Þegar Icesave "snilldin" stóð sem hæst er talið að um 1 milljarður kr. hafi runnið inn í landið daglega, af þeim innlánum.

 Og menn voru í vandræðum með allt þetta fé í höndunum.

Landsbankinn gerðist  stór hluthafi í Lífsval og hefur væntanlega fjármagnað  félagið eftir þörfum í umsvifum þess.

 Í þeim fjárfestingum sem félagið lagði í var ekkert verið að prútta um krónur eða aura.

Þetta leiddi síðan til þess að verð á jörðum og framleiðslurétti fór í himinhæðir sem var gott fyrir bændur á útleið , en vont fyrir hina sem eftir sátu.

Því er löngum haldið fram að það sem fer upp komi niður aftur, og við eðlilegar aðstæður ætti það að eiga við um verð á þessum eignum og framleiðsluréttindum, ekki síst ef um brotlendingu verður að ræða.

 Það vakna hinsvegar margar spurningar þegar kemur í ljós að ríkisbankinn ætlar sér í stórfelldan búskapar og jarðeignarekstur.

 Nú er verið að leita að fjárfestum til að koma inn í stað þeirra hluthafa sem sprungu eða eru að springa á limminu, en Landsbankinn sem er trúlega  að yfirtaka félagið mun halda sínum eignahlut áfram.

 Og vafalaust verður sami gamli leikurinn endurtekinn.

Byrjað verður á að afskrifa "hæfilegan" hluta af kúlulánum þrotabúsins.

Nýir hluthafar (gamlir vinir) fá síðan að yfirtaka eftirstöðvar skuldanna og fá svo smá kúlulán í viðbót.
Allt að sjálfsögðu með veði í þessu arðvænlega fyrirtæki.

Svo er bara að byggja fleiri fjós, kaupa jarðir með laxveiðihlunnindum og girnilegum vatnsréttindum.

Gott að eiga sem  mestar eignir fyrir bretana þegar bullið hættir og brotlent verður í icesavemálinu.

Já, svona er nýja Ísland. 


 

 Það er áhugavert að velta fyrir sér mismuninum á niðurgreiðslunni eða framleiðslustyrkjunum í sauðfjárframleiðslunni annarsvegar og mjólkinni hinsvegar.

 Ekki er síður umhugsunarefni að velta fyrir sér muninum á afurðarsölufyrirtækjum þessarra búgreina.

 Í sauðfjárframleiðslunni er óheft framleiðsla óháð styrkjagreiðslum og bústærðir einstakra bænda þróast eftir aðstöðu þeirra og framleiðslumöguleikum óháð styrkjagreiðslum.

 Þó afkoman án styrkjanna sé skelfilega döpur eiga þeir þó þetta val og það getur reyndar verið ágætlega hagkvæmt að auka framleiðsluna utan við styrkjakerfið við ákveðnar aðstæður.

Ég sé fyrir mér að þróun styrkja í sauðfjárframleiðslunni þróist í styrk á kjötframleiðslu upp að ákveðnu marki.

Þetta verði búsetu eða byggðastyrkur hugsanlega að einhverju leiti bundinn við ákveðin héruð umfram önnur.

 Síðan býr sauðfjárframleiðslan við nokkur afurðarsölufyrirtæki.

Það verður til þess að smá samkeppni er um að standa sig í verðum og afsetningu þó reksturinn sé þungur.

Það er kristaltært í mínum huga að til lengri tíma litið er það mun árangursríkara, enda voru sum  þessara  fyrirtækja snögg að átta sig á þeim möguleikum sem fólust í falli krónunnar og eru í miklum og ánægjulegum útrásarhug sem er að skila sér í hagstæðum sölum á allskonar afurðum og aukaafurðum.

Og minnkandi sala innanlands skiptir ekki máli því útflutningurinn er að skila ásættanlegu verði og það finnast markaðir fyrir þessari auknu útflutningsþörf.

 Í mjólkinni er framleiðslan algjörlega njörfuð við styrkjakerfið og styrkjakerfið við framleiðsluna.

Frumkvöðullinn sem setur upp ísgerð í fjósinu eða framleiðir þar osta verður að gera það í gegnum KERFIÐ með mjólk sem er framleiðsluréttur fyrir.

 Þetta kerfi gengur út á það að mjólkurframleiðslan á skerinu sé nokkurn veginn nákvæmlega það sem hægt er með góðu móti að afsetja hér innanlands.

