Sunnudagurinn fór að mestu í árlega smalahundakeppni okkar Snæfellinga.

 Að þessu sinni var hún haldin að Mýrdal. Það var ekki nóg með að Gísli sleppti okkur inn á sparitúnið sitt, heldur sá hann um að koma upp brautinni  og strákarnir hans sáu um að keyra í okkur rollurna og sleppa þeim.


 Staðarlegt heim að líta í Mýrdal og Gjáin í baksýn skemmir ekki útsýnið. En bóndinn orðinn dálítið þreytulegur

 Og svo var veisla á eftir.

 Toppþjónusta og héðan af verður keppnin  haldin þarna, punktur.

 Fjárhundakeppnirnar eru alltaf mikið lotterí, því ekki er nóg með að dagarnir séu misjafnir hjá smölum og hundum heldur eru rollurnar jafn misjafnar og þær eru margar.
 Þarna voru þær nú upp til hópa fínar og það var óvenjulegt að þær sóttu ekkert í einhverja átt útúr brautinni.

 Þetta varð nú samt sama hefðbunda baslið og í sumum rennslunum komu erfiðar kindur.

 Þær höguðu sér líkt og órólega deildin í vinstri grænum þegar taka þarf á virkilegum vandamálum.
 Stoppuðu, stóðu framan í hundunum, stöppuðu niður fótum og vissu ekkert hvað þær áttu að gera eða hvert ætti að fara. En urðu til mikilla tafa og vandræða í rennslunum. Oftar en ekki urðu þær til þess að ekki náðist að ljúka verkinu og allt endaði í upplausn.
 Ákveðnustu hundarnir réðu nú samt við þetta og eftir að hafa tekið rollurnar til bæna létu þær sér oftast segjast og voru til friðs.
Jóhanna og Steingrímur hefðu kannski eitthvað getað lært þarna.


 Fulltrúi Húnvetninga nánar tiltekið Vatnsnesinga, Halldór á Súluvöllum mætti með tvo í unghundakeppnina / B flokkinn og sópaði til sín verðlaunum. Hér eru þeir Spori að sýna okkur hvernig á að gera þetta. Og þarna er réttin sem svo illa gekk að koma fénu í. Þar sést ógreinilega í eitthvað innst í horninu. 

 Þarna var síðan öflugasta unghundakeppni sem ég hef tekið þátt í, 7 hundar, allir töluvert mikið tamdir og góðir.  Sumir bara virkilega góðir og mjög mikið tamdir.

 Það gekk samt öllum illa að koma hópnum í réttina í lokin. Þegar að Mýrdalsbóndanum tókst það loksins sáum við Valli, sem erum góðir í því að sjá það sem við viljum sjá, hvað var í gangi.

 Mýrdals Móri sem átti nú ekki að vera í umferð lengur, sat inni í réttinni og lét öllum illum látum. Þegar að Gísli kom með sinn hóp brá hann sér hinsvegar útfyrir og hjálpaði við að reka inn.
 Þetta dugði þó Gísla ekki alltaf, sem segir nokkuð um sumar rollurnar hans.

Mýrdalsmóri var greinilega enn inni í gamla hrepparígnum því hann hjálpaði Halldóri á Súluvöllum líka.

 En Halldór er eins og menn vita fæddur og uppalinn á Austurbakkanum og þessvegna er hann nú eins og hann er.


Gísli og Halldór með verðlaunin fyrir B fl.   Gísli 1. sæti   en Halldór annað og þriðja sæti. Aðstoðarmaður þeirra hann Mýrdals Móri er líka á myndinni en það eru víst bara við Valli sem sjáum hann.

 A. flokksmennirnir mættu með fjóra þrælgóða hunda en þetta var nú samt óttalegt basl á þeim.
Ég var farinn að sjá eftir að hafa gefið Vaski æfilangt keppnisfrí, því við hefðum haft gaman af því að sýna þeim hvernig ætti að gera þetta. (Segi nú bara svona).


                                                                      Valli, Hilmar og Gísli.

 Hilmar og Dot náðu fyrsta sætinu . Gísli og Spóla  í öðru og Valli og Skotta í þriðja.

  Aðalslagurinn var í unghundakeppninni  en þar hrepptu Gísli og Kata fyrsta sætið , Svanur og Dáð annað og Halldór og Spori það þriðja.

 Nánar um stigatölur og annað hér. Smalahundafélag Snæfellsnes og Hnappadals
 

 Þetta var alveg firnagóður dagur í dag.

Fyrir það fyrsta gjörtæmdum við haughúsið svo nú geta Dalsmynnisbændur verið áhyggjulausir eitthvað fram í apríl hvað skítmokstur varða.

