Það er ekki óalgengt að þéttbýlisbúinn verður sér úti um hvolp  til sálubótar og skemmtunar.

 Þetta gengur oft býsna vel til að byrja með en því miður verður hvolpurinn á endanum stór.

Og þá byrja stundum vandræði.

Einhverra hluta vegna verð ég svo var við ótrúlegan fjölda slíkra vandræða.

 Þeir eru orðnir býsna margir hundarnir sem ég hef tekið og reynt að gera eitthvað úr með misjöfnum árangri.

Nú er ég hættur því nema í algjörum undantekningartilfellum.



 Þetta er hann Tinni frá Staðarhúsum og hann er nýjasta dæmið um slíka undantekningu.

 Ég hélt nú að hann væri gjörsamlega heyrnalaus í upphafi en trúlega hefur hann ekki skilið sveitamálið.

 Allavega er hann kominn með ágæta heyrn og er trúlega bara hlýðinn að upplagi.



 Hann er orðinn mjög áhugasamur um kindurnar og hér er hann í einum af fyrstu æfingunum, mjög yfirvegaður og áhugaverður nemandi.



 Hann er með góða fjarlægð og þó hann sé enn dálitið heftur í skilningnum lítur þetta allt vel út.



 Þetta er nú í plati því ég er ekki farinn að kenna honum að reka enn.



 En það er alltaf eitthvað, því þegar hann kom stakk hann aðeins við á öðrum framfæti.

Þetta er svo heldur að ágerast og nú er kennslu hætt í bili þar til búið verður að greina hvað er að.

 Þetta hundablogg er svo bara til að koma ykkur í hundastuð, því ekki er ólíklegt að næsta blogg verði um æsispennandi fjárhundakeppni sem verður við Blönduós um helgina.
Hér fyrir neðan sjáið þið hvað er glímt við þar.

 Nú er rólegt yfir mjólkurframleiðslunni hér.
 
 Hinsvegar hefur refsiglöðum stéttarbræðrum mínum tekist að rugga bátnum rækilega og hleypt af stað mikilli umræðu með því að herja út margrætt frumvarp til að herða á kvótaruglinu.  

 Engu ætla ég að spá um hvernig sú umræða endar en hún er afspyrnuslæm fyrir stéttina.

 Vegna mikilla anna á haustmánuðum  er kúaburði mjög stillt í hóf þessar vikurnar þar til síga fer á október.

 Nú stendur því yfir rólegasti tími fjósaverka og rólegheitin eru algjör þegar heilbrigðið er frábært og allt gengur vel.
Hér er ekkert stólað á beit núna, heldur er gefið inni en flestum kúnum hleypt út til málamynda.

  Þó nautgriparæktin sé aftarlega á áhugalistanum hjá mér og blessuð landnámskýrin sé ákaflega lágt skrifuð sem framleiðslutæki ætla ég að segja eitthvað fallegt um nokkrar kvígunar á bænum.

 Það er öllum hollt að leggja eitthvað á sig fyrir heimilisfriðinn.


 
 Þetta er hún Vanja no. 106 Hræsingsdóttir. Hún skilaði 6266 l. á sínu fyrsta mjaltaskeiði.
Skapgóð og þokkaleg í mjöltun þó júgrað sé dálítið svona landnámskúalegt.



 Álfadís  108 er enn mjólkandi en komin í um 6.200 l. Hún er undan Jaxl og fín í skapi, aðeins mismjólka og síðan er 1 varaspeni að hætti l..............


Lissý 102 er undan Stássa og skilaði 5450 l. Hún er stygg og vör um sig og kastar gjarnan af sér vatni við mjaltir sem þykir ákveðinn galli hér . Í lagi að öðru leyti.



 Þetta er hún Linda 117 undan Hræsing. 5150 l. kvíga. Afspyrnuróleg og yfirveguð og góð í mjöltun.

 Af alþekktri tillitsemi við íslensku landnámskúna ætla ég svo að ljúka þessari nördaskýrslu hér.

 

Þeir sveitungar og sýslungar mínir sem voru farnir að trúa því að bongóblíður sumarsins væru eitthvað varanlegt ástand eru nú búnir að ná jarðsambandi á nýjan leik.

 Norðaustan áttin sem er búin að hamast á okkur linnulaust í viku ásamt tilheyrandi kólnun hefur enn og aftur sýnt okkur rækilega að eftir sumar kemur haust.



Og kindurnar sem  hópast niður í fölnandi hlíðina, úr sveljandanum innfrá eru líka ótvírætt vitni um þennan raunveruleika.


 Akrarnir í Hrossholti eru farnir að gulna og ef allt næst af þeim í fyllingu tímans skila þeir  Einari byggbónda, toppuppskeru eins og aðrir byggakrar í Eyjarhreppnum.

 Þó bændurnir haggist ekki og verði einungis léttara um andardráttinn í  15 + metrum  er trjágróðrinum enn eðlislægt að bogna undan þessari aðalóvinaátt sinni.

 En Eldborgin haggast ekki frekar en hinir vinir mínir á Austurbakkanum.

Já, bráðum kemur hrímkalt haust.