Svanur komdu aðeins,sagði mín heittelskaða þar sem hún sat í tölvuverinu og þvældist um netheima.

 30 ára + sambúð hafði kennt mér það að svona málrómur þýddi bara eitt.

Það var verið að setja eitthvað ferli í gang þar sem ég yrði í tapliðinu.

Ég var ótrúlega lengi að koma mér að tölvunni.

Þar uppgötvaði ég, að það vorum við félagi Vaskur sem værum í vondum málum.

 Mín heittelskaða var semsé inni á heimasíðunni hjá henni Maríönnu á  Stórhól sem var nú útaf fyrir sig allt í lagi.

 Skandallinn var sá að þar var því lýst af mikilli nákvæmni hvernig hann Skundi sem er/ var fallega loðinn BC lenti í klippingu og leit eftir það út eins og ofvaxinn Poodle. Nú eða ljón sem var dálítið skrítið á litinn.

 Það er nefnilega búið að vera deilumál til margra ára hvort ekki væri rétt að taka hann Vask og snyrta hann dálítið.

 Við Vaskur þverneituðum því jafnan, vörðumst fimlega og bárum ýmsu við.

Yngri bóndinn sem er alltaf ákaflega tillögugóður þegar verið er að bögga þann eldri, lét gjarnan það álit í ljós í þessari umræðu að óvíst væri að sá með klippurnar myndi lifa af slíka aðgerð.

 Allavega væri ljóst að ekki dygði að setja bitmúlinn á villidýrið, heldur yrði að fá dýralækni til að svæfa hann meðan aðgerðin stæði yfir.


Það er ógaman að lenda á milli tannanna á fólki en að lenda á milli tannanna á Vaski hefur engum reynst gott.

 Það hafði verið fjárfest í bitmúlnum þegar kind no 2 lenti í saumaskap fljótlega í upphafi tamningar.

Reyndar var Vaskur ætlaður í sölu í upphafi, þar sem einungis tíkum var haldið eftir úr gotum, en í fyrsta lagi var hann fádæma erfiður í tamningu og í öðru lagi afrekaði hann það að bíta Rauðkollsstaðabóndann þrisvar á nokkrum mánuðum.

 Það var eftir það sem ég tók þá ákvörðun að þessi hvolpur myndi aldrei verða seldur.

Ég hef aldrei séð eftir þeirri niðurstöðu.

Ég hef reyndar heldur aldrei séð eftir þeirri ákvörðun að láta fjarlægja úr honum kúlurnar í fyllingu tímans en það er önnur saga.

 Nú varð semsé ljóst að öll rök voru þrotin og einhver hársnyrting yrði ekki umflúin.

Sem betur fer erum við Vaskur fullir trúnaðartrausts hvor til annars.

 Þetta reyndist síðan mun auðveldara en rýja rollurnar því Vask fannst þetta bara skemmtilegt þegar til kom og lá við að hann malaði  á meðan snyrtingin fór fram.



 Mér finnst þetta nú samt vera meðferð sem ekki er höfðingja sæmandi og eins og sést hér að ofan er hann búinn að átta sig á að leikið hefur verið á hann.

En nú er ég búinn að sannfæra hann um að þetta sé allt Maríönnu á Stórhól að kenna.

 Um leið og ég opnaði dyrnar út á pallinn renndi smyrill sér á lágflugi inn yfir garðinn.

 Hann var fljótur að láta sig hverfa út yfir tjörnina og svo til austurs.

Hann hefur verið hér í vondum erindagerðum hugsað ég, en kannski er ekki hægt að halda því fram þegar hann er að reyna að bjarga sér eins og við hin.

Ég var á leiðinni í pottinn og orðið rökkvað þrátt fyrir vaxandi tungl enda klukkan  hálf ellefu.

  Það upphófst svo mikið fuglaskvaldur í skjólbeltunum þegar aftur komst ró á.
 Þrestirnir voru í yfirgnæfandi meirihluta en stelkurinn  og fl. blönduðu sér í .þessar kvöldumræður.

Úti á tjörninni lét stokkandarparið heyra í sér en álftaparið var búið að yfirgefa svæðið en myndi væntanlega vera mætt aftur í fyrramáli þegar bóndinn færi í fjós.



 Og hvíti stelkurinn er mættur í Söðulsholt í a.m.k. þriðja sumarið sitt þar og er ákaflega velkominn hjá tamningarfólkinum sem hann bregður sér stundum með í útreiðartúrunum.



 Hér er hann að snyrta sig í fyrir tilhugalífið á þessari ársgömlu mynd en gróðurfarið er nú ekki alveg komið á þetta stig enn þetta vorið.


 
 Kannski er þetta afkomandi þess hvíta sem hélt sig hér niður í Dalsmynnisflóanum árum saman
fyrir um 10 - 15 árum.

 Heimskulegt og óskiljanlegt hjá honum að flytja sig til Einars en svona er lífið.



 Og hérna er hann að fara með morgunbænirnar fyrir Iðunni og veitir ekki af.

 
Það hefur svo verið gaman að fylgjast með gömlu arnarhjónunum  vestur í Gilsfirði koma sér fyrir og nú er bara að vona að betur gangi hjá þeim en í fyrra. Sjá hér.


Þetta er svo mikli annríkishelgi hér í Dalsmynni enda kominn sá tími að rauðu dagarnir í dagatalinu eru ekki að virka eins og til er ætlast.

Ég sannfærði mig um það í morgun, að ekki væri hægt að hræra upp í haughúsinu í logninu og dreif  mig af stað austur á Selfoss áður en færi að kula.

 Símafundirnir eru hundleiðinlegir.

Ég hef aldrei áður komið á suðurlandið á þessum árstíma og sjá nánast engan mun á gróðurfari þar og hér vestra. Yfirleitt hefur mér fundist muna um 1/2 mán. vorkomunni þar og hér.

 En þar eru næturfrostin að stoppa allt af. rétt eins og hér á nesinu.

Byggsáningin sem átti að vera komin af stað var sett í bið/frost en næturfrostin eru ekki alvond því nú er hægt að komast um akra og tún til sand og mykjudreifingar.



 Her er verið að dreifa skeljasandinum á nýbrotið flag sem verður í byggrækt nokkur ár, en mun síðan verða að túni.

 Við Söðulsholtsbóndinn tókum sinn daginn hvor, í sanddreifingu á nýju akrana okkar og dreifðum samtals um 140 tonnum af sandi.



 Húsfreyjurnar tóku svo völdin sumardaginn fyrsta og það var byrjað á nokkurri tiltekt. Hér er margvíslegum verðmætum rótað miskunnarlaust í timburgáminn.



 Seinni sprautun á lambablóðsóttarefni var drifin af og tekið undir allar ær og gemlinga í leiðinni.
Ágætis útkoma virðist vera á sæðingunum hjá henni Guðnýju, en fjórir gemlingar af 30 trúlega geldir sem er óvanalega mikið hér, en þætti trúlega lágt hlutfall sumstaðar þar sem dularfull fósturlát grassera.

      
                Aðstæður til sinubruna voru  góðar, jörðin mjög rök en sinan skraufaþurr og brann hratt.

 Sinubruni er umdeildur en á þessum grasgefnu mýrum hér, er annaðhvort að fjarlægja sinuna með þessu móti eða gefa beitarnýtingu á landinu frá sér. Hér er verið að brenna  geldneytahólfið
og vorbeitarhólf fjárins var tekið líka.

 Og bóndinn sem var orðinn linur til verka eftir hóglífi vetrarins er óðum að
 komast í vinnufært form.