 Í öðru lagi virðist blessuð ríkisstjórnin komin fyrir vind í efnahagsmálunum og hefur því ákveðið að snúa sér að fjárleitum vestur á fjörðum en þar gengur eitthvað brösuglega að ná nokkrum rollum af erfiðu leitarsvæði.

   Trúlega er komin einhver uppgjöf í ráðherrana að ná því fé sem komið er til Tortolaeyja og vilja því huga að því sem hendi er næst.

 Ef ég skil hlutina rétt stafar verkefnaskortur þeirra af því að nú er búið að slá endalegri skjaldborg um bankana og gulltryggja að sparifjáreigendur tapi engu í krísunni. Jafnframt er búið að tryggja það að skuldarar þessa lands muni borga það sem þeir mögulega geta meðan á jarðvist þeirra stendur, af lánunum sem ýmist eru búin að tvöfaldast eða eru á öruggri leið með að gera það í verðbólgunni. Nema kúlu og barnalán afskrifast eins og mögulegt er.

 Í þriðja lagi las ég það á netinu að ágætur þingmaður/kona okkar norðvestlendinga er þeirrar skoðunar að séu smalar í hættu við smölun fjár vegna erfiðra aðstæðna, sé skynsamlegast að láta féð bara eiga sig.
 
 Þetta fannst mér frábært og reyndar það skynsamlegasta sem ég hef nokkurtímann heyrt eða lesið eftir krataþingmann.

Hef ég þó fylgst með pólitík af miklum áhuga síðustu 50 árin.

 Það þarf að binda þessa snilldarskoðun í lög sem fyrst og óðara myndu spretta upp öflugir villistofnar víðsvegar um landið.

 Ég sem hef marga fjöruna sopið í leitum og eftirleitum og eftireftirleitum hef bara aldrei hugleitt þennan möguleika, enda  upplifað það meðal annars að sjá fé hrapa til dauðs við erfiðar aðstæður oftar en ég vil muna. 

Í dag heitir þetta víst að reka fé fram af björgum.

 Nú þegar ég hef séð ljósið, er þungu fargi af mér létt, sérstaklega vegna þess að ég veit af kindum á þremur stöðum í Hafursfellinu. Þessar kindur eru án nokkurs vafa afbragðs upphafsstofn fyrir
 " villifé " ,  erfiðar viðureignar, ágætlega klettsæknar og styggðin er í góðu lagi.

 Vinir mínir á austurbakkanum eru svo að sérhæfa sig í allskonar ræktunarlínum og sumar þeirra henta síðan ágætlega í þetta.



  Það er síðan morgunljóst að Hafursfellið hentar mun betur fyrir " villifé" en þessi útnári þarna í Vesturbyggð. Af samtölum við heimamenn má ráða að aðstæðurnar séu fénu svo erfiðar þarna að það nái ekki nema 2- 4 vetra aldri og stofninn hafi aldrei náð nema nokkrum tugum, sem stemmir illa við lýsinga annarra heimamanna um skjólgott og grasgefið fjallendi.

Þessar voru seint á ferðinni úr Hafursfellinu og ekki nógu erfiðar til að duga  í villifjárstofn.

 Hér í kringum Hafursfellið eru lunknir fjármenn sem vita nokkuð um hverjar þarfir sauðkindarinnar eru, þó þeir komist að vísu bara með tærnar þar sem margfróðir bloggarar um sauðfjárhald hafa hælana. Hvað þá heldur þingmenn.

 Þar sem við viljum þó sjá 7-10 ára aldur á alvöru villifé þyrfti að ná af þeim ullinni a.m.k. annaðhvert ár.

 Sú aðgerð myndi geta skapað verulegan ferðamannabísniss fyrir ævintýrafólk því auðveldlega væri hægt að taka nokkrar vikur í þetta yfir sumarið með tilheyrandi sigæfingum fyrir björgunarsveitir.

 Þegar færi að sverfa að í fjallinu að vetrinum myndi féð laumast niður á láglendið þar sem aldrei tekur fyrir beit en að sjálfsögðu mun þessi villifjárumræða verða til þess að gerðar verði lagabreytingar sem létta smalaskyldum af sveitarfélögum. 

 Jafnframt yrði veittur afsláttur á dýraverndunarlögum sem heimilaði afdráttarlaust að við svona aðstæður mætti setja fé á guð og gaddinn eins og þar stendur.

 Já, með því að ná ullinni reglulega af fénu og laumast til að fóðra það á harðindaköflum er ljóst  að því myndi fjölga hratt og og þá þyrfti að grisja stofninn. 

 Þar höfum við fyrirmyndina úr hreindýraveiðunum og þar sem þetta er villifé þýðir það öruggleg allt aðra meðhöndlun við meðferð og nýtingu kjötsins.

Ekkert ESB kjaftæði þar.

 Og skógræktarbændurnir við Hafursfellið verða kátir þegar þeir lesa þetta.