Færslur: 2011 Desember
09.12.2011 23:51
Hyrjar frá Dalsmynni. In memorian.
Í endurminningunni eru það sérstaklega 3 klárar sem standa algjörlega uppúr, þó þeir væru hver með sínum hætti. Allir áttu þó sameiginlegt að vera örviljugir, úthaldsmiklir og flugrúmir.
Hyrjar var fæddur 20 júlí 1988 undan Gjóstu frá Dalsmynni og Otri frá Sauðárkrók. Það var engin önnur en mín heittelskaða sem átti Gjóstu og þar með litla brún sem reyndar var næstum svartur.
Hann gekk undir folaldsveturinn og þroskaðist vel en varð strax ljónstyggur og var um sig þegar mannskepnan var annarsvegar. Hans aðalgangur var skrefmikið brokk þegar niður af stökkinu kom.
Á fjórða vetur tók ég hann á hús enda sýndist mér að talsvert þyrfti að dúlla í honum áður en sest yrði í hnakkinn. Hann var ákaflega var um sig á húsi enda ljónstyggur enn. Það kom svo í ljós þegar átti að lauma á hann múl og síðar beisli að eyrun voru algjört bannsvæði og varði hann þau af mikilli útsjónarsemi.
Hann var fljótlega færður á þann bás sem gengið var framhjá við ýmis störf og var þá gjarnan laumast upp í básinn hjá honum.
Það var komið vel fram á veturinn þegar allt í einu náðist samkomulag um að létta banninu af eyrunum og kúvendingin var slík að í stað þess að snúast til varnar kom hann með höfuðið á móti manni í beislið.
Að öðru leyti hafði tamningin gengið vel , fljótur að teymast og var taugasterkur og góður í umgengni þó styggðin væri alltaf til staðar. Hann var mikið teymdur og hnakkvanur í marslok, tilbúinn að taka við manninum í hnakkinn. Þá hefur líklega kjarkinn brostið hjá bóndanum því Hyrjari var komið til ungs tamningarmanns sem þennan vetur var hjá Sigrúnu í Hömluholti.
Sléttum mánuði seinna kom Toni ( Anton Níelsson) svo ríðandi í hlaðið á þeim brúna, sagði mér aðspurður að hann væri algjörlega hrekklaus og ekki myndi ég verða fótgangandi á honum þegar fram liðu stundir.
Hyrjar kom fljótt með viljann, kannski of fljótt. Hann varð flugrúmur á bæði brokki og tölti og ákaflega mjúkur á brokkinu. Skipti mig litlu í ferðum eða vinnu á hvoru hann fór.
Veturinn eftir frumtamninguna gaf frúin mér svo klárinn, enda trúði tengdafaðir hennar henni fyrir því að hann myndi nú ekki henta henni sérlega vel.
Hyrjar sætti sig ákaflega illa við að hafa aðra á undan sér í samreið sem skapaði aftur ákveðin vandamál sérstaklega þegar ég lenti í ferðum með hestamanni sem þoldi alls ekki að hafa einhvern á undan sér í forreiðinni.
Klárinn var einstakur karakter og þó hann væri oftast styggur og stundun ljónstyggur gat hann allt eins átt það til að standa eins og klettur þegar ég gekk að honum.
Í smölun var hann frábær, því fyrir utan dugnaðinn og úthaldið fór hann einfaldlega það sem honum var beint á og í taumi fylgdi hann eins og hundur á hvað sem var farið, án þess að maður vissi af honum.
Snilld, Assa og Hyrjar en það var hans helst galli í smalamennskum að ekki var gefið að hann næðist ef hlaupið var frá honum lausum.
Hér er smá pása í erfiðri leit á Rauðamellsfjallinu, sökkvandi aur í öllum holtum og leiðinda veður.
Dokað eftir rekstrinum við Ytra Skógarnes á leið austur Löngufjörur.
Bára frá S. Skörðugili. Þrymur frá Dalsmynni og Hyrjar.
Hér er Selsfjallið að baki en þetta var fyrsta og síðasta smalamennskan sem annar en ég smalaði á Hyrjari. Ég held að Tengdadóttirin hafi verið nokkuð sátt við öldunginn þó mesti ofurkrafturinn væri úr honum þarna.
Hann átti til ýmsar tiktúrur m.a. að taka svo miklu ástfóstri við einhverja hryssu að hann mátti ekki af henni sjá. Í upphafi ferðalaga nældi hann sér undantekningarlaust í eina slíka í fyrsta næturhólfi og hélt henni fyrir sig út ferðina. Varði hana á áningarstöðum og fylgdi henni eins og skugginn í rekstri.
