Lúpínan átti að gera kraftaverk í uppgræðslunni og kostirnir voru margir. Aðalkosturinn var sá að eftir að hafa grætt upp, viki hún auðmjúklega fyrir öðrum gróðri.


 Mamma féll náttúrulega fyrir þessu eins og eðlilegt er og setti  niður Lúpínu í opna mela t.d. eins og sést hér fyrir miðri mynd.(Litli bletturinn). Lúpínan til vinstri á myndinni er að leggja undir sig mosa og annan gróður hægt en örugglega.

 

Já, stundum fer allt úr böndunum og hér sést ógnandi Lúpínuhersveitin kíkja framaf brekkubrúninni fyrir ofan aðal, aðalbláberjaforðabúr heimilisins.


 Hér sést vel hvernig óvinurinn er búinn að rótfesta undanfarana, niður í  bláberjalynginu. Þarna uppi var Lúpínan sett niður í  mel og út úr honum sækir hún í allar áttir.



  Já, innrásin í gamalgróna brekkuna er miskunnarlaust hafin, og trúlega óþarfi að spyrja að leikslokum..

  Það hefði nú ekki þurft margra ára tilraunir til að komast að þessum galla bjargvættarins hér á skerinu og  í framhaldinu hefðu menn haldið Lúpínunni frá öðru en uppgræðslu á örfoka eyðimerkum/söndum.

  En það er of seint að byrgja brunninn.........................

 Það var kærkomið þegar fór að rigna um helgina því gamlir menn þola illa i að taka þrjú greni í beit á þrem nóttum.

 Erfiðast er að þurfa að mæta í fjós að morgni eftir að vaka mismunandi mikið fram á nóttina.

  Það var svo fyrst í gærkveldi sem aftur gaf til veiðanna því ekki er farið, ef lítur út fyrir rigningu og lágt skýjafar. Nú brá svo við að ekkert var á grenjunum sem farið var á og voru 7 greni könnuð áður en lauk. Í kvöld var það síðasta tekið af láglendisgrenjunum og eru nú fjallagrenin eftir. Ekki er gert ráð fyrir að sé á þeim en ekkert er víst þegar rebbinn er annarsvegar.
 Því miður eru einhversstaðar þrjú óþekkt greni á þessu svæði sem búið er að fara yfir og verður erfitt að finna þau.


 Hér er frekar myndarlegt láglendisgreni í barði ofan á  háu  holti í mýrlendi.

 Rétt eins og hjá vörgunum á tveim fótum eru bústaðir rebbanna mjög mismunandi  allt frá ömurlegu kílræsi í skurðbakka uppí glæsileg fjallagreni þar sem sést vítt yfir.


 Það var ekki á þessu núna en þetta er frekar dapurlegur verkamannabústaður í móatorfu úti á miðjum mel. Þetta greni fannst fyrir tilviljun þegar Grundfirðingar í hestaferð fóru afvega, á leið vestur Löngufjörur. Það kostaði nokkur símtöl við Jón Bjarna  að finna grenið og dj. var mér kalt í roki og rigningu þegar ég lá þar í fyrsta sinn.



 Hér er alvöru fjallagreni en í þessari urð eru nokkrir inngangar  sem hugsanlega tengjast saman í urðinni.



 Og þegar gefst næði er kíkt á sms in og nokkur símtöl afgreidd í framhaldinu.



 Faraskjótarnir bíða hinir þolinmóðusta eftir vegi fjalla nýjum.

Já þessu er ekki nærri lokið en mesta törnin yfirstaðin. Nú mega hlaupadyrin fara að passa sig og það verður síðan reynt að finna óþekktu grenin á svæðinu því annars verður þar árviss framleiðsla.

  Að finna greni er mikið lotterí með lágu vinningshlutfalli. 

 




 

 Ég var og er dálítið svagur fyrir framsóknarleiðinni í skuldauppgjörinu.

Þegar ég rakst svo á nánari útfærslu á þessarri snilldarhugmynd á netinu, lá málið ljóst fyrir.

  Það kom forríkur Ameríkani í þorpið og bókaði svítuna á sveitahótelinu í viku. Hann borgaði 1000 pund í fyrirframgreiðslu.

Sveitavertinn varð mjög ánægður og borgaði húsgagnasmiðnum 1000 pund sem hann skuldaði honum.

Húsgagnasmiðurinn varð mjög ánægður og borgaði kaupmanninum 1000 pund sem hann skuldaði honum.

Kaupmaðurinn varð mjög ánægður og borgaði píparanum 1000 pund sem hann skuldaði honum.

Píparinn varð mjög feginn og borgaði þorpshórunni 1000 pund sem hann skuldaði henni (hún var búin að hóta að rukka eiginkonuna)

Þorpshóran varð mjög ánægð og borgaði hóteleigandum 1000 pund sem hún skuldaði honum fyrir herbergi til að stunda sína vinnu.

Svo kom Ameríkaninn niður í lobbíið og sagðist vera hættur við að vera í þorpinu og hóteleigandinn endurgreiddi honum 1000 pund.

Allir voru nú skuldlausir og ánægðir.

 Svona gæti Ísland verið í dag, ef þau Jóhanna og Steingrímur hlustuðu á Sigmund Davíð.