Ég tautaði nokkur óprenthæf orð , stoppaði skítmokstursvélina og gróf hringjandi símann upp úr vasanum.
 Kynnti mig og beið eftir að hringjandinn segði eitthvað. Það varð nokkur þögn eins og oft þegar hringt er í mig af einhverjum í fyrsta sinn, því hringitónninn hjá mér er algjörlega sérstakur.
 
 Þetta var ung kona sem kynnti sig og sagðist vinna á Rás tvö. Hún var ekkert að eyða tímanum í að spyrja hvort hún væri að trufla mig, þrátt fyrir vélahljóðið og  að kl.var 1/2 11 á mánudagsmorgni.

 Sagðist hafa verið með nýkjörinn formann Dýraverndarfélags Íslands í morgunspjalli og hún hefði m.a. sagt að á landinu væri rekið a.m.k. eitt "verksmiðjubú"í hundaframleiðslu.

 Formaðurinn hefði nú ekki sagt hvað bú þetta væri en hefði örugglega átt við hundaræktina hjá mér.

Ég hafði nú reyndar heyrt þetta morgunspjall og hefði alveg getað rætt ýmislegt sem þar kom fram en það var greinilega ekki í boði.

 Það sem ég velti fyrir mér var, hvort ég ætti að leiðrétta þennan misskilning sem þarna var á ferðinni eða skemmta mér aðeins við að ræða "hundabúið " hjá mér. Ég myndi geta gert lítið úr umsvifunum, fáar tíkur í ræktun og erfitt að halda því fram að þetta væri nú verksmiðjurekstur. Það mætti gera lítið úr eftirlitsþörfinni hjá mér og mikið úr ruglinu í þessu"gæludýraliði".

 Hún ætti að kynna sér spjallþráðinn á gæludýravefnum og velta fyrir sér í hvað heimi notendur hans lifðu o.sv. frv.

Þó ég sé enn að velta því fyrir mér hvernig þetta viðtal hefði getað þróast er ég samt feginn að skítmoksturinn var tekinn framyfir frægðina, enda alvörumál á ferðinni. Ég  benti því viðmælandanum á með nokkrum semingi að hún væri að tala við vitlausan mann í vitlausu Dalsmynni.

 Síðan hefur eitt og annað skotist fram í harða diskinum hjá mér um dýraverndarmál í gegnum tíðina.

 Ég minntist þess að mörg snerran var tekin við þáverandi formann dýraverndar í upphafi fjárhundakeppna en þó fyrst og fremst vegna sýninga á fjárhundum, smala nokkrum kindum á landbúnaðarsýningum og þ.h.


 Fjárhundasýning á landbúnaðarsýningu. Til að sýna hversu fyrirhafnarlaust þetta er, var undirritaður með kaffikrús í hendi.

 Það átti að vera vond meðferð á kindum og við rollufólkið hugsuðum til fjárleita og almenns fjárrags (því erfitt er að eiga nokkuð við blessaða sauðkindina þannig að henni líki það vel ) þegar " Dýraverndarfélag Íslands " eða reyndar þáverandi formaður þess beitti sér af miklu harðfylgi til að stoppa þessa ósvinnu af.

Ég velti fyrir mér hversu andstætt það er dýravernd, að við sem stöndum í dýrahaldinu í þessu strjálbýla landi, megum ekki lengur hafa nauðsynlegustu lyf undir höndum til að bregðast við júgurbólgu og öðrum meinum sem hrjá bústofninn án þess að gera boð á undan sér. Að þurfa að ræsa út dýralækni í kannski 50 - 100 + km. fjarlægð til að staðfesta það að greining bóndans sé hárrétt, til að fá hjá honum sýklalyf  í  meðhöndlunina var stórt spor afturábak með líðan dýranna í huga. Hvað ætli það sé algengt að skepna með ígerð í fæti ( eða e.h. enn verra) fái að haltra um þar til dýralæknirinn " er á ferðinni"?  Til að kóróna meðferð á búpeningi var dýralæknakerfinu kollvarpað, þannig að nú eru til héruð sem varla eða ekki er hægt að tala um dýralæknaþjónustu.

 Dýraverndarumræðan er þörf og reyndar bráðnauðsynleg en þar eins og allstaðar annarstaðar eru öfgarnar málstaðnum aldrei til framdráttar.
 Það rifjuðust m.a. upp fyrir mér tvær sögur sem eru dagsannar og ekki mjög gamlar.

Í báðum tilvikum var um að ræða háaldraða ketti, læður.

Önnur þeirra var farin að fóðrast illa og ekki nóg með það heldur var hún  tekin upp á því að steinhætta að nota sandkassann sinn, þannig skildi hún þvag og skít eftir víðsvegar um íbúðina í algjöru skipulagsleysi.
 Eftir mikla og sársaukafulla umræðu varð niðurstaða eigendanna  sú að öllum væri fyrir bestu að láta svæfa læðuna.
 Það var farið á dýralæknastofu þar sem fyrir var ung kona sem hlustaði á eigandann rekja raunir sínar. Dýralæknirinn skoðaði læðuna í bak og fyrir sagði hana að vísu gamla og meltingin eitthvað að láta sig og trúlega komna með svona kattaalsheimer, þannig að hún myndi ekki hvar kassinn hennar væri.  Það væri nú samt algjör óþarfi að rjúka í að svæfa hana.
 Eigandinn sem hafði verið miður sín yfir erindinu fór heim með kisuna enn meira miður sín yfir málalokum.

Í hinu tilvikinu var gamla læðan líka farin að fóðrast illa og var orðin steinblind.
Eigendurnir tóku það nærri sér að sjá hana hætta að þrífast og enn sárara var að sjá hana ganga á lokaðar hurðir, stólfætur o.sv. frv.
 Og það var tekin sú erfiða ákvörðun að fara með hana í svæfingu.

Þar endurtók sig sama sagan og hér að ofan.


Rétt er að taka fram að ég veit ekki hvaða dýralæknar stóðu dýraverndarvaktina þarna, né hvort þetta var sama eða sitthvor stofan.

 Og eins og allir vita er ég með afbrigðum hógvær og orðvar maður og passa mig vandlega á því að hafa ekki skoðun á nokkrum sköpuðum hlut.

 En ég er nú samt þeirrar skoðunar að svona " dýralæknar" eigi ekki að hafa leyfi til að meðhöndla dýr.