Við vorum 10 úr Fjörulallagenginu sem mættum kl 20.30 í hesthúsahverfinu í Grundarfirði á laugardagskvöldið.

 Þeir voru 5 Grundfirðingarnir sem tóku á móti okkur og einn bættist við síðar.

 Veðrið var ekki slæmt,stafalogn og kvöldsólin átti eftir að fylgja okkur mestallan tímann.

 Eftir að hafa leyft hrossunum að kljást, velta sér og slaka á, í nærliggjandi gerðum og náttúrulega fá sér einn lítinn öl var lagt á.

 Hesthúsahverfið er skemmtilega staðsett og maður er kominn á topp reiðgötur um leið og sest er í hnakkinn hvort sem farið er í austur eða vestur ( kannski ekki alveg öruggur á áttunum).


 Þarsem þetta var engin hraðferð var stoppað á öllum álitlegum stoppistöðum. Ásgeir  fór náttúrulega beint í að skyggna hylinn undir fossinum.

  Heimamenn gerðu lítið úr góðviðrinu, svona væri þetta alltaf þarna og þar sem þau  þekktu öll býsna vel til sunnanfjalls var ekki hafður uppi neinn áróður um logndagana þeim megin.



 Og þar sem gestirnir voru samansafn orðvarra prúðmenna spurði auðvitað enginn um, hvernig sunnan og suðaustanáttin væri þarna.



 Móttöku og fararstjórinn var bara þokkalega ríðandi þó maður væri nú ekkert að hafa orð á því við hann. Sá brúni var þó ekki lagður, fyrr en í hlaðsprettinum í ferðalok og þá urðum við eftir.


  Þetta var tímalaus ferð og þessi mynd segir nú kannski alla söguna um hvað var í gangi í blíðunni.

 Fjörðurinn var spegilsléttur og þótt ótrúlegt væri var engin fluga að angra okkur í ferðinni.



 Það urðu fagnaðarfundir með Dalsmynnis og Bergsbóndanum þrátt fyrir að hann hefði skilið betri helminginn eftir heima. Hún verður bara að mæta þegar farið verður  í kringum Stöðina.

 Bóndinn á Bergi hafði lagt á tvö fimm vetra og kom á móti okkur til að slást í hópinn. Þau eiga eftir að verða að einhverju nothæfu í höndunum á honum.

  Það drýpur smjör af hverju strái  sunnanfjalls en þar spretta ekki bjórkippur milli þúfna , eins og var raunin á næstsíðasta áningastaðnum.  Þetta er samt eitthvað sem við ræktunarmennirnir þurfum að taka til gagngerðar athugunar sem fyrst.



 Hér lítur Gústi yfir hópinn hinn ánægðasti með gang mála. Bjóruppskeran reyndist nokkuð góð þetta árið og Óli að taka við fararstjórninni.

 

 Trúlega hafa ekki margir skondrað jafn oft, upp og niður og allt um kring í Kirkjufellinu og Óli á Mýrum.

 Kvíabryggja blasti svo við  og það var velt vöngum yfir því hvort hún yrði orðin að nokkurskonar víkingarnýlendu áður en lyki..


 Já, menn urðu dálítið hugsandi yfir þessarri Kvíabryggjuumræðu.

 Já, nú var ég farinn að heimta örnefnalýsingar svo við Óli tókum forystuna yfir Hálsvaðalinn.

Ég ætla samt að hlífa viðkvæmum lesendum síðunnar við, hvað liggur á bakvið nöfnin á Berhólnum og Reiðhólnum.


 Hér erum við komnir hringinn og  þessi hlið fellsins er mest notuð til uppgöngu. Það kitlaði grenjaskyttuna að heyra, að uppi á fellinu væri tófugreni sem ekki væri lagt í að eyða.

 Þetta var alveg meiriháttar ferð sem endaði svo með alvöru kjötsúpu að hætti Gústafs í félagsheimili hestamanna á staðnum ásamt dálitlu framhaldsspjalli fram á kvöldið. 


 Takk fyrir okkur. 

 Nokkrar vel ritskoðaðar myndir í albúmi.


 

 Nú styttist óðfluga í að hann Sigur frá Hólabaki komi í sveitina til að bæta hrossastofninn.

Það lá fyrir að koma þyrfti upp hólfi fyrir kappann og komu nokkrir staðir til greina. Niðurstaðan var sú að hann yrði hjá mér, en til þess að það gengi yrði að girða upp tæpa km girðingu.

 Í annríki sumarsins var þetta nú ekki forgangsverkefni hjá mér og var málið farið að reyna verulega á taugar og magasýrur hrossaliðsins í Söðulsholti/ Hrossholti.

Þetta gerði það jafnframt óðfúst til að koma að verkinu af miklum krafti  sem það og gerði.

 Dagurinn var semsé tekinn í girðingarvinnu. Búið var að rífa þá gömlu og var því hægt að byrja á því eftir mjaltirnar að fara með tætara í girðingarstæðið.
 Þessi mynd sýnir sitt lítið af hverju. Umferðarþungann hér seinnipart föstudags. Hluta girðingarstæðis. Neglingargengið að negla upp net og neðsta streng og síðast en ekki síst óheyrilegan grasvöxtinn í úthaganum. Já það drýpur smjör af hverju strái í landnámi Þórðar Gnúpu heitins.

 Hér voru vanir menn á ferðinni og skipt niður verkum. Ég  dró út vír og net og stjórnaði strekkingu. Tveir komu staurunum niður hratt og örugglega. Meira að segja ég, gat ekki sett út á línuna þegar reynt var að  kíkja út hlykki á girðingunni.


  Síðan sáu tvö um neglinguna og trúlega munu strengir og blöðrur  ergja þau á morgun.



