Það var mikil breyting á stillingum sáðvélarinnar að fara úr 200 kg af byggfræi á ha. niður í 8 kg af Doðrufræinu. Ekki var það svo slæmt að geta minnkað áburðargjöfina niður í um 100 kg á ha. úr 300 kg.

 Það var verið að sá fyrsta olíufræinu, Akurdoðrunni og þó að maður viti lítið um áburðarþörf og árangur og heilmargt annað þá mun þessi sáning segja okkur ákveðna hluti varðandi framhaldið.



 Doðrufræið er örsmátt og magnið í þennan 1.5 ha. sem sáð var í þessi 12 kg voru eins og krækiber í helvíti þegar það var komið í stóru sáðvélina.



 Ég var fyrir löngu búinn að ákveða að koma ekki nálægt vetrarrepjuræktun vegna óvissunnar um uppskeru en þegar útlit er fyrir að komin sé olíujurt sem nái þroska yfir sumarmánuðina þá fer þetta að  verða mun áhugaverðara.

 Kannski finnast sumarafbrigði af sumarrepju eða nepju sem ná að þroskast hér og þá verður spurning um hvað verður ofaná í ræktuninni.

 Hér í Eyjarhreppnum verður trúlega sáð í á milli 10 og 20 ha af doðrunni og gaman að sjá hvað kemur útúr því.

 Ekki síður spennandi að sjá hverju Jónatan Hermannsson kemst að á Korpu í sumar.
 Þar verða gerðar tilraunir með Doðruna, sumarrepjuna og nepjuna.


 

 Ég og félagi minn vorum djúpt sokknir í að grafa upp sögur af góðum hundum frá síðustu öld þegar sauðburðurinn tók af okkur völdin.

 Það kemur hvað eftir annað upp þegar menn rifja upp gamlar hundadáðir, að í leitum og innrekstri þegar átti að láta góðan vel taminn hund vinna eitthvað erfitt verkefni setti hundseigandinn alltaf það skilyrði að aðrir héldu í hunda sína meðan sá góði kláraði málið.

Skyldi ekki einhver kannast við slík dæmi ennþá.

Um sauðburðinn hefur það víða verið óskrifuð regla að halda hundunum frá lambfénu, enda rollurnur harðskeyttar  þegar lömbin eru ung. Þannig hefur það löngum verið hjá mér nema á Lubbatímanum ( ' 72 - ' 82.) enda fátt ömurlegra en rolla á fleygiferð eftir skíthræddum hundi.

Núna eru hundarnir óspart notaðir enda full virðing borin fyrir þeim af flestum ánum.  Ef einhverjar eru mjög harðskeyttar er þó hundunum haldið til hlés, því þó þeir ráði við málið verður að virða  móðurréttinn og ekki að setja upp óþarfa átök.

    Tinni, Snilld og Dáð halda utanum lambféð ofan ristarhliðs meðan ég opna hliðið neðn þjóðvegar.

 Það er eitt af lotteríum lífsins að koma lambfénu ótjónuðu niður fyrir þjóðveg þvi flestir ökumenn nútímans hafa engan sans fyrir því hvernig unglömb geta hagað sér.

 
 Svona nálægð hefði nú ekki verið þoluð í gamla daga en þetta sýnir hver staðan er þegar rollurnar treysta því að hundarnir sýni ekkert óþarfa áreiti.



 Hundarnir stoppa féð af við veginn ef bíll er á leiðinni.


                                                                 Tinni, Dáð og Snilld.

 Þeir læra svo að bíða ofan vegar meðan bóndinn lokar hliðinu því yfirkeyrður hundur er ekki mikils virði.

Og þeir sem kunna sögur af góðum hundum frá síðustu öld eða geta bent á heimildarmenn að þeim, mættu hafa samband.

 Það er ekki síst verið að leita að fyrstu skosku (BorderCollie) hundunum og afkomendum þeirra.

Þó kindin væri komin á tal fór ekki milli mála að fóstrið sem var að koma var löngu dautt og ekki sérlega vel lyktandi.

 Þetta var samt ekki alslæmt því það er orðinn langur listi af lömbum sem koma þarf undir stjúpmæður. Bæði þrílembingar og tvílembingar undan gemlingum, sem keppast um það hver um annan þveran að skila tveim lömbum í heiminn.

 Það var því græjuð stía í hvelli, sóttir tveir tvílembingar undan sitt hvorum gemlingnum og þeir baðaðir vel upp úr legvatnsbollunni.
 Áður en ærin var sett til þeirra var ákveðið að hreinsa úr henni seinna fóstrið sem að öllum líkindum var eftir.
 Hrútlambið sem náðist, var nú ekki sprelllifandi en hjarnaði þó við og þegar húsmóðirin fiskaði út gimbrarlamb til viðbótar í sama ásigkomulagi varð hugarástandið dálítið blendið.




 En gemlingarnir sem endurheimtu lömbin sín öll útbíuð, brugðust glaðir við.