar börnin urðu eldri byrjuðu barnabörnin einnig að koma í sveitina í Dalsmynni: Afkomendur Guðmundar og Margrétar eru nú orðnir 99 talsins, og nutu flestir þeirrar gæfu að staldra við Dalsmynni.

   Garðyrkja og skógrækt voru líf og yndi Margrétar. Hennar bestu stundir voru oftar en ekki í garðinum í Dalsmynni. Þar dvaldi hún marga sumarnóttina meðan aðrir á heimilinu sváfu, enda virtist hún lítið þurfa að sofa. Hún tók virkan þátt í starfi Skógræktarfélags Heiðsynninga frá stofnun þess og varð formaður þess árið 1990. Henni tókst að útvega félaginu ræktarsvæði í landi Hrossholts, nærri Laugargerðisskóla, og var því svæði síðar gefið nafnið Margrétarlundur. Ennfremur hafði hún alltaf mikla ánægju af því að sækja aðalfundi Skógræktarfélags Íslands, en hún varð í fyllingu tímans eins konar hirðskáld félagsins og fór þar iðulega með gamanmál. 



 Margrét og yngsta barnabarnabarnið, sem er 99. afkomandinn.  Svandís Svava fæddist 22. nóvember 2012. Foreldrar hennar eru Iðunn Silja Svansdóttir og Halldór Sigurkarlsson ábúendur í Hrossholti.

Margrét er ekki hvað síst þekkt fyrir vísur sínar, en hún kallaði sig þó alltaf hagyrðing en vildi alls ekki kalla sig skáld. Líklega er þetta hennar þekktasta vísa:

Ef þú reykir eins og hippi
ertu fljótt með tóman haus,

reikar um með tjörutyppi

titrandi og getulaus.

Sjálf var Margrét alla tíð bindindismanneskja á bæði vín og tóbak. Sagðist ekki þurfa að drekka, enda væri hún fædd full.

Árið 1986 fékk Margrét leghálskrabbamein og var vart hugað líf að loknum uppskurði, en ekki tókst að fjarlægja öll meinin. Læknarnir töluðu um þrjá mánuði í mesta lagi. Margrét braggaðist þó furðu fljótt, en taldi sig reyndar verða vara við fleiri lækna á næturnar en menn vildu kannast við að væru á launaskrá hjá Landsspítalanum. Ári síðar voru meinin farin og hefur þeirra ekki orðið vart síðan.

Guðmundur í Dalsmynni lést í janúar 1993, þá rúmlega níræður, og höfðu þau þá verið gift í meira en fimmtíu ár. Hann hélt góðri heilsu fram á síðasta dag, sinnti bústörfum, gekk og fór í útreiðartúra. Þeirra hjónaband hafði verið ákaflega farsælt.



Margrét og Guðmundur nýtrúlofuð vorið 1940.

Eftir það bjó Margrét ein á efri bænum í Dalsmynni, en á neðri bænum bjó Svanur sonur þeirra með sinni fjölskyldu. Þar bjó hún jafnlengi og hún treysti sér til, en síðustu árin hefur hún verið á Dvalarheimilinu í Borgarnesi og kunnað vel við sig þar.

 Tekið saman af Guðmundi Rúnari Svanssyni.