Dráttarvélar nútímans eru háþróuð tækniundur , uppfull af allskonar rafmagnsfídusum og tölvuheilum.

 Þegar minnst varir geta þær átt það til að stoppa í miðju verki og gefa viðvörunarljós og villikóða eða nefndu það bara.

Þá er hringt í þjónustufulltrúann sem í okkar tilviki er hann Össur í Jötunn Vélum, og hann slær villukóðann  inn í tölvuna hjá sér og segir okkur svo hvað tengi það er sem komin er spanskgræna á eða e.h. þ.h.

 Sjaldnast sleppum við nú samt svona vel en það er önnur saga.

 Það var hinsvegar gamli Deutsinn okkar sem er algjörlega laus við þetta rafmagnskjaftæði sem var að ergja okkur aldrei þessu vant
.
Kúplingin fyrir aflúttakið virkaði ekki og eftir miklar pælingar var niðurstaðan sú að rörsplitti í öxli í kúplingshúsinu væri brotið.

 Til þess að komast að splittinu þyrfti einungis að opna lok ofan á kúplingshúsinu.

Því miður þurfti hinsvegar að taka húsið af traktornum til að komast að lokinu.

Og þar sem nokkrir dagar voru í slátt og kreppa í landinu réðust bændurnir á traktorinn.



 Húsið losað, aftengt og híft af.



 Þegar svona var komið mundum við að í vélinni var orginal kúplingin sem hefur verið mikið og illa notuð síðan 1984. Þegar kom í ljós að allt í hana var til hjá Þór og búið að ná hæfilegum kreppuafslætti á tiltölulega gott verð var skipt um hana með hraði.



 Það var síðan kíkt á eitt og annað í leiðinni því þetta er vél sem hefur aðeins verið sett hráolía á annað slagið svo hefur hún bara verið keyrð og keyrð.

 Verkfæraskápurinn sem við fjárfestum í stútfullum af verkfærum í vetur, kom í góðar þarfir og hefur trúlega farið langt í að borga sig upp í aðgerðinni.


 Annars er það búvélaverkstæðið í Vélabæ sem þjónustar okkur. Þar fer saman einstök lipurmennska, góð þjónusta og reikningar sem manni finnst alltaf vera sanngjarnir.


Og nú er brostinn á þurrkur, á alveg hárréttum tíma og fyrri slætti í Dalsmynni gæti lokið á fimmtudaginn ef allt gengur upp.

 Eins og dyggir lesendur heimasíðunnar vita er ég ákaflega vel kvæntur.

Reyndar mun betur en ég á skilið.

Það sama verður því miður ekki sagt um konuna mína, en það er náttúrulega hennar vandamál.

 Stundum reyni ég þó að vera eins og góðir eiginmenn eiga að vera, bjóða henni út í mat eða eitthvað.
Það er þó alltof sjaldgæft.

 Nú bauð ég henni semsagt út að borða og til að hafa þetta almennilegt var farið í fjöruhlaðborðið í Hamarsbúð á Vatnsnesi.


Hamarsbúð stendur við eina glæsilegustu fjárrétt landsins sem að auki er í alveg einstöku umhverfi.



Það var byrjuð að myndast biðröð við Hamarsbúð um sexleytið þegar við mættum, en húsið opnaði kl. 7.



 Þetta var eiginlega ólýsanlegt veisluborð og sama hvað var tekið á diskinn, allt hvað öðru betra.



 Það var þröngt setinn bekkurinn í tjaldinu þegar kom fram á kvöldið en þar var lifandi músik og söngur allan tímann.



 Öll bílastæði gjörnýtt og rúmlega það.

 Og Steini frá Svelgsá  ( t.v.) nú í Hippakoti í Fitjárdal sem er teinréttur enn, virðir fyrir sér allskonar lostæti á fiskitrönum staðarins. Mín heittelskaða hafði nú óþarflega mikinn áhuga á því líka.

 Húsfreyjurnar á Vatnsnesi eru algjörlega að standa sig í þessu sem öðru.

Matseðillinn o.fl. .Hér

Það gæti svo alveg verið að maður kíki við hjá þeim aftur.

 Ég lagði hjólinu, skannaði svæðið vel með kíkinum og gerði svo riffilinn kláran.

 Það var verið að fara á Geithellisgrenið og mér var minnisstætt þegar síðast var á því, að þá mætti ég refnum á blindhæð  rétt eftir að ég yfirgaf hjólið.

 Hann var mun viðbragðssneggri en ég, og við sáumst ekki aftur fyrr en um þrjúleitið um nóttina.



  Ég leit í kringum mig þarna innst á Núpudalnum þar sem ég þekkti hverja þúfu og stein og það kom smá depurð í hugann þegar öll örnefnin sem eru flest horfin úr notkun blöstu við.



 Hvítuhlíðarkollurinn og Hvítuhlíðargilið munu þó endast meðan leitir eru framdar á svæðinu því öll skipulagning er miðuð við þau sem kennileiti.



 Hér glyttir í Geithellirinn hægra megin undir klettinum en af honum er nafnið á Geithellistungunum dregið. Þær ganga að vísu aldrei undir öðru nafni en Tungurnar í daglegu tali þó grenið á svæðinu sé aldrei kallað annað en Geithellisgren.



 Þessi klettur fyrir miðri mynd heitir því furðulega nafni Grenstrípur.



 Hér er svo eina grenið sem vitað er um í Núpudalnum og í mínum huga flottasta grenið sem ég fer á .

 Nokkurnveginn hlutlaust álit.

Það hefur ekki verið á því í nokkur ár og ég var hæstánægður þegar svo reyndist líka nú.

Sem betur fer er til ýtarleg örnefnaskrá yfir dalinn og glöggur maður getur rakið sig eftir þeirri lýsingu ef áhugi er á.



 Ég hafði snúið undir mér löppina fyrir nokkrum dögum og var feginn þegar ég kom að hjólinu aftur.

Ekki skemmdi útsýnið suður Núpudalinn þá ánægju.

Það gengur mikið á í grenjavinnslunni þessa dagana og spurning um hvað af því kemst á netið.