  Allar breytingar á framleiðslu milli framleiðenda fara í gegnum kaup og sölu á styrkjunum eða framleiðsluréttinum og er eftirspurnin alltaf verulega meiri en framboðið.

Það eru gríðarlegar upphæðir sem hafa horfið útúr landbúnaðinum gegnum þetta kerfi.

Þetta þýðir það á mannamáli að seljandi slíks réttar fer oft útúr búgreininni með  fyrirframgreiddan 10 ára framleiðslustyrk.

Kaupandi réttarins er hinsvegar næstu tíu árin a.m.k. að berjast við  við að framleiða mjólk þar sem bankinn hirðir  verulega hluta af tekjum hans af framleiðslunni upp í lánið fyrir kvótakaupunum.

Þeir sem tóku lán á allra síðustu árum til að fjárfesta í kvóta munu reyndar taka drjúgum lengri tíma í að gera upp við bankann sinn og skiptir þá litlu hvort lánið hafi verið innlent eða erlent.

 Rétt eins og í sauðfjárframleiðslunni er ljóst að margir mjólkurframleiðendur geta með hagkvæmum hætti aukið framleiðsluna þó slík umframframleiðsla yrði styrkjalaus.

 Framleiðsla umfram innanlandsneyslu yrði að flytjast úr landi og það mætti vel hugsa sér lagasetningu sem tryggði að slíkur útflutningur yrði jafnað niður á framleiðendur .

 Nokkur hluti félaga minna í framleiðslunni myndu trúlega láta dálítið illa meðan slík breyting færi í gegn en þeir myndu jafna sig og huggast áður en lyki.

En framleiðslurétturinn myndi komast á vitrænt verðplan.

Ég ætla svo ekkert að ræða í bili hvernig MS stendur sig í útrásinni.

 Nú um stundir eru Snorrastaðir best þekktir fyrir öfluga ferðaþjónustu.

 Þarna er þó líka rekinn hefðbundinn búrekstur og sl. ár var byggt þarna af miklum myndarskap yfir sauðfé, kálfa og geldneyti.

 Svo er blessaðri kreppunni fyrir að þakka að nú eru engin vandamál  að fá iðnaðarmenn til að mæta í sveitina.

 Það var BM Vallá sem bauð best í alútboði í framkvæmdina,  byrjuðu í maímánuði og í byrjun sept. gengu þeir útúr fullbyggðu húsinu og lokuðu á eftir sér.

 Það var síðan bændanna að koma fyrir gólfefnum og innréttingum.

 Þetta er 550 ferm. bygging og kostaði fermeterinn um 82.000 kr í fullkláruðu húsinu.
 Inni í þeim kostnaði  er haughús undir öllu húsinu 2.70 m á dýpt.
Reiknað er með að nýtt fjós tengist þessu haughúsrými í framtíðinni.


Sauðfjárhlutinn, en þarna var ákveðið að halda sig við hefðbundna gjafaðferð.



 Naugripaaðstaðan en þar eru stíur beggja vegna vélgengs fóðurgangs.



Þessum glæsilegu velræktuðu nautkálfum  sem voru að flytja lögheimilið, leist illa á steyptu rimlana vanir mjúkum og hlýjum hálminum í Dalsmynni.
Ég held mér hafi tekist að sannfæra bóndann um að setja hálm undir þá þarna, svo kannski eru þeir búnir að taka gleði sína á ný.


Það voru notaðir hefðbundnir svínastútar í brynninguna en þessi nýja gerð sem hérna sést er talsvert frábrugðin þeim og var alveg að svínvirka í þetta. Eitthvað sem hún Margrét í Kaupfélaginu er að koma með í sölu.


 Það er hægt að reka féð hringinn í kringum krærnar. Rekstrarganguinn hinu megin er þrengri svo enginn viðsnúningur er inni í myndinni þar.


Við fóðrun kindanna er notaður afrúllari og gjafavagn.


Loftræstiglugginn er frá Vélaval. Hann er handvirkur en stendur undantekningarlítið fullopinn enda sama veðurblíðan á Snorrastöðum og annarsstaðar á sunnanverðu Nesinu. ( Snorrastaðir eru ekki á Mýrunum.)




Mér og þessum höfðingja leist ekkert alltof vel hvorum á annan. Það var þó bara hann sem rak útúr sér tunguna í lítilsvirðingarskyni.

Til hamingju með þetta Snorrastaðarbændur.