Nei hugsaði ég, nei andsk. ég er steinhættur þessu.

 Ég sat fyrir framan tölvuna og horfði á póst frá dótturinni þar sem hún spurði hvort ég vildi taka ársgamlan hund og vita hvort eitthvað vit væri í honum. Ræktandinn sem var nýbúinn að taka við honum aftur frá kaupandanum (þéttbýlisbúa sem höndlaði hann ekki), hafði ekkert með hundinn að gera en vildi ekki svæfa hann að svo stöddu.
 Ég ákvað þó að spyrja um ættina aðallega vegna þess að ég hafði séð góða hunda hjá ræktendunum, Birnu og Agnari í Staðarhúsum.

 Þegar ég sá að föðurmóðirin var úr sama goti og Skessa mín og afinn Garry sjálfur, ákvað ég þó að skoða málið en það yrði örugglega í síðasta sinn sem ég léti plata mig í svona dæmi.



 Þetta var í júlí 2010 og Tinni var kominn til mín nokkrum dögum seinna.

 Hann virkaði sem frekar kaldlyndur einfari og það náðist ekkert samband við hann til að byrja með.
 Svona eins og hann væri dálítið einn í heiminum. Og á tímabili hélt ég að hann væri mjög alvarlega heyrnaskertur.
 Ég hef hundana umdantekningarlítið lausa og ven þá við að þeirra svæði sé ákveðinn radíus kringum bæinn og þetta gengur yfirleitt mjög vel . Tinni vildi hinsvegar skoða landið talsvert útfyrir ósýnilegu línuna og þar sem honum datt ekki í hug að hlusta á mig kostaði hann mig talsverð heilabrot til að byrja með.

 Þar sem mér leist nú ekki meira en svo á gripinn fór ég fljótt með hann í kindur til að komast að því hvort hann væri þess virði að púkka uppá hann. Þar kom hann mér strax skemmtilega á óvart sýndi mikla yfirvegun og frábært vinnulag. Aldrei áður hafði ég farið með hund í kindur sem safnaði þeim saman  stoppaði hinu megin við þær og kom síðan hæfilega langt á eftir þeim til mín í á hárréttum hraða.  Og rétt að taka fram að á þessum tíma hlýddi hann ekki neinu sem ég bað hann um.

  Það var því umsvifalaust ákveðið að reyna að ná sambandi við malbikshundinn.

 Ég var nú eiginlega enn að velta fyrir mér vænlegum samningsleiðum þegar allt small  í gírinn og Tinni var allt í einu kominn með frábæra heyrn og fljótur að skilja um hvað málin snérust.

 Það fylgdi honum þó alltaf að vera seinn til við skipanir, enda með fádæmum rólegur og yfirvegaður.

Mér hafði  fundist eins og hundirinn stingi aðeins við á framfæti og þegar átti að fara að taka á því við kindavinnuna, fór heltin hratt versnandi svo öll þjálfun var lögð á hilluna í bili.
 Við myndatöku komu í ljós skaddaðar vöðvafestingar í bóg, að öllum líkindum eftir mikið högg framan á bóginn.
 Björgvin dýralæknir vildi ekkert segja um hvort hann myndi ná sér af þessu, en eina vonin væri að taka Tinna á bólgueyðandi lyf og sjá til þess að hann hreyfði sig sem allra minnst meðan meðferðin stæði. Hafður í búri og í bandi við að fara út til að sinna líkamlegu þörfunum.

 Nú fór erfitt tímabil í hönd hjá okkur Tinna og ég veit ekki hvor tók þetta nær sér. Engin batamerki sáust eftir að 15 daga kúrnum lauk og samkv. Björgvin var ekki nema um tvennt að ræða, halda meðferðinni áfram eða heltin héldist.
 Þessum skelfingartíma lauk þó með fullum sigri/bata og seinnipart janúar sl. var sett á fullt í tamningunum.


 Tinni var einstaklega auðtaminn með skemmtilegt meðfætt vinnulag. Hann var mjög ákveðinn og sterk útgeislun ásamt mikilli vinnufjarlægð gerði mjög sjaldgæft að hann lenti í átökum.

