Það var hátt til lofts og vítt til veggja í guðshúsinu þar sem athöfnin fór fram á sunnudeginum.


     Það er alltaf skemmtilegt að mæta í giftingar því allir eru svo hamingjusamir og glaðir. Stundum finnst manni örla á því að foreldrar (sérstaklega mömmurnar) brúðhjónanna verði stundum dálítið hugsi en það er trúlega misskilningur.

  Það var búið að vera pínu stress í gangi um morguninn því rigning í kortununum og skýjafar sem jókst þegar leið að giftingu ógnaði athöfninni. Þetta slapp samt allt og það birti til á ný og dagurinn endaði í logni og sól.

  Veislan var síðan í hlöðunni og þar var bóndinn nánast á heimavelli og erfiði gærdagsins (bændareiðin) hvarf eins og dögg fyrir sólu.

 Vegna veðurblíðunnar gekk illa að hemja veislugesti innandyra og þessu lauk síðan með dansi á flötinn framan við hlöðuna.

 Megi svo ávallt verða svona bjart yfir ungu hjónunum og þennan eftirmiðdag.

 Það fæst ekki fjárveiting fyrir þessum  þó flotið í afturbeltunum sé það sama og í 8 hjólum og trúlega rigningarhaust framundan!!!. 


         Mega útlendingar kaupa bújarðir á Íslandi spurðu dönsku bændurnir sem komu til mín í dag? Þeim þótt ég fá gott verð fyrir mjólkina mína. Það sló á áhugann að heyra verðið á kvótanum en landverðið óx þeim ekki svo mjög í augum.
 Það versnaði í því þegar spurt var um þennan mikla og dýra/nýlega vélaflota á mörgum býlanna sem þeir höfðu ekið framhjá. Ég  sagði sem satt var(aldrei þessu vant) að íslendingar upp til hópa væru dótafíklar. Í þeim hópi væru nokkur hluti bændanna.
Þetta var skemmtilegur hópur og þó ég hefði verið ræstur út í miðjum slætti með 30 mín. fyrirvara bauðst ég til að sýna þeim hvolpana mína. Gædinn .ísl. búsettur í Danmörku ákvað að kaupa hvolp af mér. Ég vil fá þennan sagði hann og strauk hvolpinum sem kom fyrstur til hans. Sá var því miður seldur .  Þú heyrir í mér þegar ég hef skoðað útflutningsmálin sagði  kaupandinn, en hann valdi sér samt ekki annan úr þvögunni.

  Já það var tekið til hendinni og slegið í dag. Hrossaheystúnin sem við Einar höfum hjá Trausta vini okkar í Skógarnesi,(um 15 ha.) og háin hér heima, var tekin líka. Hrossaheyið var orði trénað og verulega úr sér sprottið eins og vera ber. Háin var frá því að vera moksprottin og niður í helv. hörmung. Þetta var samt allt tekið því nú þurfa þessi tún að gera sig klár fyrir beitina sem fyrst. Kýrnar sem fyrst og seinna fer hluti af fénu þar inn..

Og um leið og slættinum lauk var farið að hóta rigningu á fimmtudagskvöld.

  Það var lagt upp frá Miklholti um tvöleitið eftir þegnar veitingar þar. Við vorum tímalega fyrir fjöruna og menn slakir.
 Riðið var niður með Laxá í Stakkhamarsnes. Þaðan fjöruna vestur að Tröðum þar sem enn voru þegnar veitingar. Síðan var fjaran riðin til baka að Stakkhamri.




 Þetta voru um 100 manns sem allir komu heilir heim þrátt fyrir að nokkrir stigu af baki með öðrum hætti en ætlað var. Hér sést hluti hópsins staldra við meðan nælt er skeifu undir hana Kórinnu.



 Já, þetta er lífið og hreint ekki leiðinlegt.



        Á Stakkhamri beið okkar mikil veisla sem er eiginlega ólýsanleg.
Bændareiðin þetta árið var í boði hjónanna á Miðhrauni 1, Hrísdal og Vegamótum.
 Næsta ár kemur til kasta okkar syðst í sveitarfélaginu að gera eitthvað í málunum.
Þá reynir á breiðu bökin.

 Já og takk fyrir mig. (fleiri myndir í albúmi.)