Afastelpan heimtaði æfingartíma eftir leikskóla enda afleitt útiveður í dag.

 Við skriðum varlega upp á síðasta holtið þaðan sem sást heim á grenið.

Klukkan var um níu að kvöldi.

Það voru um 500 m. á það og ekki fór á milli mála að þar var blómlega búið.
 Læðan fyrir utan og nokkrir stálpaðir hvolpar  kringum hana.

 Við áttum alveg eins von á því að þarna væri einstæð móðir í búskapnum, því um veturinn hafði refur af þessum slóðum lotið í gras. Það kom líka á daginn.

 Það hafði verið mikið basl á félögum mínum þarna árið áður, læðan orðið vör við þá og einfaldlega sást ekki meira.

 Nú átti að fara varlega í þetta og liggja í um 200 m. fjarlægð svo við biðum rólegir eftir að
að sú mórauða færi á veiðar. Það var nánast logn en sú litla gola sem var, stóð af greninu til okkar.



 Þegar hún yfirgaf grenið hélt hún eftir holtaröð til austurs beint framanvið okkur í um 400 m. fjarlægð.  Það var útilokað að hún hefði haft veður af okkur eða orðið vör við okkur en tvisvar stoppaði hún samt og leit  ákveðið í áttina til okkar.

 Við gáfum henni góðan tíma til að koma sér í burtu og komum okkur síðan að barðinu þar sem skyldi legið. Það gerði áttleysu um nóttina sem var bíbölvað sérstaklega í þessu tilviki og þó að færi ágætlega um okkur og við gætum fengið okkur kríu til skiptis leit þetta því verr út eftir því sem leið á nóttina.

 Við urðum alls ekkert varir við þá mórauðu hvorki í gegnum sjónauka eða fuglana á svæðinu.

Gallinn við staðsetninguna var sá að ekki sást mikið yfir svæðið og um fimmleytið fór ég á stjá upp á næsta holt og skannaði umhverfið.

Í u.þ.b. km. fjarlægð sat sú mórauða uppá háu holti og vissi greinilega að hér voru illmenni á ferðinni og hvar þeir voru staðsettir.

 Nú fór að styttast í fjós og ákveðið að fara leið B.

 Félaginn sendur heim en ég myndi færa mig á annan stað þar sem væri skotfæri á grenið annarsvegar, og á næsta holt hinsvegar en þar væri líklegt  að hún kæmi fram til að kanna hvort eitthvað óhreint væri eftir þegar hún sæi félagann fara.

 Sólin var löngu komin upp og það fór ekki hjá því að sækti svefn að bóndanum.

Enda fór svo að ég hafði dottið  út í um klukkutíma þegar ég hrekk upp.

 Eftir að hafa skannað svæðið fannst mér vera eitthvað í gangi hjá fuglum bakvið holt í áttina frá greninu og skömmu seinna kemur móra þar fram á holtið. Hún var utan færis og leit rannsakandi í áttina til mín áður en hún hvarf til baka. Þarna tók hún ekki vind af mér og í trausti þess að hún væri á leið á grenið setti ég mig í stellingar og beið hinn rólegasti.

 Þrem tímum seinna vissi ég að þetta væri orðin vonlítil barátta, hringdi í félagann og bað hann að koma og hjálpa mér við að kalla út yrðlingana.



 Við læddumst varlega upp í goluna  að greninu, settum okkur í stellingar og reyndum að kalla hvolpana út, ekkert gerðist. Eftir aðra tilraun fór ég að grenmunnunum og sannreyndi það að hér var galtómt greni.


      Þessi var ekki eins heppin þegar við hittumst fyrir tilviljun. Ekkert aukaskilningavit á ferðinni þar, nema kannski hjá mér

 Ég verð að viðurkenna það að ég fylltist hrifningu yfir snilldinni hjá lágfótu, þó ég reyni að telja mér trú um að það hafi verið grís hjá henni að koma að greninu og tæma það meðan ég svaf. Hún hafi svo tekið vind af mér á leið með hvolpahópinn austur holtin og í framhaldinu kíkt á mig þegar ég sá hana nývaknaður.