 Hann var gæddur þeim dýrmæta eiginleika líkt og Vaskur föðurbróðir hans að sýna mikið öryggi við að stoppa hóp af ,  halda honum saman og koma með hann.
 100 % öryggi í því er ómetanlegt þegar verið er að senda hunda úr augsýn eða kallfæri, oft við erfiðar aðstæður.

  Upphaflega var ég ákveðinn í að láta hann frá mér eftir  grunntamningu, en annarsvegar sjúkrasagan og hinsvegar þessir frábæru vinnuhæfileikar  sló það algjörlega út af borðinu og um miðjan sl. vetur var ljóst að Tinni var kominn til að vera .

 Þetta var dálítið stór ákvörðun því fyrir margt löngu ákvað ég að halda mig eingöngu við tíkur í ræktun og vinnu. Að halda hund með kúlurnar í lagi, þýddi allskonar vandamál en ekki kom til greina að fjarlægja þær í þessu tilviki.

 Haustvinnan byrjaði á því að vinna unghundaflokkinn á Landsmóti fjárhunda  sem var mjög sterkt mót að þessu sinni, ekki síst í unghundunum enda var slagurinn harður þar.

 Síðan tóku leitirnar við og þar mætti Tinni afar öflugur til leiks, orðið mikið taminn.  Með svo ungan og óslípaðan hund er það sérstakt að lenda aldrei í að klúðra neinu í þeim átta alvöruleitum sem hann mætti í.  Í þessum leitum flestum  var ég ekki með hann, heldur  tengdasonurinn sem lýsir enn einum eiginleika hjá Tinna sem er mikils virði.


 Hér er hann norður í Bitrufirði ásamt frænku sinni Lukku frá Hurðarbaki að koma kindum í rétt.

  Það er stundum ótrúlegt að upplifa það þegar tilviljanirnar taka völdin hver á fætur annarri með afleiðingum sem engan órar fyrir.

 Tinni sem hafði fyrir löngu hætt  að fara út fyrir sína ósýnilegu línu á hlaðinu fékk skyndilega þá hugdettu á þriðjudagskvöldið að reyna að ná fundi vinkonu sinnar sem hann grunaði að væri á næsta bæ.
 Hún fannst ekki þar, en þetta var hans fyrsta og síðasta ferðalag á eigin vegum því á heimleiðinni var keyrt yfir hann.

 Þrátt fyrir ungan aldur liggja samt eftir kappann 2 got og það bjargar geðheilsunni minni algjörlega að vonandi er Dáð, tík ekki einsömul og ef allt gengur upp kemur eitthvað spennandi þar eftir tæpar 9 vikur eða svo.

 Já þessir 15 mánuðir hjá okkur Tinna voru ekki tilbreytingalausir.
 
Takk fyrir þá.

  Loksins var látið verða af því að skella sér á hausthátíð sauðfjárbænda í Dölum.

Í þetta sinn var látið duga að mæta í sviðaveisluna á föstudagskvöldinu en með sviðunum var boðið uppá klassa hagyrðingadagskrá ásamt Geirmundi sjálfum að lokum.


                                                                                      Mynd Björn A Einarsson.
 Svona leit salurinn(Íþróttarhúsið út áður en gleðin tók völdin.


                                                                                     Mynd Björn A Einarsson.
 Áður en lauk var hvert sæti skipað eða 450 mann plús eitthvað.


                                                                                 Mynd Björn A Einarsson.
 Hlaðborðið var einfalt og þægilegt enda gekk diskahleðslan alveg ótrúlega hratt fyrir sig.


                                                                           Mynd Björn A Einarsson.
 Hér eru svo andans og orðsnillingarnir, Pétur , Jóhannes, Helgi,  Helga Guðný og hún Ninna í Smábæ. Þau héldu þarna uppi heillangri dagskrá og fóru á kostum undir stjórn Bjarna Harðarsonar. Frábært hjá þeim.


       Stjórn félags sauðfjárbænda.                                     Mynd Björn A Einarsson.

 Það voru sauðfjárbændur í Dölum sem sáum um matseldina og rollukallarnir stóðu sig auðvitað frábærlega við borðhaldið enda vanir að gefa á garðann.