Stundum kemur til mín fólk til að sýna mér mér hvolpinn sinn sem er gjarnan kominn á tamningaraldur.

 Ástæða heimsóknarinnar er sú að það heldur að ég viti eitthvað meira en það,  um hundatamningar og geti eitthvað spáð fyrir um framtíð hvolpsins sem fjárhundsefni.

  Þá geri ég mig eins gáfulegan og mér framast er unnt og verð mjög spámannslegur í röddinni þegar ég legg eitthvað út af framkomu hundsins við kindurnar.


Ég hef eflaust  haldið langar ræður um væntanlegt ágæti þessarra hvolpa á þeim tíma sem myndin var tekin.

  Eitt af þeim ráðum sem ég gef viðkomandi er að þau skuli í upphafi tamningarinnar setja sér
ákveðin markmið með hvað fjárhundurinn þeirra eigi að kunna áður en lýkur.
Það fer svo eftir bæði upplagi hundsins en þó oftar eftir ástundun eigandans við kennsluna, hvort markmiðin nást.

 Ég tilheyri þeim stóra og sem betur fer sístækkandi hóps fjárhundseigenda sem gera mjög ákveðnar kröfur til hundanna sinna og eru til búnir að leggja á sig þá vinnu sem þarf, til að ganga þá leið til enda.

 Það var tamningin á henni Dáð frá Móskógum sem ég var að taka út á laugardagsmorguninn og Iðunn var að sjálfsögðu mætt með myndavélina.



 Dáð er ársgömul síðan í júní.  Foreldrarnir, Mac í Eyrarlandi og Dot í Móskógum, eru bæði flutt inn mikið tamin svo segja má að hún sé alveg óskyld öðrum BC landsins nema þeim sem útaf foreldrunum hafa komið síðan. 

 Þó tamningin hefði farið mjög seint af stað vegna þess að mér fannst hún ekki vera tilbúin fyrr en um 10 mán gömul hefur þetta gengið vel.

 BC-hundar eru ákaflega misjafnir í tamningunni og mjög misjafnt hversu hratt námið gengur þó því sé vel sinnt.

 Dáð er ákaflega, fljót og auðtamin og alveg yfirgengilega hlýðin svo ég hef bara einu sinni áður kynnst öðru eins.



 Það var byrjað á að kenna henni að fara fyrir og koma síðan með kindurnar í lágu gírunum.
Þá er betra að hún fari hæfilegan sveig framfyrir hópinn og sé síðan ekki að vinna alltof nálægt honum og þetta hafði hún allt í genunum.



 Fagurkerarnir í hundafræðunum leggja síðan mikið uppúr því að hundarnir skríði við ákveðnar aðstæður og þó ég sé nú ekki mikill bókstafstrúarmaður í því, er ég samt ekki jafn forstokkaður og skagfirðingurinn sem gerði bara þær kröfur til hundanna sinna að þeir væru nógu dj. fljótir að komast fyrir rollurnar. Og kæmu svo nógu helv. hratt með þær.



 Henni var síðan kennt að hlýða hægri og vinstri skipunum í blindni og að snarstoppa þegar hún var beðin um það.



 Hún verður að sjálfsögðu að kunna að reka hópinn þráðbeint í þá átt sem hausinn á henni vísar þegar skipun um það er gefin, og allt verður þetta að gerast á hæfilegum hraða .



 Ef hundarnir ráða ekki við að koma stöðum kindum af stað eru þeir lítils virði í harkinu og Dáð ætlar að standa vel undir væntingum hvað það snertir.



 Þessar rollur eru að vísu ekki staðar en þarna fékk hún skipun um að " taka í ". Ég hef reyndar aldrei séð það fyrr, en hún leitast við að fara yfir hornin á þeim og taka í hnakkann eða ofan í hálsinn en vonandi áttar hún sig á því, að það er heillavænlegra að fara bara beint í sviðin á þeim forhertustu.


Hér skellir hún sér niður við skipun, í miðjum snúning og það er allt í fínu lagi með framlöppina á henni.

 Já þessi tík sem verður tveggja ára í sumar er komin ágætlega á veg og verður góður fjárhundur ef henni endist líf og heilsa. Ég held svo að ég hafi aldrei eytt jafn litlum tíma í jafn mikinn árangur í hundatamningum og hjá þessu dýri. 

Það er þó talsverð vinna eftir en það er enginn verkkvíði fyrir henni.

Já , kannski á Hilmar í Móskógum eitthvað eftir af hvolpum úr síðasta goti?