 Þetta skotgekk, þrátt fyrir að það væri eiginlega óvinnufært vegna veðurs en logn og sól gerði þetta
dálítið erfitt.
 Nú á eftir að skella rafstreng efst. setja streng  með einum skurði og búa til eitt hlið. Síðan mæta hryssurnar á sunnudag og höfðinginn sjálfur á mánudaginn.

 Eins og ég sagði tamningagenginu alltaf. - Ekkert mál.

 Svo er það Kirkjufellið annað kvöld.

Þriðji göngudagurinn rann upp, aldrei þessu vant engin þoka og allir frekar léttklæddir þegar lagt var í hann. Þó allt innan siðsamlegra marka. Stefnan var á Hornvíkina, yfir Kýrskarðið og svo vaða yfir ósinn og enda í Höfn hjá Jóni landverði. Því miður var engin sól svo við höfðum ákveðnar efasemdir um kökubakstur. 5 úr hópnum ætluðu svo að auka hraðann  þegar komið væri upp í Kýrskarðið og fara lengra, alla leið í Hvannadalinn. Það var töluverð viðbót við gönguplan dagsins. Í Hvannadalnum er kambur (reyndr 2) sem gengur góðan spöl út í sjóinn og mjög flott að horfa á Hælavíkurbjargið og fuglana þaðan. Ég set hér inn myndir frá Guðrúnu sem sýna þetta vel.

Gengið út á Langakamb.

Langikambur, Hornbjarg í baksýn.
Þegar fór að halla niður hinu meginn í Kýrskarðinu var víða töluverður snjór og skaflarnir sumir brattir. Á einum stað var smápríl og  greinilegt að skarðið heitir ekki Kýrskarð vegna þess að menn hafi farið þarna með kýrnar yfir. Alla vega er alveg á hreinu að Dalsmynniskýrnar færu þetta ekki.

Hér sést Kýráin koma niður hlíðina og þessi á drumbnum eru komin yfir Hafnarósinn á Kýrvaðinu.
Þegar komið er niður að Hafnaósnum þarf að vaða hann á svokölluðu Kýrvaði. Vaðið er langt og vatnið ískalt enda leysingavatn í Kýránni. Botninn er mjúkur leir og sandur. Vatnið var mest upp fyrir hné en sumir óðu á bakaleiðinni alveg upp í fjölskyldudjásnin og breyttu nafninu á vaðinu í Brókarvað.

Flottur baksvipurinn á mér.

Við gengum svo yfir sanda og melgresishóla að Höfn. Þar hefur landvörðurinn aðsetur í tjaldi. Þarna er hann svona 7-9 vikur á ári. Þarna var samt verið að reisa betri aðstöðu fyrir hann og einnig var verið að endurnýja salernin. Okkur skildist að töluverð umferð væri búin að vera þarna og einn hópur var nýkominn með bát og ætlaði að ganga í 6-7 daga með allt á bakinu þarna milli fjarða.
Í Höfn eru leifar af salthúsum og fleiru og einnig er þarna björgunarskýli. Eftir að Jón landvörður hafði haldið smá fyrirlestur um skófatnað, hann var ekkert allt of hrifinn af gönguskóm, taldi gúmmístígvél mun heilsusamlegri og hentugri á þessum slóðum, var haldið heimleiðis. Við ætluðum að fara Standavað en Jón hélt að það væri of fallið að og því var Kýrvaðið farið aftur. Síðan var gengið með Standahlíðinni í átt að Hornbæjunum. Þarna eru víða fallegar rekavíkur og bergstandar í sjó fram.

Stiklað á stóru. Hornbjarg og Miðfell í baksýn. Glittir í Hornbæina.
Nú lá leiðin um Almannaskarðið og þar sem sólin var farin að skína og allir rötuðu heim í vitann létu menn af öllu skipulagi og lögðust í sólbað eða náttúruskoðun. Við Sif vorum mjög fegnar að hafa ekki haft sólina hina göngudagana. Það var eiginlega óbærilega heitt að ganga upp Almannaskarðið í sól og logni. Þá var nú betra að hafa skýin.
Kvöldið fór aðallega í að reyna að ljúka sem mestu af nestinu.
Síðasti morgunninn rann upp. Það var frekar bjart yfir og von til að við sæjum meira af landinu á siglingunni til Norðurfjarðar. Allur farangur átti að vera kominn að togvindunni upp úr kl. 10 og þegar búið var að ryksuga og yfirfara herbergin var byrjað að trilla með töskurnar. Flestar höfðu heldur lést.

Hópurinn að bíða eftir bátnum.
Von var á Reimari á Sædísi upp úr hálfellefu með hóp. Vel gekk að selflytja allt frá borði og okkar dót til skips. Sjórinn alveg sléttur og hraðinn 22 hnútar???? (Sá það á einhverju siglingatækinu)
Útsýnið flott og í lokin ein mynd af Drangaskörðum.

Flestir ætluðu svo í Krossneslaugina en við Sif brunuðum áleiðis í Borgarnes. Eitt stopp í fjöru að ná í nokkur sprek, hamborgari á Hólmavík. Þar voru hamingjudagar að bresta á og á öllum húsum voru rauð hjörtu með hamingjutextum. Nokkur sýnishorn:
Ást er að setja niður kartöflur-saman.
Hamingja felst ekki í flottri bískúrshurð. (ljót hurð þar á bæ)
Ást er að færa honum einn ískaldan.

Við erum strax farnar að spá í ferð að ári. Veit reyndar ekki hvað ég á að halda.
Fékk svohljóðandi SMS: Er farin til Grænlands. Sif
Kannski er hún farin í könnunarleiðangur og er að skoða vænleg fjöll og gróðursæla dali.