 Stundum er þó eins og eitthvað óþekkt skilningarvit sé í sumum rebbunum og er þó ekki á bætandi.

Já, það eru ekki alltaf jólin í veiðinni.

 Fyrir margt löngu var það fastur liður hjá okkur, nokkrum Eyhreppingum að fara ríðandi á Oddann.
Það var á þeim tíma sem Dalamenn héldu hestamót sitt á Nesodda um mánaðarmótin júní/júlí.

Þessar ferðir voru með ýmsum hætti, oftast riðið inneftir daginn fyrir mót og til baka daginn eftir.

Fyrstu árin mín í þessum ferðum létu menn sig oft hafa það að ríða til baka um nóttina eftir skrallið og var þá komið heim í morgunsárið.

Það var síðan eitt vorið að ég var eitthvað upptekinn og hafði ekki tök á að eyða helginni í þetta. Ég var hinsvegar með hóp á járnum m.a. tamningartrippi og þótti illt að sleppa svona ferð.

 Málalyktir urðu þær að ég reið með félögunum inn að Ketilstöðum kvöldið fyrir mótið og ætlaði síðan að fylgja þeim til baka á mánudeginum.

 Það gekk hinsvegar ekki upp og því átti ég fimm hross inn á Ketilstöðum þegar gleðimennirnir voru komnir til byggða á nýjan leik.

 Ég tók síðan nótt í það, að sækja hrossin nokkrum kvöldum seinna og eftir að hafa með miklu harðfylgi komist hjá því að sitja veislu hjá Guðmundi vini mínum Ketilstaðabónda reið ég einn út í sumarnóttina með mín 5 hross.

 Þau voru öll reiðfær en tvö þeirra ekki meira en það.

Það var logn og þegar leið á kvöldið varð mjög lágskýjað og niðaþoka á hluta leiðarinnar.

Það var dólað í rólegheitum, stöðug hestaskipti eftir fyrirfram ákveðnu kerfi og hrossin færð af vinstri hlið á þá hægri eða öfugt . Þetta var á þeim tíma sem hross áttu að teymast við allar aðstæður og lögð vinna í það.

Við Svínavatn var stoppað drjúga stund, eftir fjórir áfangar en tvo þá síðustu yrði lagt á aðalklárinn og bundið upp á hinum fjórum. 

Þarna var lagt á jarpan fola sem var stundum dálítið ókyrr að hleypa manni á bak.

Það getur verið fljótt að myndast flækja ef verið er að hringsnúast með 4 í taumi en þetta hafðist allt í rólegheitunum og í hnakkinn komst ég og af stað í rétta átt.

 Það höfðu orðið til margar vísur um nóttina, ferðin og aðstæðurnar buðu einhvernveginn upp á það að allskonar stuðlað bull rann í gegnum hugann um ólíklegustu tilefni.

 Sumt af þessu var eðli málsins samkvæmt algjör bölvað bull,  þó ódauðleg snilldarverk slæddust að sjálfsögðu með.

 Sá hluti þessa kveðskapar sem ekki gleymdist jafnóðum er löngu týndur og tröllum gefinn jafnt sá ódauðlegi og hinn.

Nema ein vísa.

Sem flokkast undir bullið en ekki þessar ódauðlegu.

 Hún hefur aldrei verið sett á blað en bankar uppá reglulega, stundum með nokkurra ára millibili.

 Ef þessi vísa  hefði ekki orðið til,  væri þessi ánægjulega júnínótt á  Rauðamelsheiðinni í stafalogni og niðaþoku löngu gleymd eins og svo margar sambærilegar.

 Hún varð til um leið og ég komst í hnakkinn á þeim jarpa  og stefnan var sett í rétta átt að næsta áningarstað við Heiðarbæ.

Þokan hér er þykk og dimm.
Þokki í skapi er slakur.
Einn á ferð nú er með fimm.
Ofurlítið rakur.