Meðan Von var notuð undir hnakk var hún sú eina sanna og í rekstri var hann alltaf næstur á eftir henni og síðan lestuðu aðrir Dalsmynnishestar sig á eftir þeim.
Ég sætti því lagi ef ég var einn með hóp að leggja á Von eða teyma hana en láta Hyrjar hlaupa, þá lestaði restin sig fallega á eftir mér.
Nú er Hyrjar allur og eitthvað klikkað í keðjunni, því ekkert er í hendi til að fylla í skarðið.
Trúlega hefur bóndinn eitthvað hrakist af leið í ræktuninni.
07.12.2011 23:44
Já,já, alltaf verið að bardúsa eitthvað í sveitinni.
Eftir að yngri bóndinn kom til vits og ára yfirtók hann alla járnsmíðavinnu á búinu.
Að sjálfsögðu bráðhagur,enda örstutt að sækja það og talsvert nettari í smíðinni en sá eldri, sem lagði öllu meira uppúr endingu en útliti.
Það er búið að vera algjört forgangsmál síðustu 6 árin að smíða gjafagrind í flatgryfjuhúsnæði sem hluti sauðfjárins hefur til afnota og nú var ekki undan því vikist lengur.
Þessi ár hef ég notað til að útskýra fyrir smiðnum hvernig best sé að gera grindina úr garði svo hún virkaði almennilega með algjöru lágmarkseftirliti.
Fyrir nokkrum vikum áttaði ég mig loksins á því að það var nákvæmlega ekkert verið að hlusta á ráðgjöfina svo ég hætti henni en setti hins vegar því meiri pressu á því að ljúka þessu forgangsmáli síðustu ára.
Það var því stór dagur þegar gjafagrindin var vígð þrátt fyrir að smiðurinn tæki mjög skýrt fram að hér væri bara um tilraunaeintak að ræða.
Þar sem traktorinn er notaður til að koma með rúlluna og skera hana í grindinni þurfti sérstaka hönnun og hér er hún klár í áfyllinguna.
Önnur hliðin lögð niður og hinni hallað frá meðan skorið er.
Og þetta gekk nú bara ágætlega enda vanir menn á ferðinn þaulvanir gamla fúskinu sem hafði nú dugað öll þessi ár þó hún hefði nú verið drifin upp fyrir einn vetur max.
Svona leit þetta svo út þegar gjöfinni var lokið þennan daginn.
Ærnar byrjuðu strax að snyrta kantana svo fyrsta borðinu yrði lyft fyrir þær.
Svo er bara að bíða og sjá hvernig næsta gjafagrind lítur út þegar útkoman af
" tilraunaeintakinu " hefur verið gaumgæfð nákvæmlega.
05.12.2011 19:41
Sveitamarkðarinn ****
Hinn árlegi Sveitamarkaður var haldinn að Breiðabliki sunnudaginn 27 nóv.
Þrátt fyrir mikinn snjó og válynt veðurútlit var ágætlega mætt, enda rjómavöfflurnar annálaðar og kaffið frábært fyrir utan aragrúa varnings ýmisskonar.
Það er enginn alvöru uppstúfur með hangikjötinu nema með kartöflum frá Stínu á Hraunsmúla.
Allskonar sérunninn sælkeravarningur kom munnvatninu á fulla ferð.
Meira að segja kominn í gjafaumbúðir.
Ég var ekki frá því að ég kannaðist við þessa mórauðu gæru af Austurbakkanum. En þá var hún nú töluvert meira líflegri en þarna.
Ég stóðst ekki mátið að versla mér kæfu hjá henni Halldísi. Eins gott að tengdamamma frétti það ekki.
En aðaltilgangur verslunarferðarinnar hjá mér var að kaupa ullarsokka hjá henni Lóu í Hlíð. Ég er nefnilega mikill ullarsokkamaður og birgðirnar sem ég keypti hjá henni í fyrra löngu þrotnar og drullukaldur vetur framundan.
Ég er lengi búinn að leita að húfu og ullarpeysu með BC hundi í vinnustellingum og hef ekki fundið. Þessi húfa hennar Þóru Kóps hefur komist næst því, en það er nú samt ekki svo illa komið fyrir mér að ég fari að ganga með einhvern gjammara á hausnum. ( Eins gott að Ditta og Anna Dóra lesi þetta ekki.)
Já það kenndi ýmissa grasa á markaðnum.
Og þarna biðu vöfflurnar þegar búið var að gera upp innkaupin.
Svo er bara að mæta á næsta markað í kaffispjall og sokkakaup.
